Wat het geword van die Tuindorp van weleer?
Ek is 27 jaar gelede op Okahandja gebore, toe die dorp met trots die titel “Tuindorp” gedra het.
Dit was ’n plek van skoonheid, bekend vir sy skoon strate en ’n gemeenskap wat trots was op sy omgewing.
Dit was die soort dorp wat jou tuis laat voel het, ’n plek waar mense omgegee het. Maar kom ons beweeg vinnig vorentoe na vandag, en daardie titel is niks meer as ’n vae herinnering nie, begrawe onder hope rommel by elke straathoek en in ’n leë stoorkamer van die hospitaal.
Sewe jaar weg van die huis af, het ek vasgeklou aan die hoop dat dinge sou verander, dat ek sou terugkeer na ’n dorp wat herstel het tot wat dit eens was, of selfs beter.
Maar ek kon myself net sowel in die voet geskiet het omdat ek so gedink het. In plaas van vooruitgang, het ek teruggekeer na verwaarlosing.
Die onopgeloste kwessies bly net dit. Die strate is vuiler, die dorp lyk moeg en dit voel asof diegene in beheer eenvoudig moed opgegee het.
Oral waar jy draai, hoop daar rommel op en dit lyk asof niemand die moeite doen om dit op te ruim nie. Dis ontnugterend om te sien hoe ’n dorp wat eens soveel potensiaal gehad het, hiertoe verminder word. Wat het geword van die trots wat ons eens gehad het? Wat het van die Tuindorp geword wat veronderstel was om te floreer? Pleks van blomme en bome wat in die strate staan, het ons nou plastieksakke en papiere wat soos ongewenste versierings in die wind rondwaai.
En dan is daar die paaie! As jy dink dit is sleg om rommel te ontduik, probeer om in die strate te ry. Elke straat is deurspek met slaggate, so baie dat ek soms lus voel om blomme daarin te plan; Okahandja kan dan sekerlik sy Tuindorp-titel terugkry.
Miskien sou hulle dan ten minste ’n doel dien. Teen hierdie tempo voel dit soos ’n ekstreme sport om deur die dorp te ry. Ek sal nie eens my motor op hierdie paaie wil waag nie. Kan ek die motor nie net optel en begin ry sodra ek die snelweg bereik nie? Want eerlikwaar, my bande, skokbrekers en vering ly daaronder.
As jy opsoek is na ’n dorp waar “dienslewering” beteken om niks te lewer nie, dan wens ek jou geluk, jy het Okahandja gevind. Dis prakties ’n meesterklas in hoe om die eenvoudige daad van die verskaffing van water, elektrisiteit en afvalbestuur in ’n opwindende raaispel te omskep. Wie het ’n funksionerende munisipaliteit nodig as jy die spanning kan ervaar om nie te weet of water uit jou kraan sal loop en of jy net daarna sal staar asof dit ’n museumuitstalling is nie?
Natuurlik, hoe durf die inwoners kla? Kan jy jou voorstel? Die vermetelheid! Hulle verwag verantwoordbaarheid en deursigtigheid, asof plaaslike regeringsamptenare tyd het vir sulke luukshede. Hulle is heeltemal te besig om die kuns van blaamverskuiwing te vervolmaak en vergaderings te hou wat absoluut niks bereik nie – ’n ware Olimpiese sport. Okahandja verdien beter. Ons verdien beter. Maar totdat ons verandering eis en optree, sal ons aanhou kyk hoe ons Tuindorp in ’n stortingsterrein met hindernisbane vir paaie verander.
Daar moet daadwerklik opgetree word, want hierdie kwessie gaan nie net oor ’n naam nie, dit gaan oor die herstel van die trots van ons huis.
– [email protected]
* Beste lesers, keuring vir die publikasie van WhatsApp, briewe en alle ander lesersbydraes berus by Republikein. Klagtes oor die diens van private besighede word eers aan die onderneming vir reaksie voorgelê. Die menings van ons lesers en rubriekskrywers verteenwoordig nie noodwendig die standpunt van Republikein nie. Republikein is ’n lid van die Redakteursforum van Namibië (EFN) en onderskryf die etiese kode vir die Namibiese media soos toegepas deur die media-ombudsman.
