Wildhervestiging: 3 000 km padlangs na die DRK
Wildlife Vets Namibia moes slaggate, ompaaie, beslommernisse op grense en stresvolle vervoer op 'n veerboot trotseer om wildsbokke gesond en veilig af te lewer.
Elvira Hattingh
Wildlife Vets Namibia het vroeg in Augustus 3 000 kilometer ver vanaf Windhoek gereis om wildsbokke aan 'n wildreservaat in die Demokratiese Republiek die Kongo (DRK) te lewer.
Die tog is onderneem om vyf swartwitpense, vyf wildebeeste, vyf bastergemsbokke, ses elande en agt njalas in die reservaat te hervestig.
Boonop moes hulle die konvooi op 'n veerboot oor 'n rivier stuur en op talle plekke langs die pad ry, buiten dat hulle 'n 250 km-lange ompad moes vat omdat die paaie eenvoudig te vol slaggate en beskadig was.
“Dit was 'n lang roete vol slaggate, mense wat betalings geëis het en baie frustrasie, maar toe ons eindelik die diere kon aflaai, was hulle ontspanne en gesond. Dit maak alles die moeite werd,” sê Wildlife Vets se me. Mariska Bijsterbosch. Sy het oor die ervaring in hul jongste nuusbrief geskryf.
Volgens die maatskappy, wat aan die wildsveearts dr. Ulf Tubbesing behoort, was dit hul langste reis met wild tot dusver, maar die diere het dit baie goed hanteer.
REIS BEGIN
Die meeste diere is op Namibiese wildsplase met verdowingspyle geskiet, wat beteken daar kon gekies en gekeur word. Benewens dat hulle dan ook vitamines en minerale ingegee kon word, is hulle terselfdertyd ook ontwurm en ingeënt.
“Ons verkies jonger diere omdat hulle oor die algemeen beter reis en minder probleme ervaar om in 'n nuwe omgewing aan te pas. Veral op só 'n lang en moeilike roete, maak dit 'n groot verskil om jong diere saam te neem,” het Bijsterbosch gesê.
Die wild kry ook 'n kalmeermiddel terwyl hulle vervoer word.
In hul nuusbrief skryf Bijsterbosch hulle het Namibië deur die Katima Mulilo-grenspos verlaat, maar moes toe “frustrerend lank” wag om deur Zambië se grens te kon kom.
“Terwyl ons gewag het dat die papierwerk afgehandel word, het ons die diere van kos en water voorsien. Ons neem altyd baie kos en water saam op sulke lang reise en voer hulle ten minste een maal per dag.”
SLAGGATE
Boonop moes hulle 'n alternatiewe roete gebruik aangesien die Katima Mulilo-Livingstone-pad baie sleg was. “Daar was baie slaggate en lang dele van die paaie is net weg.
“Ons het een oor die Angolese grens gebruik, waarvan die eerste deel al langs die Zambezirivier loop. By tye was die pad so sleg, ons moes langs die pad ry.
“Die gevolg is dat ons gemiddelde spoed vir die eerste twee dae in Zambië maar net 35 km per uur was. Boonop is ons verder vertraag deur die verskeie tolhekke en padblokkades in dié land. Gelukkig het ons 'n Zambiese wildbeampte aan boord gehad wat seker gemaak het ons word nie by padblokkades opgehou nie,” sê Bijsterbosch.
Die konvooi het deur die Kafue Nasionale Park beweeg, waar wild volop is – anders as die res van die land waar hulle min tot geen wilde diere of selfs voëls opgemerk het. Hulle het verby Lusaka gery en weer gerus en ook om seker te maak die wild eet en drink water.
EINDBESTEMMING
Die konvooi het nog 'n dag in Zambië deurgebring, voor hulle die volgende dag oor die DRK-grens na hul eindbestemming beweeg het.
“Ons het vroeg opgestaan om seker te maak ons is eerste op die Zambië-DRK-grenspos.
“Ons moes die rivier met 'n veerboot oorsteek en was ietwat senuweeagtig daaroor. Die kaptein van die boot het ons verseker daar sal geen probleme wees nie – al het ons waentjie met die njalas, wildebeeste en swartwitpense net-net gepas.
“Teen dié tyd kon ons, en seker die diere ook, nie meer wag dat hulle afgelaai word nie. Ons het ook begin uitsien na 'n bed en 'n stort.
“Die laaste deel van die roete was gelukkig nie so lank nie, maar die slaggate in sommige dele van die pad was weer eens 'n uitdaging.
“Dit was hartseer om te sien hoe bome oor uitgebreide gebiede in beide Zambië en die DRK afgekap word om houtskool te maak. Met uitsondering van die wildreservate het ons min wild gesien. Dit het ons weer eens gewys hoe belangrik nasionale parke, private wildsplase en bewaringsgebiede is.
“Eindelik, ná meer as 3 000 km van Windhoek, het ons die eindbestemming in die ooste van DRK bereik en kon ons die diere aflaai.
“Dit was die oomblik waarna ons almal uitgesien het. Al die diere was lewend en gesond. Die meeste van hulle het rustig uitgeklim, rondgekyk en rustig wegbeweeg,” het Bijsterbosch verduidelik.
Die volgende dag het hulle gesien die wildebeeste het reeds by 'n kudde in die omgewing aangesluit. Hulle het ook die meeste diere weer opgespoor en almal het goed aangepas.
- [email protected]
Wildlife Vets Namibia het vroeg in Augustus 3 000 kilometer ver vanaf Windhoek gereis om wildsbokke aan 'n wildreservaat in die Demokratiese Republiek die Kongo (DRK) te lewer.
Die tog is onderneem om vyf swartwitpense, vyf wildebeeste, vyf bastergemsbokke, ses elande en agt njalas in die reservaat te hervestig.
Boonop moes hulle die konvooi op 'n veerboot oor 'n rivier stuur en op talle plekke langs die pad ry, buiten dat hulle 'n 250 km-lange ompad moes vat omdat die paaie eenvoudig te vol slaggate en beskadig was.
“Dit was 'n lang roete vol slaggate, mense wat betalings geëis het en baie frustrasie, maar toe ons eindelik die diere kon aflaai, was hulle ontspanne en gesond. Dit maak alles die moeite werd,” sê Wildlife Vets se me. Mariska Bijsterbosch. Sy het oor die ervaring in hul jongste nuusbrief geskryf.
Volgens die maatskappy, wat aan die wildsveearts dr. Ulf Tubbesing behoort, was dit hul langste reis met wild tot dusver, maar die diere het dit baie goed hanteer.
REIS BEGIN
Die meeste diere is op Namibiese wildsplase met verdowingspyle geskiet, wat beteken daar kon gekies en gekeur word. Benewens dat hulle dan ook vitamines en minerale ingegee kon word, is hulle terselfdertyd ook ontwurm en ingeënt.
“Ons verkies jonger diere omdat hulle oor die algemeen beter reis en minder probleme ervaar om in 'n nuwe omgewing aan te pas. Veral op só 'n lang en moeilike roete, maak dit 'n groot verskil om jong diere saam te neem,” het Bijsterbosch gesê.
Die wild kry ook 'n kalmeermiddel terwyl hulle vervoer word.
In hul nuusbrief skryf Bijsterbosch hulle het Namibië deur die Katima Mulilo-grenspos verlaat, maar moes toe “frustrerend lank” wag om deur Zambië se grens te kon kom.
“Terwyl ons gewag het dat die papierwerk afgehandel word, het ons die diere van kos en water voorsien. Ons neem altyd baie kos en water saam op sulke lang reise en voer hulle ten minste een maal per dag.”
SLAGGATE
Boonop moes hulle 'n alternatiewe roete gebruik aangesien die Katima Mulilo-Livingstone-pad baie sleg was. “Daar was baie slaggate en lang dele van die paaie is net weg.
“Ons het een oor die Angolese grens gebruik, waarvan die eerste deel al langs die Zambezirivier loop. By tye was die pad so sleg, ons moes langs die pad ry.
“Die gevolg is dat ons gemiddelde spoed vir die eerste twee dae in Zambië maar net 35 km per uur was. Boonop is ons verder vertraag deur die verskeie tolhekke en padblokkades in dié land. Gelukkig het ons 'n Zambiese wildbeampte aan boord gehad wat seker gemaak het ons word nie by padblokkades opgehou nie,” sê Bijsterbosch.
Die konvooi het deur die Kafue Nasionale Park beweeg, waar wild volop is – anders as die res van die land waar hulle min tot geen wilde diere of selfs voëls opgemerk het. Hulle het verby Lusaka gery en weer gerus en ook om seker te maak die wild eet en drink water.
EINDBESTEMMING
Die konvooi het nog 'n dag in Zambië deurgebring, voor hulle die volgende dag oor die DRK-grens na hul eindbestemming beweeg het.
“Ons het vroeg opgestaan om seker te maak ons is eerste op die Zambië-DRK-grenspos.
“Ons moes die rivier met 'n veerboot oorsteek en was ietwat senuweeagtig daaroor. Die kaptein van die boot het ons verseker daar sal geen probleme wees nie – al het ons waentjie met die njalas, wildebeeste en swartwitpense net-net gepas.
“Teen dié tyd kon ons, en seker die diere ook, nie meer wag dat hulle afgelaai word nie. Ons het ook begin uitsien na 'n bed en 'n stort.
“Die laaste deel van die roete was gelukkig nie so lank nie, maar die slaggate in sommige dele van die pad was weer eens 'n uitdaging.
“Dit was hartseer om te sien hoe bome oor uitgebreide gebiede in beide Zambië en die DRK afgekap word om houtskool te maak. Met uitsondering van die wildreservate het ons min wild gesien. Dit het ons weer eens gewys hoe belangrik nasionale parke, private wildsplase en bewaringsgebiede is.
“Eindelik, ná meer as 3 000 km van Windhoek, het ons die eindbestemming in die ooste van DRK bereik en kon ons die diere aflaai.
“Dit was die oomblik waarna ons almal uitgesien het. Al die diere was lewend en gesond. Die meeste van hulle het rustig uitgeklim, rondgekyk en rustig wegbeweeg,” het Bijsterbosch verduidelik.
Die volgende dag het hulle gesien die wildebeeste het reeds by 'n kudde in die omgewing aangesluit. Hulle het ook die meeste diere weer opgespoor en almal het goed aangepas.
- [email protected]
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie