Anys, karwysaad en ‘liquorice’ is taboe

Een van my kollegas sê ander dag uit die bloute sy is lus vir anysbeskuit. Ek is stomgeslaan. Van al die heerlike verskillende soorte beskuit waaruit ’n mens kan kies en keur, water haar mond na anysbeskuit. Nie karringmelk, of sjokolade, of selfs gesondheidsbeskuit met rosyntjies nie.Ek sal haar woord moet vat as sy sê dit is die lekkerste beskuit in die wêreld.Baie lank gelede het ’n oupa altyd by die koerant se kantoor opgedaag en vars anysbrode verkoop. Sulke groot wit brode wat ’n mens in stukke kon breek. Die boonste kant was effens soet, donker bruin en so bietjie klewerig. Die brode was nog warm wanneer die oupa sy opwagting gemaak het en almal het gehardloop om een te koop. Hy het altyd op ’n Maandag opgedaag en mense het geen kos saamgebring werk toe nie. Hulle het botter saamgebring en sodra hulle die brood in die hand gehad het, is ’n stuk afgebreek, dik met botter gesmeer en verorber. Dié brode spook vandag nog by my. Hulle was die mooiste brode wat ek nog gesien het en die reuk wat die kantoor gevul het, kan ek tot vandag toe nog onthou. Die mense se bevredigende gesigte en effens se glimlagte soos hulle hap na hap die natbeskuit verslind. Ek kan nie die smaak van anys of karwysaad – amper nes anys – verdra nie. My mond het gewater om dié brode te eet, maar as ek die brood naby my mond gebring het en die reuk van anys in my neus opgetrek het, was die lus daarmee heen. Dis so erg wanneer my ma altyd Ouvrou onder die kombers (koolfrikkadelle) gemaak het, sy myne van kleins af sonder enige saad gemaak het. Ons Duitsers sit karwysaad in dié frikkadelle en my ma het vinnig agtergekom ek gaan dit nie eet nie.Ek voel amper dieselfde oor liquorice. In dié geval dink ek egter dit is miskien dalk net in my kop. Ek onthou toe ek baie klein was en ons op ons oupa se plaas gaan kuier het, het my ouma altyd vir ons kinders sulke lang repe daarvan gegee. My oupa was ook mal daaroor en het altyd gespot met die donkiebloed waaroor hy so mal is. Die gedagte dat iemand ’n donkie vermoor het, die bloed in sy are gestol het en nou eet ons dit, was net té veel om te verwerk. Ek kan tot vandag toe nie daaraan weglê nie, al kom dit deesdae in verskillende kleure en geure. Op universiteit was Sambuca-likeur die geur van die dag. Jy het selfs ’n deurskynende een met egte goud vlokkies in gekry. Studente het die likeur in die glas aan die brand gesteek en dan vinnig deur ’n strooitjie opgesuig. ’n Paar brawe manne en ’n dronk maat het selfs die likeur in hul mond aan die brand gesteek. Die volgende dag kon sy nie verstaan hoekom haar lippe blase op het nie, maar ek dwaal van my storie af. Die punt is ek sou nooit – wanneer iemand ’n rondte Sambuca gekoop het – saamdrink nie. Dit het heerlik gelyk, nes die anysbrode, maar wanneer die reuk my neus getref het, was dit verby. Dan het ek die glasie vinnig neergesit. Selfs die egte goue vlokkies kon my nie oorreed nie. Ek het oor die jare seker – soos baie ander – ook gewoond geraak aan dit of daai wat ek as kind nie geëet het nie, of nie van gehou het nie. Mens ontgroei mos soms jou giere, maar anys, karwysaad en liquorice is nie op dié lys nie.

Anys, karwysaad en ‘liquorice’ is taboe

Kommentaar

Republikein 2025-05-21

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

Anys, karwysaad en ‘liquorice’ is taboe

Kommentaar

Republikein 2025-05-21

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

MELD AAN

Advertensie