Dit was ’n plek van skoonheid, bekend vir sy skoon strate en ’n gemeenskap wat trots was op sy omgewing.
Dit was die soort dorp wat jou tuis laat voel het, ’n plek waar mense omgegee het. Maar kom ons beweeg vinnig vorentoe na vandag, en daardie titel is niks meer as ’n vae herinnering nie, begrawe onder hope rommel by elke straathoek en in ’n leë stoorkamer van die hospitaal.
Sewe jaar weg van die huis af, het ek vasgeklou aan die hoop dat dinge sou verander, dat ek sou terugkeer na ’n dorp wat herstel het tot wat dit eens was, of selfs beter.
Maar ek kon myself net sowel in die voet geskiet het omdat ek so gedink het. In plaas van vooruitgang, het ek teruggekeer na verwaarlosing.
Die onopgeloste kwessies bly net dit. Die strate is vuiler, die dorp lyk moeg en dit voel asof diegene in beheer eenvoudig moed opgegee het.
Oral waar jy draai, hoop daar rommel op en dit lyk asof niemand die moeite doen om dit op te ruim nie. Dis ontnugterend om te sien hoe ’n dorp wat eens soveel potensiaal gehad het, hiertoe verminder word. Wat het geword van die trots wat ons eens gehad het? Wat het van die Tuindorp geword wat veronderstel was om te floreer? Pleks van blomme en bome wat in die strate staan, het ons nou plastieksakke en papiere wat soos ongewenste versierings in die wind rondwaai.
En dan is daar die paaie! As jy dink dit is sleg om rommel te ontduik, probeer om in die strate te ry. Elke straat is deurspek met slaggate, so baie dat ek soms lus voel om blomme daarin te plan; Okahandja kan dan sekerlik sy Tuindorp-titel terugkry.
Miskien sou hulle dan ten minste ’n doel dien. Teen hierdie tempo voel dit soos ’n ekstreme sport om deur die dorp te ry. Ek sal nie eens my motor op hierdie paaie wil waag nie. Kan ek die motor nie net optel en begin ry sodra ek die snelweg bereik nie? Want eerlikwaar, my bande, skokbrekers en vering ly daaronder.
As jy opsoek is na ’n dorp waar “dienslewering” beteken om niks te lewer nie, dan wens ek jou geluk, jy het Okahandja gevind. Dis prakties ’n meesterklas in hoe om die eenvoudige daad van die verskaffing van water, elektrisiteit en afvalbestuur in ’n opwindende raaispel te omskep. Wie het ’n funksionerende munisipaliteit nodig as jy die spanning kan ervaar om nie te weet of water uit jou kraan sal loop en of jy net daarna sal staar asof dit ’n museumuitstalling is nie?
Natuurlik, hoe durf die inwoners kla? Kan jy jou voorstel? Die vermetelheid! Hulle verwag verantwoordbaarheid en deursigtigheid, asof plaaslike regeringsamptenare tyd het vir sulke luukshede. Hulle is heeltemal te besig om die kuns van blaamverskuiwing te vervolmaak en vergaderings te hou wat absoluut niks bereik nie – ’n ware Olimpiese sport. Okahandja verdien beter. Ons verdien beter. Maar totdat ons verandering eis en optree, sal ons aanhou kyk hoe ons Tuindorp in ’n stortingsterrein met hindernisbane vir paaie verander.
Daar moet daadwerklik opgetree word, want hierdie kwessie gaan nie net oor ’n naam nie, dit gaan oor die herstel van die trots van ons huis.
– [email protected]
* Beste lesers, keuring vir die publikasie van WhatsApp, briewe en alle ander lesersbydraes berus by Republikein. Klagtes oor die diens van private besighede word eers aan die onderneming vir reaksie voorgelê. Die menings van ons lesers en rubriekskrywers verteenwoordig nie noodwendig die standpunt van Republikein nie. Republikein is ’n lid van die Redakteursforum van Namibië (EFN) en onderskryf die etiese kode vir die Namibiese media soos toegepas deur die media-ombudsman.
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie