‘Verligtingsplan vir kunste is onprakties’
Verskeie plaaslike kunstenaars, spesifiek letterkundiges, is glo ongelukkig met die wyse waarop die Kunsteraad die noodfonds bestuur.
Yandi du Plessis
“Die Covid-19 noodfonds vir kunste is net nóg ’n onpraktiese projek wat meer geld in die Namibiese Kunsteraad stort, terwyl dié instelling reeds sit met fondse wat onderbenut word of nie reg bestuur word nie.”
Só sê mnr. Joseph Keamogetsi Molapong, ’n digter, dramaturg en regisseur. In sy sosiale media-inskrywings sedert die aankondiging van die verligtingsplan en noodfonds vir plaaslike kunstenaars, maak hy geen geheim daarvan dat hy ontevrede is met die wyse waarop die Namibiese Kunsteraad (NACN) dié inisiatief bestuur nie.
“Die struktuur wat ingestel is vir die beoogde Covid-19 verligtingsfonds vir kunstenaars, is ’n herhaling van ’n soortgelyke wanfunksionele struktuur wat deur die Kunsteraad gebruik word. Dit is nie funksioneel nie, want dit spreek nie die behoeftes van kunstenaars in Namibië aan nie.
“Soos dit nou gaan, sal dié fondse nie aan die einde van die proses die kunstenaars bereik nie. Hoeveel het die kunstenaars al werklik sedert die aankondiging van die verligtingsplan ontvang? Die burokratiese proses bestee reeds geld namens die kunstenaars en die fondse wat bedoel is vir die verligting van kunstenaars. Dit is ’n feit, gebaseer op realiteite: baie kunstenaars sal nie baat vind by die Covid-19 verligtingsfonds nie,” het hy aan Republikein gesê.
Molapong is ’n lid van Township Productions, ’n teaterproduksiemaatskappy wat in 2001 op die been gebring is en poog om kwessies soos armoede en ’n gebrek aan onderwys aan te spreek en terselfdertyd sosiale- en kulturele ontwikkeling in kwesbare gemeenskappe (hoofsaaklik informele nedersettings) aanmoedig. Die maatskappy het ook deur die jare ’n hand gehad in die bevordering van poësie, hetsy geskrewe, opvoering of publikasies.
Molapong sê Township Productions gaan nie aansoek doen vir die noodfonds nie, want hulle voel daar sal niks van kom nie.
“My probleem met die NACN gaan spesifiek oor letterkunde, wat sedert die herinstelling van die NACN op die kantlyn geplaas is. Dit word selfs uit die huidige reëling gesluit. Die vraag is hoekom? Ons as skrywers kry altyd die idee dat ons werk as ‘sub-standaard’ gesien word.
“Hulle het onder mekaar besluit letterkunde is te ingewikkeld om gefinansier te word. Hulle kies om nie baie skrywers en akademici by die gesprek te betrek nie. Vandaar dat literatuur aan sy lot oorgelaat word. In teenstelling met hulle idees en besluite, word sommige van die ‘sub-standaard’-literatuur by sekondêre skole gebruik en ontleed by Namibiese universiteite. Buite Namibië word hierdie ‘sub-standaard’-letterkunde word waardeer vir die bydrae tot die wêreldliteratuur,” sê hy.
Die NACN is volgens Molapong alte bewus van dié griewe. “Ons het soveel gesprekke met Patrick Sam (voorsitter van die NACN) gevoer, selfs voor die Covid-19 verligtingsfonds aangekondig is.” Dié gesprekke handel hoofsaaklik oor die NACN se finansiering, of gebrek daaraan, spesifiek vir plaaslike letterkunde.
Daar is soveel kunstenaars wat ontevrede is met die NACN oor die algemeen en met betrekking tot die verligtingsfonds het hulle geen vertroue dat die NACN die finansiering vir die kunstenaars gaan deurvoer nie.
Me. M’kariko Amagulu, adjunkdirekteur van die ministerie van onderwys, kuns en kultuur, het op dié aantygings gereageer deur te sê die NACN het wel die finansiering van literatuur opgeskort omdat hulle nie die vermoë gehad het om literatuurvoorleggings te evalueer nie.
Die opskorting was hoofsaaklik op publikasie en drukwerk gefokus, en nie soseer op slypskole, aanbiedings of opleidingsaktiwiteite nie.
“Die Raad het oor die jare verskillende metodes ondersoek om met vennote betrokke te raak by publikasie en uit die uitgewersaspek te help, maar nie baie maatskappye was bereid om aan boord te kom nie. Die rede hiervoor was dat daar min belangstelling in fiktiewe of kreatiewe skryfwerk in Namibië was en dus is dit as riskant beskou,” het sy gesê.
Sy erken hulle is bewus van die onmin, spesifiek onder digters en skrywers. “Die Raad sal in die nabye toekoms hieraan aandag gee. Ons is tans besig met ’n ander proses om steun vir literatuurontwikkeling aan te moedig. As die proses afgehandel is, kan ons dit aan die publiek bekend maak. Die Raad sal egter nie literêre drukwerk doen soos voorheen terwyl daar nie gehaltebeheer is nie.”
Sy het gesê die hulpfonds bly oop vir diegene in die literêre bedryf wat daarvoor wil aansoek doen, behalwe in dié stadium vir diegene wat hulp met drukwerk of publikasie benodig.
