Tegnies gesproke is dit nie persoonlik nie

Is sy nie mooi nie? Hy is só aantreklik. Wat ’n oulike baba! Al die opmerkings kom gewoonlik saam met ’n paar emojis, agtergronde, en visuele versorging.

Soms word ’n grafiese formaat ook bygevoeg vir ’n tikkie animasie – net om ’n bietjie lewe aan die boodskap te gee.

Ek was nou die dag nogal verbaas hoe “goed” ’n oorgewig man kan lyk met ’n toepassing wat liggaamsbou kan manipuleer, of hoe 'n selfbewuste vrou plooie met 'n skoonheidstoepassing kan uitstryk; en hoe dié twee ’n gesprek kan aanknoop en “eerlik” met mekaar kan wees oor hul ware gevoelens deur emojis te gebruik.

Dis ook snaaks om in aanlyn vergaderings te sit en die enigste ware gesig op ’n skerm van alfabetiese Smarties te wees. Hulle hou my dop, maar ek kan hulle nie sien nie. En nee, dit is nie net diegene wat dink dit is net hulle nie.

Ek kom agter mense is baie meer op hul gemak as hulle weet hulle kan iemand deur WhatsApp of Telegram kontak – óf SMS óf oudioboodskappe. Ek het gehoor dis minder stresvol omdat dit vrese uitskakel wat met die gesprek geassosieer word.

Ons kommunikasie het toevlug gekry tot die tik op sleutelborde, of om bandopnames te maak.

Ons het waarlik plastiekmense met plastiekgesigte geword wat agter brandgeskilderde vensters wegkruip. Dis deesdae regtig moeilik om te glo wat ’n mens werklik sien. Dis hartseer om te sien hoe mense skaamkry oor hoe hulle lyk en wie hulle werklik is. Net omdat hulle dink hulle verstaan nie wat sosiaal (in die tegno-konteks van sosiale media) aanvaarbaar is nie.

Of mense dit glo of nie, in hierdie pragtige skepping met 'n menigte skoonheid, kompleksiteit en verskeidenheid, is die mens alleen na die beeld van God geskape. Dink daaroor. Selfs die “lelike” mense is na Sy beeld geskape.

En tog kruip ons weg, en glip in die hasegat van Alice in Wonderland in en verdwyn uit die oë van regte mense in 'n regte wêreld, en sluit onsself in ons klein ruimte agter geslote deure, donker hoeke, of binne-in ons gedagtes toe, terwyl ons oë flikker met die “lewe” van die skerm voor ons. Ons ore word ook gesluit deur die klanke wat deur oorfone en iPods vervoer word.

Ons waarde en doel in hierdie lewe word gedefinieer deur soveel “likes”, hartjies, “views” en glimlagte wat ons kan kry langs ons vlietende vals prente en lirieke van wie ons regtig nie is nie.

Hoe minder ons dié soort erkenning kry, hoe groter is die kanse om in ’n siklus van anhedonia vasgevang te word. Dit is die onvermoë om opgewonde te raak oor aktiwiteite wat gewoonlik genotvol is.

Stop hierdie malligheid. Skakel die rekenaar, foon, radio, iPad, tablet af – enigiets wat 'n rekenaarskyfie in het, en gaan na die spieël en kyk jouself in die oë, en sê: “Hier is ek. Hierdie is ek.” Glimlag vir jouself as jy wil. Huil as jy wil. Frons as jy wil. Sonder dat iemand weet. Sonder enige emojis. Wees net jy.

Gaan na jou geliefdes en kyk hulle in die oë. Kyk na hulle. Neem dit in. Neem hulle na buite en luister na die wêreld.

Wees stil en weet dat daar ’n regte lewe in ’n regte wêreld is met regte mense met werklike probleme. Jy is deel van hulle en hulle van joune, en julle kan ’n werklike verskil in mekaar se regte lewens maak.

– [email protected]