Volksmoordvergadering loop skeef

Estelle de Bruyn

Die ontmoeting Donderdag in Windhoek tussen die Duitse spesiale gesant belas met die gesprekke oor die Herero-Nama-volksmoord van 1904 - 1908, mnr. Ruprecht Polenz, en die voorsitter van die tegniese komitee oor die Nama-volksmoord, me. Ida Hoffmann, het op ‘n onsmaaklike noot geëindig met beskuldigings en ontkennings oor die gebeure van beide kante.

Volgens ‘n verklaring van die Duitse ambassade in Windhoek het Hoffmann vroeër aangedui dat sy graag vir Polenz wil ontmoet. Die ambassade het aangedui die sogenaamde volksmoordkonferensie, wat vroeg in Oktober in Berlyn plaasgevind het, moontlik ‘n geskikte geleentheid vir so ‘n ontmoeting sou wees. Dit het nie plaasgevind nie vanweë skeduleringsprobleme aan beide kante.

Gevolglik het die ambassade Hoffmann meegedeel dat sy Polenz in November, wanneer hy weer in Windhoek is, kan ontmoet. ‘n Vergadering is vir 24 November by die Duitse ambassade se kantore in die Sanlamsentrum gereël.

Hoffmann het versoek om van lede van die tegniese komitee vergesel te word. Die ambassade het geen besware hierteen gehad nie.

Soos die gebruik is, is al die lede van Hoffmann se afvaardiging deur haar gekies. Die ambassade het geen rol gespeel in die uitnodiging van lede van haar afvaardiging nie.

“Tydens die vergadering het mnr. Polenz sy waardering uitgespreek vir die geleentheid om me. Hoffman en haar afvaardiging te ontmoet. Dit was ook die geleentheid waar hulle mekaar oor die partye se wedersydse standpunte oor die voortgesette onderhandelinge tussen die regerings van Duitsland en Namibië rakende die gemeenskaplike koloniale geskiedenis tydens die jare 1904 en 1908, kon inlig.

“Die Duitse spesiale gesant het die Duitse standpunt herbevestig dat die Duitse regering erken dat die ernstige wreedhede en misdade deur Duitse koloniale magte, sou dit vandag plaasgevind het, ‘n volksmoord sou wees," lui die verklaring deur die ambassade.

Hy het terselfdertyd sy diepe oortuiging oorgedra dat elke menselewe ewe veel werd is en enige lewensverlies betreurenswaardig is.

“Uit respek vir alle slagoffers het Polenz die gedagte verwerp om een volksmoord, soos wat in Namibië gebeur het, met ander misdade teen die mensdom te vergelyk.

“Dit, het hy beklemtoon, is veral van toepassing as dit by vergelykings met die Joodse doodslag tydens die Tweede Wêreldoorlog kom. Betekenisvolle, verskillende motiewe het die Duitse Nazi-leierskap gemotiveer om alle Jode oral in Europa te vervolg en geïndustrialiseerde massa-mensemoord te implementeer om alle Jode uit te roei, net omdat hulle Jode was,” lui die verklaring.

Gedurende Polenz se verklaring het sommige lede van Hoffmann se afvaardiging glo begin om Polenz in die rede te val. Ander het vinnig met luidrugtige geskree begin en aanstaltes gemaak om die konferensiesaal te verlaat.

Hulle is onmiddellik deur die Duitse ambassadeur, mnr. Christian Schlaga, in kennis gestel dat, soos die geval is met enige persone wat nie aan die ambassade verbonde is nie, hulle nie toegelaat word om onbegelei op die ambassade-perseel rond te beweeg nie.

“Hulle het hierdie inligting geïgnoreer en aggressief deur die ambassade na die uitgang gestorm. Hulle was onmiddellik in staat om die Duitse ambassade ingevolge die normale veiligheidsprosedures te verlaat.

“Die Duitse ambassade keur die gebeure ten sterkste af wat voorkom het dat ‘n belangrike uitruiling van inligting oor uiteenlopende standpunte kon plaasvind,” lui die verklaring van die ambassade.