Geluk is ’n groot taak

Onlangs toe ek 23 verbysteek, staan ek voor die spieël en dink aan die jare wat al agter my is. Hoe anders moet mens dan nou op jou verjaarsdag maak? Herinneringe aan die speelmaatjies van my kinderdae en al die buitemuurse aktiwiteite wat my op hoërskool uit die huis en besig gehou het, voel soos ’n heel ander leeftyd, maar tog is dit myne. Meteens wonder ek – is dit al?

’n Maand later slaan ek die voorste omslag van Marcus Aurelius se Meditations om en ’n paar blaaie later deel Aurelius dat niks anders as die huidige oomblik jou eie is nie – die verlede is verby, jy kan dit nie verander nie, en die toekoms mag dalk eendag joune wees, maar dit is nog nie.

Op dié trant sê Aurelius dat roem, rykdom, gladde hare, mooi oë en jou resep vir die heel lekkerste sjokoladekoek jou op die lange duur net mooi niks sal help nie.

Almal wat jou naam kan onthou, gaan ook eendag sterf en al was diegene wat jou onthou onsterflik, help dit ook nie dat hulle jou onthou nie, want jy lê tien voet onder die grond. Wat is ewige roem vir ’n kadawer? Daar is nie eens brood in die graf om dit op te smeer nie.

So aanloklik soos roem en rykdom eens was, is daar geen sin daarin nie. Dit is haarfyn, want as daar niks is om voor te lewe nie, wat maak jy dan met jou lewe?

Net wat jy wil. Sit jou rooi lippies aan of maak hulle blou. Lag kliphard vir simpel grappies. Dans in die strate. Moenie hierdie oomblik mors op mense en dinge wat dit nie werd is nie – hierdie oomblik is immers al wat jy het.

Roem en rykdom lyk wel nog aanloklik. Van kleins af het mamma en pappa en oumas en oupas en die man in die maan vertel dat jy bestem is vir ’n lewe vol “grandiose” – skemerkelkies op die strand net wanneer jy wil, champagne in die houvas van ’n elegante satynhandskoen. Opera en ope lug, pêrels en private stralers, “boudoirs” en banaliteit – niemand het ooit gesê waarvoor ons bestem is nie, hulle het dit net as groot en belangrik bestempel. Dit klink vir my uitputtend, maar steeds waggel ek soos ’n gek agter dit wat groot en belangrik is aan.

In hierdie beroep is waansin ’n gegewe en kan dit soms eienaardig voel wanneer jy ’n week deurgaan sonder een of ander mal stelling of bevinding. Miskien het ek nou genoeg waansin vir eers gehad dat ek dit vir eers uit my persoonlike lewe probeer sny. Deesdae verkies ek die stilte.

Dit is heeltemal te vreesaanjaend om alewig na die volgende ding te jaag. Laat ek nou maar net hier rus, dit is nou eers genoeg. Gee my ’n boom waaronder ek kan boeklees en ’n dierekind wat ek kan liefhê. Laat ek die gesuis van die seewind geniet en vir ’n oomblik waardeer hoe saggies die son op my wange rus.

Aan elke onderwyser en volwassene wat nog altyd “grandiose” vir my toegewens het, ek is jammer, dis is nie vir my nie. Ek het veel groter drome – om saggies in my eie tevredenheid te kan lewe.

– [email protected]