Ons taal

Ek sit in die laatmiddag sonnetjie en staar na die voutjies en vlekkies op my hande. My gedagtes begin dwaal. Ek sink vir die hoeveelste keer in ’n donker gat van verdriet. Ek herken hierdie hande, dit lyk op ’n plooi soos haár hande.

My hart krimp inmekaar, my liggaam bewe, met elke oogwink rol ’n traan oor my wang. Op die bodem van my gedagtes sien ek haar. Ek hardloop herwaarts en derwaarts om haar te vang. Ek herken die vrees, my hele wese sidder soos ek die donker tonnel van seer betree. Ek hoor haar voetstappe, ’n klop aan die deur, daar is niemand. Ek voel hoe my hart al vinniger klop. Dis ’n desperaatheid, ’n diepgekerfde pyn, ’n vrees vir die ondenkbare. Ek probeer die hartverskeurende terugflitse keer, maar ek word oorweldig deur eindelose pyn en seer.

Ek hoor haar laaste woorde: “Baie gelukkige verjaarsdag my skat.” Dit eggo in die diepste holtes van my hart. Ek hou my asem op. . . hoe kan ek ooit die gesig van die dood vergeet? Soos ’n dief in die nag word sy van my gesteel. Ek sit langs haar, dis die hartseerste dag van my lewe. Ek druk en soen haar met trane wat rol oor my en haar wange heen. My wêreld stort in een.

’n Magdom vrae maal oor en oor in my kop. Hoe is dit moontlik? My eerste dag op aarde is haar laaste dag. My hart is in stukke. Die hemel het vandag die mooiste engel ryker geraak. Ek sien haar in die verte stap, sy kyk terug en waai met ’n stralende glimlag en hart van goud. Sy vlieg hoog.

Ek voel hoe my gedagtes stadig weer terugkeer na my hande. ’n Sagte wind omhels my, ’n warmte omvou my. Ek weet dis sý. . . mý beskermengel. . . mý MAMMA.



Adéle van Niekerk

Vakgroep Afrikaans

Universiteit van Namibië

[email protected]