’n Lewe wat wag en ’n lewe wat was

Ek was twee naweke terug by my suster se babaseuntjie se doop.

’n Viering van ’n nuwe lewe vol verwagting en hoop. Skoon gewas met God se water. ’n Belofte deur Hom om hom te beskerm en te seën.

Ons hele familie vier in samesyn die lewe wat wag – ’n lang lewe van ’n geliefde seuntjie.

My hele familie was die afgelope naweek weer bymekaar en saam het ons getreur oor ’n lewe wat was.

’n Familieman wat skielik weg van ons geneem is. Ons is agtergelaat met vae herinneringe van ’n tyd nou onbereikbaar ver.

Voor in die saal sit nog ’n klein seuntjie wat heeltemal te vroeg sy beste vriend verloor het. ’n Seer wat geen jong siel behoort te voel nie.

In die tydperk van twee weke is dit asof ons familie die siklus van die lewe eerstehands ervaar het.

Die mooi van ’n nuwe lewe en die onkeerbare opgewondenheid en nuuskierigheid oor wie hy gaan word en wat hy met hierdie lewe gaan maak. In skerp kontras met die rou van ’n lewe wat reeds geleef is.

Dit laat mens wonder oor die lewe en veral die dood. Die seerste is vir die mense wat agterbly en moet vrede maak met die verlies.

Om hul lewe te probeer aanpas in jou afwesigheid en om met die seer saam te leef.

Ek het een keer iets gehoor wat sin gemaak het. Om ’n geliefde te verloor is soos om jou enkel te breek. Dis aanvanklik baie seer, maar dit raak mettertyd beter.

Jy leer uiteindelik weer loop en gaan aan met jou lewe, maar jy loop steeds krippel. Jy loop vir die res van jou lewe effens mank.

In ’n kerkdiens het ek een dag ’n preek gehoor wat my persepsie van verlies verander het.

God het alles van Job weggeneem, al was hy gehoorsaam. Ons weet dat God hom getoets het, maar Job het dit nie geweet nie. Hoe dink jy het Job gevoel? Ek vermoed hy het beslis nie verstaan nie en ek is seker hy was ook kwaad.

Ek en my man het skepties begin gesels oor hoe onregverdig die lewe soms is. Hoe onregverdig die dood is.

Ons kan dankbaar wees dat ons ’n lewe gevier het. ’n Lewe wat liefde geken het, drome gehad het en die geleentheid gegun is om dekades in hierdie beeldskone wêreld te kon bestaan.

Die onregverdigste ding is die lewe van ’n kind wat geneem word. ’n Kind wat nog ’n lewe moes leef.

In tye soos hierdie is ek die dankbaarste vir familie. Saam treur ons die lid wat ons verloor het, maar saam ondersteun ons ook mekaar.

Dis in sulke tye wat familie moet saamstaan en dalk het jy nie die woorde nie. Dis oukei. Wees net daar.

Ons vind vergenoegdheid in die gedagte dat ’n lewe – ’n volle lewe – geleef kon word. Ons is dankbaar dat ons deel van daardie lewe kon wees, al was dit hoe klein. ̶ [email protected]