Wees braaf, selfs wanneer die lig swaar voel

Ek het lanklaas ’n glansstraalgedagte gedeel.Nie omdat die lewe nie magies was nie – inteendeel, dit het geskitter.Ek het ’n nuwe rol aanvaar, terug in ’n bedryf wat ek opreg liefhet, omring deur ongelooflike mense. Ons het twee kragtige Be Brave-geleenthede in Namibië aangebied waar meer as 350 vroue saamgekom het – ruimtes gevul met moed, verbinding en doel. Ek het nou saam met inspirerende mense gewerk soos Hykie Berg wat my weer herinner het hoekom hierdie werk so diep in my hart lê.Van buite af lyk dit soos ’n seisoen van momentum. En op baie maniere is dit so.Maar ’n goeie vriendin het my onlangs ’n vraag gevra wat my sagkens laat stilstaan het:“Hoekom is Be Brave deesdae so stil?”Sy het my daaraan herinner dat hierdie ruimte nooit net vir die oorwinnings bedoel was nie. Die vroue wat hier saamkom, bly nie net vir die hoogtepunte nie – hulle bly vir die werklike oomblikke. Vir wanneer krag swaar voel en moed stil lyk.En die waarheid is dit:In ’n seisoen vol Kersliggies en vrolikheid, is my hart seer.Ek het onlangs ’n langtermyn-vriendskap beëindig. En al was ek die een wat uiteindelik die besluit geneem het, besef ek nou dat daar in die meeste eindes een persoon is wat vroeër onttrek. . . en een wat bly, wat probeer, wat veg vir wat eens so betekenisvol was.Ek was laasgenoemde.My kop verstaan hoekom dit moes eindig – dit onthou die grense wat oorskry is, die verskonings wat nooit gekom het nie en die oomblikke waar ek moes leer om myself te kies. Maar my hart het nog nie ingehaal nie. En so rou ek oor daardie verhouding.Wat dit nog seerder maak, is hierdie waarheid: om ’n vriendskap so diep te vind in ’n land wat nie jou tuiste is nie, is kosbaar en skaars. Wanneer jy daardie verbinding ver van alles wat bekend is bou, word dit ’n lewenslyn. En om dit te verloor, sny op ’n ander, dieper plek.Daar is oomblikke wat ek net die tyd wil terugdraai. Maar ek leer dat nie elke einde ’n laaste gesprek, ’n finale koffie of ’n afsluitende drukkie nodig het nie. Soms lê die afsluiting daarin om te aanvaar dat dit moes eindig.En in daardie aanvaarding wens ek vir haar net liefde en lig toe.Naweke is die swaarste. Dit was ons tyd – die bekende koffiedates, die veilige plek om alles uit te praat, die gevoel om werklik geken te word.Terwyl ek met my eie hartseer sit, sien ek hoeveel stil stories rondom my ontvou. ’n Goeie vriendin wat deur ’n kankerskrik gaan. Twee vriendinne wat hul eerste Kersfees sonder hul lewensmaats beleef. Nog ’n vriendin wat ná IVF steeds met leë arms, maar ’n vol hoop, vorentoe stap.Die wêreld sê vir ons hierdie tyd moet net vreugde wees. Maar onder die glans dra baie harte meer as wat ons sien.So hierdie Kersfees kies ek om stadiger te beweeg.Om te voel eerder as om reg te maak.Om ruimte te gee vir dit wat seer is, sonder om dit my hard te laat maak. Want hier is wat ek besef:Hierdie is steeds ’n glansstraal.Nie die blink, luidrugtige een nie.Maar die stil skitter – dié wat wys in selfrespek, in grense wat gehou word, in die moed om jouself te kies, selfs wanneer dit seer maak.As jy tans uit pas voel – as jou kop en hart nog nie saamstem nie – wees dapper genoeg om daarmee te sit. Moenie jouself jaag nie. Moenie dit wegsteek nie. Daar is wysheid wat onder die ongemak vorm aanneem.Die lewe is nie altyd regverdig nie, en seer kies nie ’n geskikte tyd nie – selfs nie met Kersfees nie. Maar vonkel verdwyn nie in moeilike seisoene nie. Hulle verander net van vorm.En soms is die glansstraal dit:Jy staan nog.Jy kies steeds jouself.En jy is nie alleen nie.Wees dapper. Kies jouself. Selfs wanneer jou hart nog besig is om in te haal. – Gasskrywer– astridocallaghan@gmail.com

Wees braaf, selfs wanneer die lig swaar voel

Kommentaar

Republikein 2025-12-17

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

Wees braaf, selfs wanneer die lig swaar voel

Kommentaar

Republikein 2025-12-17

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

Intekening vereis om toegang tot inhoud te kry. ×

MELD AAN

Advertensie

Intekening vereis om toegang tot inhoud te kry.