Hester Steenkamp - Ek sê maar net

Hester Steenkamp - bulwana@iway.na Sit jou sit - ’n Stoel is nie net ’n stoel nie. Dis ’n plek en ’n identiteit en herinneringe. Dis reise enstories en staaltjies. Dis geskiedenis.Die ou riempiesbank en sy twee statige stoele is een van die eerste goed wat jyraaksien wanneer jy by ons huis instap. Dis goed so, want dit verdien om raakgesiente word. Soms wens ek hulle kon ’n paar vrae vir my beantwoord. Dan sou ek notasgemaak het vir onthou sodat ek die verhale kon oorvertel, want wat moes hulle niealles gesien en gehoor het in ’n honderd jaar nie!?Die bankie was eerste by my. Die twee stoele het eers later gekom, ná lang reise oorgrense heen. Nou is hulle weer bymekaar. Soos dit hoort. Dit was my oupa-hulle se stel. Soms sien ek in my verbeelding hoe my oupa op eenvan die stoele sit, langs die tafeltjie waarop die telefoon was. Ek sien die portaal opdie plaas in die Otjiwarongo-distrik. Ek sien hoe my ouma konfyttertjies bak in diekombuis met die Omatako’s wat in die venster geraam is. Ek sien die plaasdam, diegroot swart pot vol mieliepap vir die honde en die groot kas van donker hout met dielang spieël in hulle kamer. Oupa- en Ouma Plaas. Dis hoe ons vandag nog van hullepraat en aan hulle dink, en ek dink baie aan hulle.Oupa het die stel by sy werkgewers gekoop – ’n Joodse familiebesigheid waar Oupaas jong man gewerk het. Later is die stel plaas toe waar dit vir jare gestaan het.Nadat die plaas verkoop is, is die stel saam met hulle Windhoek toe. Heelwat later isdie stoele na my tannie toe, maar die bank het gebly. Die stoele het in Suid-Afrikarondgeswerf van plek tot plek. Eers Johannesburg, daarna Puthaditjihaba, Clarensen laaste Heidelberg in die Suid-Kaap. Die bankie is van Windhoek af eers Rundutoe, daarna weer terug na Windhoek, toe Hentiesbaai, en het later ook in Heidelbergaangekom, maar die bankie en stoele was in twee verskillende huise.My pa het die bank vir my gegee nadat ons plaas toe getrek het. Die stoele het mytannie ’n paar jaar gelede vir my gestuur. Dis my erfgoed, want my naam kom vanmy ouma af. Van Ouma Plaas af.Ek is verknog aan die riempiestel. Dis soos ’n tasbare herinnering aan my kinderdae.Dis asof ek beter onthou as ek daarop gaan sit om vir ’n paar minute stil te raak.En dis ook nie net ek nie. ’n Stoel is ’n baie persoonlike ding. Dis waarom menseelke keer op dieselfde stoele in die kerk gaan sit. Of in ’n personeelkamer ofraadsaal. Jou stoel is jou stoel. Wanneer ek in die kerk sit, kyk ek oor die rye en my oë staan vir ’n oomblik stil by dieleë stoele waar bekendes en geliefdes gesit het, maar nou nie meer hier by ons isnie, en dan onthou ek hulle. Ek weet presies waar Ouma Maggie gesit het. En oomPiet en tannie Maria. En oom Giel en sy broer, oom Pieter. Ook oom Kobus entannie Drieks. En baie ander. Vandag nog is hulle plekke leeg. Dit maak mygelyktydig hartseer en gelukkig, want dit is ook maar ‘n manier van onthou enrespekteer.Ons gesin het ook “ons” stoele in die kerk waar ons elke keer sit. Dis heel agter teendie muur. My dogter het my ’n paar weke gelede gevra waarom ons juis daar sit, toesê ek vir haar dis waar die mense met die stoutste kinders sit. Dit was maar net ’ngrappie, want eintlik was dit reeds oor ons nie die eerste keer wat ons die kerkbygewoon het, op ander se plekke wou sit nie. Toe word dit ons plek. Miskien kyk die jonges ook eendag na ons leë plekke en dink dis waar tannie Hesteren oom Johnnie gesit het. Dis soos om iets agter te laat wat joune is, al is dit niejoune nie. - Gasskrywer

Hester Steenkamp - Ek sê maar net

Kommentaar

Republikein 2025-05-01

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

Hester Steenkamp - Ek sê maar net

Kommentaar

Republikein 2025-05-01

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

MELD AAN

Advertensie