Nuwe respek vir dié roeping verkry

Dis my eerste maand en ’n half van joernalis-wees. Eerlikwaar is dit ’n mengsel van opwinding, frustrasie en sukkel.Sukkel om mense te kry om jou terug te bel of e-posse te beantwoord. Sukkel om korter woorde te skep vir lang, lomp frases. Sukkel met parkering en GPS-aanwysings. Sukkel met benamings, verwysings en titels (ministerie in die presidensie verantwoordelik vir geslagsgelykheid, armoede-uitwissing en maatskaplike welsyn), maar die eerbaarheid van dié werk oorkom alles. Die idealistiese soeke na waarheid. Die plig om die publiek in te lig van wat hulle behoort te weet. Ek is nog ’n nuweling in hierdie kringe, maar een ding het ek vinnig besef – om ’n joernalis te wees, is ’n nimmereindigende herhaling van sukses en mislukking.Die suksesse maak al die gesukkel die moeite werd, behalwe vir een ding – die gesukkel om vrede te maak met die gruwels van die lewe. Die rillers van ons land waarmee jy te doen kry. Die verkragting van ’n maand oue babameisietjie; ’n man word vir ’n selfoon vermoor; ’n geaborteerde babatjie in ’n asdrom en miljoene rande versink in korrupsieskandale. Ek dink nie almal besef die las wat joernaliste dra en die lelik wat ons elke dag in die oë moet kyk nie. Dit is beslis nie vir almal bedoel nie.Ek werk nog aan my dikker vel, maar vanoggend het my verdrukte emosies my kom inhaal.Ek was op die toneel waar ’n vrou gesterf het. Karongeluk. Sy het om ’n skerp draai beheer van haar voertuig verloor, in die muur vasgery en is by die voorruit uitgeslinger. Ek kon steeds die kol op die swart teer sien waar sy gebloei het. Waar haar lyk gelê het. Ek kon steeds die merk op die muur sien waar die kar getref het. Die stukkies glas op die grond. Die bandmerke. Ek kon die bloedspatsels sien van waar haar kop die muur getref het. Ek het haar geken. Nie gekén ken nie, maar soos ’n kennis. In my lewe was sy ’n haarkapper. Vir my was sy net ’n punte knip en bloudraai. Net ’n druppeltjie tussen al die ander kennisse. Vir iemand anders was sy dalk ’n hele oseaan, ’n dam, ’n rivier. Ek dink veral aan haar ouers, haar broer, haar vriende. Die verlies. Dood. Die slegte dinge in die lewe is ongelukkig onafwendbaar. Dis ’n donkerte wat almal êrens, op ons eie manier, ervaar. ’n Donkerte wat ons vrees. ’n Donkerte wat lank daarna nog ons harte verniel. Ons moet egter leer om daarmee saam te leef. ’n Kersie aan te steek. Anders verdrink ons dalk in die donker.Joernaliste steek daagliks ’n kersie aan. Ons swem.

Nuwe respek vir dié roeping verkry

Kommentaar

Republikein 2025-06-09

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

Nuwe respek vir dié roeping verkry

Kommentaar

Republikein 2025-06-09

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

MELD AAN

Advertensie