Rugby, die son, see en toeriste

Met 'n vorige besoek aan Swakop het ek op een dag meer Duits gehoor as in 'n jaar by my werk waar dié mooi taal elke dag 'n paar voet van waar ek sit, gepraat word.

Kyk, ek het geen probleem met dié taal of hul sprekers nie. Ek het selfs in 'n stadium Duitse familje gehad wat die dierbaarste mense was. Ek werk saam met Duitse joernaliste van die Allgemeine Zeitung wat 'n paar grade slap links van my sit om hul Aktuell Mittendrin Für Dich-leuse uit te leef.

As ek 50 sinne Afrikaans in Swakop gehoor het, is dit baie. Die meeste van die 50 sinne was meestal wat ek met myself gepraat het. Dit was immers die enigste intelligente geselskap wat ek kon opspoor. . .

Die Walliese egpaar wat met my oor Rassie, die Springbokke en Wallis se kanse in die 2019 Wêreldbeker oor 'n Germaanse-soda gesels het, was 'n welkome afwisseling.

Hulle was onderweg na Henties en wou weet of hulle die volgende dag die halfeindstryd tussen die Bokke en die Drake daar sou kon kyk. Nadat ek hulle van koue bier, lekker kos en uitstekende televisie-beeld in Henties verseker het, het die man my van sy denkwyse oor die Engelse Rose ingelig.

“Rassie is doing a good job. We know the Boks are after Wales, but we want our team to win versus the Boks. But if they beat us and progress to the final versus England, they must demolish those Englishman,” het hy sy passie verduidelik met sy vrou wat toestemmend haar kop op en af knik om haar ingeligte man se mening te staaf.

Toe hy hoor ek is 'n sportjoernalis wat boonop vir Phil Davies, Namibië se hoofbreier van Walliese afkoms ken en ook die Drake op die rugbyveld verteenwoordig het, moes ek terstond my opinie lug.

Ek het maar katvoet deur dié hindernisbaan gedraf om my aandele met die vriendelike paartjie hoog te hou.

“Wales could win,” het ek met 'n holkol op die maag gesê, terwyl ek in die stilte hoop dat dit nie die geval gaan wees nie. “I don't think the Boks got the backline to trump Wales on the attack,” sluit ek my betoog futloos af.

Of hy die benoudheid opgemerk het of my bloot wou laat beter voel, weet ek nie. Ná ons blad geskud het, steek hy vas en sê, “You must remember the Boks got a monster pack of forwards.”

Wel, ek is bly hy was reg, want behalwe die Yanks weet almal Suid-Afrika is die wêreldkampioene. Of was hulle? Met die onlangse Rugbykampioenskap was hulle twee keer deur die Aussies oorskadu en een keer deur die All Blacks verniel. Genadiglik kon die Bokke in hul laaste uitstappie teen Nieu-Seeland sukses smaak om dit by hulle twee seges teen die Poemas te voeg. 'n Wenpersentasie van 50 persent is eenvoudig net nie goed genoeg nie.

Met sononder was die plek volgepak. Ek het later nie meer geweet wie is die plaaslike of besoekende Germane uit Europa nie.

Met die sakkende son oor die see was die ou hele spulletjie in ekstase. Net toe die son met sy vingers aan die see raak, vlieg die hele kaboedel met al wat selfoon en kiekenjin op. Daar word ge-oe en ge-a, terwyl reekse foto's gekiek word wat selfs Stefanus Speelberg na sy asem sou laat snak het.

Nadat die son uiteindelik sy lê gekry het, draai die een tante om en sê iets vir my met skitterwit winkeltande wat in die lig vonkel.

Ek is nie links nie en sê in my beste Germaans: “Wundabar, wundabar!” aan die tante en smaail self van oor tot oor.

Ek hoop ons toeriste is gou weer terug.