Vrae oor Visie 2030 (Deel 3)
Rooi Olifant skryf:
Om te verhoed dat daar enige opstande sou wees, moes ’n semi-militêre juntastaat bewerkstellig word wat gegrond was op banale, afskuwelike en subtiele etnisiteit, stamgebondenheid en rassisme in die guns van een ras.
Dit sou uiteindelik lei daartoe dat hoofsaaklik Noorderlinge baat by werkverskaffing, mynlisensies en aandele soos deur ’n Swapo-parlementslid vermeld tydens die Nasionale Vergadering se sitting van 30 Maart 2015 met die vraag aan die minister van myne en energie oor hoekom plaaslike inwoners van die //Karasstreek min of niks baat by mynbedrywighede en werkskepping nie.
Intussen is myne links en regs weggegee aan buitelandse maatskappye wat glo geen maatskaplike verantwoordelikheid teenoor plaaslike inwoners nakom nie, soos deur ’n ander Swapo-parlementslid beweer. Die prentjie bly volgens my onveranderd.
Die seremoniële presidensie van mnr. Lukas Hifikepunye Pohamba, wie se bewind gestrek het vanaf 2005 tot 2015, het toenemende, walglike armoede ten gevolg gehad waartydens rykes en buitelandse rolspelers se wurggreep op die Namibiese volk en -bronne aansienlik versterk is. Dit het gepaard gegaan met duiwelse stygings van eiendoms-, olie-, voedsel- en goederepryse, wat onbekostigbaar geword het vir die meeste Namibiërs.
Skielik het misdaad, sinnelose geweld en korrupsie met alle mening die hoogtes ingeskiet en die oorhand begin kry, wat ironies is, aangesien die einste president so hewig uitgevaar het teen korrupsie en onstabiliteit.
Maar al sy pogings het op politieke rotse geëindig omdat hy straks noodgedwonge en tragies moes dans op maat van musiek wat kom uit die binnekringe van Swapo en die binnekamers van die eertydse president.
Hy moes ontslae raak van die oorheersende Witbooi-element in die Namibiese geldeenheid terwyl naamsveranderinge van plekke soos Lüderitz (na !Nami#nûs) en Caprivi (na Zambezi) plaasgevind het om erge skok in die massas te neutraliseer. Intussen moes hy ook ’n monument, standbeeld en museum oprig tot ere van die stigterspresident en dele van die geskiedenis vernietig en wysig in die vorm van verwydering van die Ruiterstandbeeld.
Ons kan verwag dat president Hage Geingob dalk ’n soortgelyke guns vir Pohamba sal doen.
Op die ou einde was daar ’n nie-amptelike, oppervlakkige debat of sy (Pohamba se) portret nou langs dié van die huidige en eertydse presidente kon pryk of nie.
Die era word ook gekenmerk deur aggressiewe verskerping van bilaterale ooreenkomste soos aangegaan voor en na onafhanklikwording asook die kamtige verkeerde herklassifisering van Namibië as ’n gegoede middelinkomsteland met ’n BBP per kop van meer as US$6 000 (2015) wat gelei het tot die koorsagtige onttrekking van buitelandse hulp. Moontlik het aggressiewe verbintenisse tot lande soos China, Japan, Indië, Rusland, Noord-Korea, Pakistan, Viëtnam, Maleisië, Indonesië en ander soos Brasilië, Kuba, Egipte, ensovoorts, ook ’n rol gespeel.
Die nodige atmosfeer en platform is geskep om burgerlike organisasies soos nie-regeringsorganisasies op hul knieë te dwing om sodoende hul onafhanklike stem uit te doof en hulle afhanklik van die regering te maak, wat hul programme en projekte finansier en hulle van ondergang sou red aan die hand van sekere terme en bepalings.
Intussen word uiters swak diens gelewer vanuit regeringsgeledere t.o.v. die nakoming van bestaande ooreenkomste aangegaan met en vereistes gestel deur hierdie buitelandse skenkers i.v.m. projekvoorstelle wat slordig gehanteer word en onnodig mee gesloer word en derhalwe die land meer skade berokken.
Alhoewel hierdie proses ’n baie stadige en lang een was, het dit die gewenste uitwerking gehad van stygende, verlammende armoede waarvan die simptome en tekens byna oral te bespeur is.
Enige opstand was afgeweer deur toe te gee aan vergoedingseise deur Swapo-veterane en ander invloedryke rolspelers asook die verhoging in ouderdomstoelaes aan die begin van Geingob se bewind.
Om te verhoed dat daar enige opstande sou wees, moes ’n semi-militêre juntastaat bewerkstellig word wat gegrond was op banale, afskuwelike en subtiele etnisiteit, stamgebondenheid en rassisme in die guns van een ras.
Dit sou uiteindelik lei daartoe dat hoofsaaklik Noorderlinge baat by werkverskaffing, mynlisensies en aandele soos deur ’n Swapo-parlementslid vermeld tydens die Nasionale Vergadering se sitting van 30 Maart 2015 met die vraag aan die minister van myne en energie oor hoekom plaaslike inwoners van die //Karasstreek min of niks baat by mynbedrywighede en werkskepping nie.
Intussen is myne links en regs weggegee aan buitelandse maatskappye wat glo geen maatskaplike verantwoordelikheid teenoor plaaslike inwoners nakom nie, soos deur ’n ander Swapo-parlementslid beweer. Die prentjie bly volgens my onveranderd.
Die seremoniële presidensie van mnr. Lukas Hifikepunye Pohamba, wie se bewind gestrek het vanaf 2005 tot 2015, het toenemende, walglike armoede ten gevolg gehad waartydens rykes en buitelandse rolspelers se wurggreep op die Namibiese volk en -bronne aansienlik versterk is. Dit het gepaard gegaan met duiwelse stygings van eiendoms-, olie-, voedsel- en goederepryse, wat onbekostigbaar geword het vir die meeste Namibiërs.
Skielik het misdaad, sinnelose geweld en korrupsie met alle mening die hoogtes ingeskiet en die oorhand begin kry, wat ironies is, aangesien die einste president so hewig uitgevaar het teen korrupsie en onstabiliteit.
Maar al sy pogings het op politieke rotse geëindig omdat hy straks noodgedwonge en tragies moes dans op maat van musiek wat kom uit die binnekringe van Swapo en die binnekamers van die eertydse president.
Hy moes ontslae raak van die oorheersende Witbooi-element in die Namibiese geldeenheid terwyl naamsveranderinge van plekke soos Lüderitz (na !Nami#nûs) en Caprivi (na Zambezi) plaasgevind het om erge skok in die massas te neutraliseer. Intussen moes hy ook ’n monument, standbeeld en museum oprig tot ere van die stigterspresident en dele van die geskiedenis vernietig en wysig in die vorm van verwydering van die Ruiterstandbeeld.
Ons kan verwag dat president Hage Geingob dalk ’n soortgelyke guns vir Pohamba sal doen.
Op die ou einde was daar ’n nie-amptelike, oppervlakkige debat of sy (Pohamba se) portret nou langs dié van die huidige en eertydse presidente kon pryk of nie.
Die era word ook gekenmerk deur aggressiewe verskerping van bilaterale ooreenkomste soos aangegaan voor en na onafhanklikwording asook die kamtige verkeerde herklassifisering van Namibië as ’n gegoede middelinkomsteland met ’n BBP per kop van meer as US$6 000 (2015) wat gelei het tot die koorsagtige onttrekking van buitelandse hulp. Moontlik het aggressiewe verbintenisse tot lande soos China, Japan, Indië, Rusland, Noord-Korea, Pakistan, Viëtnam, Maleisië, Indonesië en ander soos Brasilië, Kuba, Egipte, ensovoorts, ook ’n rol gespeel.
Die nodige atmosfeer en platform is geskep om burgerlike organisasies soos nie-regeringsorganisasies op hul knieë te dwing om sodoende hul onafhanklike stem uit te doof en hulle afhanklik van die regering te maak, wat hul programme en projekte finansier en hulle van ondergang sou red aan die hand van sekere terme en bepalings.
Intussen word uiters swak diens gelewer vanuit regeringsgeledere t.o.v. die nakoming van bestaande ooreenkomste aangegaan met en vereistes gestel deur hierdie buitelandse skenkers i.v.m. projekvoorstelle wat slordig gehanteer word en onnodig mee gesloer word en derhalwe die land meer skade berokken.
Alhoewel hierdie proses ’n baie stadige en lang een was, het dit die gewenste uitwerking gehad van stygende, verlammende armoede waarvan die simptome en tekens byna oral te bespeur is.
Enige opstand was afgeweer deur toe te gee aan vergoedingseise deur Swapo-veterane en ander invloedryke rolspelers asook die verhoging in ouderdomstoelaes aan die begin van Geingob se bewind.
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie