Onvoorwaardelike liefde

Ek het die afgelope langnaweek weer die geleentheid gehad om huis toe te gaan. Wanneer ek sê “huis toe” bedoel ek nie my woonstel waar ek heelaand net met my eie geselskap opgeskeep sit nie.

Ek bedoel my familieplaas, tussen Khorixas en Kamanjab, waar my gesin woon.

Ek het vreemd genoeg meer huis toe gegaan toe ek 20 ure weg van die huis af studeer het.

In elk geval, ek het die geleentheid gekry om met baie skepsels baie na aan my hart te herenig.

Mamma, Pappa, Boetie, ek is baie lief vir julle, maar ek praat nie van julle nie. Die een is groot en sterk en sal my ten alle koste beskerm.

Nee, ek praat ook nie van my kêrel nie, alhoewel hy heel moontlik meer persoonlikheid het as al my ekse saam. Ek praat van ons liewe boerboel Rollo.

Hy smeer gereeld sy kwyl aan ons klere af en terroriseer enige vreemdeling wat sy voete in die huis durf sit, maar onder die tawwe fasade is ’n hart van goud.

Ek het nog nooit ‘n mens ontmoet wie die jy-skuld-my-iets-gesigsuitdrukking soos hy (veral as hy kos soek) vervolmaak het nie.

Elke aand rondom 20:00 kyk hy my ma stip in die oë en wag ongeduldig vir sy bakkie pille.

Hy gaan elke aand klokslag uit om sy besigheid te doen (en huil voor die deur as hy te lank buite moet bly) voor hy op sy bank in die huis gaan slaap.

Die 75 kg boerboel het regtig al op my skoot kom sit. Ons vermoed hy dink hy is ‘n poedel of Jack Russel.

Dan is daar Maya, ons 70 kg-boerboelteef. Sy is doodtevrede om net heeldag te lê en net af en toe op te staan om te gaan eet.

Om regverdig te wees sy kan nie veel anders doen nie, omdat sy redelik oorgewig is. Ons vermoed sy het dalk ‘n skildklierprobleem.

Sy was altyd soos een van daardie hardkoppige mense op die televisieprogram My 600-lb Life wat weier om te erken hulle het ‘n probleem.

Asof sy bang was vir oefening. Die gesin het onlangs besluit sy moet dringend ‘n paar leefstylveranderinge maak.

Sy volg deesdae ‘n streng oefenprogram. Aanvanklik moes sy basies aan die leiband rondgesleep word, maar teen die tyd wat ek by die huis gekom het, het sy heel entoesiasties op haar eie saamgestap. Dit is ongelooflik om te sien hoeveel energie sy het vandat sy begin oefen het.

Jy het moontlik al teen dié tyd agtergekom ek is een van daardie mense wat ongevraagd my selfoon uitpluk en vir vreemdelinge foto’s van my honde wys. Ek gee regtig nie om om daardie mens te wees nie.

Dit is moeilik om te begryp dat daar mense is wat nie van honde hou nie. Ek het dikwels toe ek nog studeer het ‘n grap gemaak en gesê ek verlang meer na dié liewe troeteldiere as na my broer. Nog steeds baie lief vir jou, Boetie.

Soek jy geselskap en onvoorwaardelike liefde? Iemand sonder ‘n versteekte agenda? Ek weet dit klink of ek ‘n dating app of een of ander maatsoek-werklikheidsprogram bemark, maar ek kom nou tot die punt. My raad is: Neem ‘n hond aan. Daar is baie honde by jou plaaslike DBV wat ‘n huis soek. Selfs al gaan doen jy net vrywilligerswerk by die DBV sal jou dag soveel beter lyk, ek belowe.

Op 22 droom ek nog nie daarvan om my eie kinders te hê nie. Ek droom egter daarvan om ‘n dierevriendelike drieslaapkamer-woonstel met my beste vriendin te deel.