- [email protected]
“Die Covid-19 noodfonds vir kunste is net nóg ’n onpraktiese projek wat meer geld in die Namibiese Kunsteraad stort, terwyl dié instelling reeds sit met fondse wat onderbenut word of nie reg bestuur word nie.”
Só sê mnr. Joseph Keamogetsi Molapong, ’n digter, dramaturg en regisseur. In sy sosiale media-inskrywings sedert die aankondiging van die verligtingsplan en noodfonds vir plaaslike kunstenaars, maak hy geen geheim daarvan dat hy ontevrede is met die wyse waarop die Namibiese Kunsteraad (NACN) dié inisiatief bestuur nie.
“Die struktuur wat ingestel is vir die beoogde Covid-19 verligtingsfonds vir kunstenaars, is ’n herhaling van ’n soortgelyke wanfunksionele struktuur wat deur die Kunsteraad gebruik word. Dit is nie funksioneel nie, want dit spreek nie die behoeftes van kunstenaars in Namibië aan nie.
“Soos dit nou gaan, sal dié fondse nie aan die einde van die proses die kunstenaars bereik nie. Hoeveel het die kunstenaars al werklik sedert die aankondiging van die verligtingsplan ontvang? Die burokratiese proses bestee reeds geld namens die kunstenaars en die fondse wat bedoel is vir die verligting van kunstenaars. Dit is ’n feit, gebaseer op realiteite: baie kunstenaars sal nie baat vind by die Covid-19 verligtingsfonds nie,” het hy aan Republikein gesê.
Molapong is ’n lid van Township Productions, ’n teaterproduksiemaatskappy wat in 2001 op die been gebring is en poog om kwessies soos armoede en ’n gebrek aan onderwys aan te spreek en terselfdertyd sosiale- en kulturele ontwikkeling in kwesbare gemeenskappe (hoofsaaklik informele nedersettings) aanmoedig. Die maatskappy het ook deur die jare ’n hand gehad in die bevordering van poësie, hetsy geskrewe, opvoering of publikasies.
Molapong sê Township Productions gaan nie aansoek doen vir die noodfonds nie, want hulle voel daar sal niks van kom nie.
“My probleem met die NACN gaan spesifiek oor letterkunde, wat sedert die herinstelling van die NACN op die kantlyn geplaas is. Dit word selfs uit die huidige reëling gesluit. Die vraag is hoekom? Ons as skrywers kry altyd die idee dat ons werk as ‘sub-standaard’ gesien word.
“Hulle het onder mekaar besluit letterkunde is te ingewikkeld om gefinansier te word. Hulle kies om nie baie skrywers en akademici by die gesprek te betrek nie. Vandaar dat literatuur aan sy lot oorgelaat word. In teenstelling met hulle idees en besluite, word sommige van die ‘sub-standaard’-literatuur by sekondêre skole gebruik en ontleed by Namibiese universiteite. Buite Namibië word hierdie ‘sub-standaard’-letterkunde word waardeer vir die bydrae tot die wêreldliteratuur,” sê hy.
Die NACN is volgens Molapong alte bewus van dié griewe. “Ons het soveel gesprekke met Patrick Sam (voorsitter van die NACN) gevoer, selfs voor die Covid-19 verligtingsfonds aangekondig is.” Dié gesprekke handel hoofsaaklik oor die NACN se finansiering, of gebrek daaraan, spesifiek vir plaaslike letterkunde.
Daar is soveel kunstenaars wat ontevrede is met die NACN oor die algemeen en met betrekking tot die verligtingsfonds het hulle geen vertroue dat die NACN die finansiering vir die kunstenaars gaan deurvoer nie.
Me. M’kariko Amagulu, adjunkdirekteur van die ministerie van onderwys, kuns en kultuur, het op dié aantygings gereageer deur te sê die NACN het wel die finansiering van literatuur opgeskort omdat hulle nie die vermoë gehad het om literatuurvoorleggings te evalueer nie.
Die opskorting was hoofsaaklik op publikasie en drukwerk gefokus, en nie soseer op slypskole, aanbiedings of opleidingsaktiwiteite nie.
“Die Raad het oor die jare verskillende metodes ondersoek om met vennote betrokke te raak by publikasie en uit die uitgewersaspek te help, maar nie baie maatskappye was bereid om aan boord te kom nie. Die rede hiervoor was dat daar min belangstelling in fiktiewe of kreatiewe skryfwerk in Namibië was en dus is dit as riskant beskou,” het sy gesê.
Sy erken hulle is bewus van die onmin, spesifiek onder digters en skrywers. “Die Raad sal in die nabye toekoms hieraan aandag gee. Ons is tans besig met ’n ander proses om steun vir literatuurontwikkeling aan te moedig. As die proses afgehandel is, kan ons dit aan die publiek bekend maak. Die Raad sal egter nie literêre drukwerk doen soos voorheen terwyl daar nie gehaltebeheer is nie.”
Sy het gesê die hulpfonds bly oop vir diegene in die literêre bedryf wat daarvoor wil aansoek doen, behalwe in dié stadium vir diegene wat hulp met drukwerk of publikasie benodig.
- [email protected]
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie