Wiskunde

Tannie Ansie was hopeloos te maer gewees. As sy skuins gestaan het, moes jy twee keer kyk om haar raak te sien. Haar mondjie het soos ’n droë perskepit gelyk en sy het altyd ’n serp of ’n tipe lap om haar nek gedra. Haar ore was gedurig spierwit, soos vars sneeu. Sy was een van daai wat jy jammer kry as jy haar sien. En die hele dorp het. Die hele gesin was skaduwees. Elke oggend wanneer sy die kinders skool toe gevat het, was daar kos voor die deur vir hulle gelos. Party oggende was daar so baie goed dat hulle vroeër moes opstaan om dit binne toe te dra. Die dag toe sy verjaar, het iemand ’n vyflaagsjokoladekoek op die voordeurmat gelos. ’n Mens help mos waar dit nodig is. Niemand het regtig geweet hoekom hulle so dun en ondervoed was nie. En behalwe vir ons wat haar so jammer gekry het, het dit nooit gelyk of dit haar pla nie. Op ’n dag, in gr. 10, kry ons weer rapporte. As dié tyd aangebreek het, het ek gewoontlik vir so ’n paar dae ophou eet en gesorg dat my klerekas aan die kant was. Jy kry mos moeilikheid oor alles as jou punte sleg lyk. As die skoot klap, dan is die helfte van die pyn uitge-“sort”. Vrydagoggend begin ek al sulke snaakse rukbewegings maak. Lyk soos een wat in Groenland gaan swem het. Lippies is potblou. Ek weet: Vandag huil iemand weer. Van al die talente wat ek ontvang het, was Wiskunde nêrens op die lys nie. En nie een van ons in die familie het getalle in die hoof nie. Behalwe vir my een nefie. Hy slaag nou en dan.Heeldag by die skool draai my maag soos ’n kar waarin daar bestuurslesse toegepas word. Eerste pouse is ek in die badkamer. Tweede pouse is ek by die siekeboeg. Na skool klim ek, my “headache” en die koevert op die bus. Wat die res van die naweek gebeur het, kan ek nie lekker onthou nie. Behalwe dat my ma Sondag lank met ’n vrou oor die foon gepraat het.Maandag, na skool, klim ek by tannie Ansie se huis af. Sy gee ekstra wiskundelesse en dit is al wat nou sal help. Sy is glo knap met die getalle. (Annemarie Wenkers is vandag ’n grootkop by ’n internasionale firma in Duitsland en die Boshof-tweeling is albei op Pukke. Beide haar dogters wen wiskunde-kompetisies en al die olimpiades in die area. Die jongste een was in China vir so ’n ding. Onder meer het sy een ton rys gewen en met drie goue medaljes huis toe gekom.) Tannie Ansie het in ’n groot dubbelverdieping huis gebly. Die huis was heel voor op die “beach”. Party wintermaande, as die see maandstonde het, het hy tot in die sitkamer gespoel. Aan die agterkant van die huis was die besigste pad in die dorp. Al die dokters, dominees en ryk mense bly daar. Vriende van ons bly net skuins oorkant hulle. Die oom sê hulle sien net beweging vroegoggend en laataand. Die res van die dag lyk dit soos ’n vakansiehuis. In hierdie straat staan blink kar op blink kar. Tannie Ansie ry ook so ’n slap, silwer gedoente. Niemand het ooit gevra hoe sy so ’n huis, daai kar en die “view” kon bekostig nie. Nou staan ek voor die huis. Erg “nervous”. Beentjies trek Groenland. Ek lui die klokkie. Die deuntjie weergalm die huis deur. Ek wag so ’n paar minute. Hier maak iets die deur oop. Maar dis lelik klein. Tafeldoek om die nek. Mondjie skerp getuit. Eers dink ek daar is nie plek in so ’n kop vir somme nie, maar ek was verkeerd.“Ons het kos,” sê sy.“Ek weet. Is tannie die wiskunde-tannie?” vra ek.“Kan ek help?” vra sy.“Ek dop,” sê ek.“Lekker,” sê sy. “Het tannie nog van daai sjokoladekoek?” vra ek.Tannie Ansie se huis lyk soos sy. Alles is nou, maer, dun en smal en oor elke bank is ’n lap ge-“drape”. Die mure is spierwit en oral hang plakkate met formules op. Haar man, wat ek vir die eerste keer in my lewe sien, is ook daar. Hy sit soos ’n toegevoude sambreel op die kleinste bank onder ’n groot lamp. Lyk soos ’n pasgeborebaba in ’n broeikas. Praat niks. Hy sit met ’n "calculator" en ’n blik Ricoffy. Ek drink nie eintlik Ricoffy nie, maar nou sal enige iets die Sahara in my keel red.Op by die trap tot in ’n studeerkamer. Ek was laas by my geboorte so verward. Daar sou ek nog menigte middae deursit om “eventually”, ’n paar jaar later, matriek te voltooi. Tannie Ansie gee vir my huiswerk, take en baie moeilikheid. Nie een keer tydens my lesse het ek kos geruik of enige tekens gekry dat hulle eet nie. Wanneer die dogters by die huis kom, het hulle direk na die naaste lessenaar geloop en begin werk. Hulle wêreld het bestaan uit Wiskunde. ’n Mens kan mos nie so wees nie. En dit is baie duidelik dat hulle nog nie ’n lieflike, romerige pasta geëet het nie. Later daai middag toe ek vir die eerste keer in my lewe besef dat “y” en “x” nie tikfoute in ’n wiskundesom is nie, sê haar man van onder af: “As ons elke dag een lepel, nie-opgehoopte koffie drink, gaan hierdie blik ons 3.7846 maande neem om op te gebruik. Dis natuurlik bygesê dat die weerpatroon nie drasties verander nie. En as ons ’n gemiddeld van 2-7 kuiergaste ’n maand kry.”“Nee, baie langer,” sê ek. “Mense kom nie hier om koffie te drink nie. Ten minste drie jaar.” Verlede jaar gaan ek vir ’n week bietjie af Kaap toe. Ek moet dokumente gaan teken en dan kan ek sommer bietjie by my ma-hulle kuier. Die Woensdag is my goedjies seepglad gereël. My ma weet van niks. Ek bel haar die oggend om te hoor hoe haar program lyk. En vertel haar hoe baie ek haar verlang. Sy werk al jare in “corporate industry” en is konstant besig. Dit klink of sy darem ’n rustige week het. Donderdagnamiddag is ek in die Kaap. En hy is nog so mooi soos wat ek hom kan onthou. Ek huur ’n baie lelike kar en ry huis toe. Op die N1, N7 en dan af see toe. Ek weet nie hoekom dit so is nie, maar elke keer as my ma my weer na ’n lang ruk sien, begin sy histeries huil. Dan vat dit gewoontlik vier tot vyf ure en dan is sy oor dit. Net voordat die dag uit-“clock”, is ek by hulle op die bank. Ek maak vir ons ’n bottel wyn oop. Ons het baie om oor te gesels. “Ai, ‘shame’, Tannie Ansie is ook laasweek oorlede. Begrafnis was vanmôre. Sy het net nie wakker geword nie. Ek dink haar kop was te vol somme. Toe raak hy te swaar. As jy nie jou kop hoog hou nie, is dit verby. Haar man is nou verslaaf aan Ricoffy, hoor ek. Die dogters het ‘apparently’ nog nie weer skool toe gegaan nie. En môre kom die ‘container’ rys. Ek was gister daar verby die huis. Dit lyk soos Pick n Pay by die voordeur. Heerlike kos staan die vlakte vol. Kyk, hier is haar begrafnisblaadjie.”My ma gee vir my die “booklet” en voorop pronk tannie Ansie met ’n handdoek om haar nek. Maar sy lyk baie gelukkig. Ek lees vinnig daardeur. Heel agter, regs onder staan:“Find what makes you happy, and let it kill you.” “Ek hoop hier’s nog wyn,” sê ek vir my ma wat nog steeds huil.

Wiskunde

Kommentaar

Republikein 2025-06-17

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

Wiskunde

Kommentaar

Republikein 2025-06-17

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

MELD AAN

Advertensie