‘Nogtans sal ek jubel’
Benita Botes het vir haar man, Quinton Steele-Botes ‘n “kankerBybel” tydens hul reis met die siekte gemaak. Vier jaar ná sy dood is haar pennevrug uiteindelik op die rakke.
Wanneer het jou reis begin met wat uiteindelik jou boek sou word? Het jy van die begin af aantekeninge gemaak, jou gedagtes neergepen?
Van die dag dat ons voor dr. Anelle Zietsman gesit en hierdie verdoemende woord “kanker” gehoor het, het ek alles, maar alles vir hom in ‘n boek neergeskryf. Duisende mense het vir hom Woord gestuur en so baie mense het vir ons iets by die huis kom afgee. Voor in die boek het alle Woord gekom en van agter af het ek alles neergeskryf wat mense vir ons gegee het. Net om vorentoe vir almal dankie te sê!
Binne twee weke het die vreeslikste goed met Quinton begin gebeur. Ek het dit op gekleurde skryfblokpapier (nogal!) neergeskryf en in die boek vasge-staple. Ek het agtergekom ons kan nie alles onthou en wanneer wat gebeur het nie, want daar het so baie gebeur.
Quinton het die boek sy “kankerBybel” genoem. Baie keer het hy sommer net so gesit en die Woord in die boek gelees en God aan Sy beloftes herinner.
Elke keer as hy dit gelees het waardeur hy is, kon hy nie glo dit was so erg nie. Ons het agtergekom ‘n mens vergeet baie keer deur wat jy in die storm gaan. Baie mense het vir ons gesê hulle sou nie weer daaraan herinner wou word nie. Vir ons was dit andersom. Elke keer as ons dit gelees het, het ons net meer en meer en meer besef watter ongelooflike God ons dien. En dan het ons Hom nog meer geloof en prys!
Die eerste vier jaar het ek net dít neergeskryf wat met hom gebeur het. Toe gebeur 2012 waartydens ons 99 dae in isolasie en 138 dae van die huis af weg was. Ek het elke oggend my laptop saamgevat in isolasie, want ek het gedink om ‘n boek vir ons kinders en onsself te skryf. Kanaal 7 het intussen daagliks die land op hoogte gehou uit briewe wat ek op Facebook geplaas het. Aanvanklik was dit maar sulke kort stukkies, maar ons het dit later koerante genoem, want dit was nie meer kort nie! Ek het toe nooit by ‘n boek skryf uitgekom nie.
Junie 2013, terwyl ek besig was in my klas, lui ons voordeurklokkie. Ek gaan roep toe vir Quinton en sê hy moet asseblief gaan oopmaak, ek was besig. Hy het min die deur oopgemaak, want so baie mense het hier aangekom en baie keer het hy nie die krag gehad om te kuier nie. Quinton kom roep my toe later en sê iemand wil my ontmoet. Ek moan toe nog, want was regtig baie besig in my skool by die huis wat vir my die grootste blessing was in hierdie hele tyd was. Ek sou nie kon werk as dit nie by ons huis was nie. Dit was so ‘n lang man. Quinton stel my voor en sê dit was hul hoofseun in WHS en hy is nou ‘n akademikus verbonde aan die Noordwes-Universiteit. Die eerste wat die man sê is dat hy al my “koerantjies” gelees het. Onmiddellik is my mond kurkdroog, want hierdie man is ‘n geleerde man en my ou koerantjies is op my kinderlike manier geskryf. Al wat hy wou kom doen, was om vir my te vra om al my “koerantjies” in ‘n boek te sit. Ek keer toe nog en sê ek wou ‘n boek vir die kinders en kleinkinders skryf, maar hy sê hy is baie ernstig.
Ek het verduidelik dit is kinderlik en so rou uit my hart geskryf, ek sal dit moet oorskryf en van die goed bietjie meer professioneel in Afrikaans moet skryf. Sy antwoord was dat ek niks mag uithaal of verander nie. Die koerantjies het hom juis so aangegryp, omdat dit so rou en kinderlik geskryf is. Volgens hom kon hy hom so inleef in dit waardeur ons elke dag gegaan het.
Dit was hy (ek kan nie eers sy naam onthou nie!) wat eintlik by my die saadjie geplant het om ‘n boek uit te gee, en ek het niks verander nie.
Hoe het jy die titel gekies en was daar ’n rede hiervoor?
Die titel is Nogtans sal ek jubel. Ek dink “jubel” beskryf my as mens. Ek is van nature ‘n baie positiewe mens en staan elke dag dieselfde op. As ek kwaad is vir iemand, weet niemand anders dit nie. Ek het vinnig aan die begin besluit om altyd positief te bly. Quinton het die eerste sewe maande omgehuil. Ek moes net vir hom en vir my kinders positief bly. Ek het baie gesê die ou vyand haat dit dat ek nooit my kop toetrek nie, ek is ‘n huppelkind van Jesus!
Ná Quinton se dood het ek vir maande deur my huis geloop en net hardop gesê: “Here, ek loof en prys U vir my huis, vir ‘n geldjie om te kan lewe, vir my gesondheid.”
Jy sal nie glo wat dit aan ‘n mens se gemoed doen nie. Iemand het ná Quinton se dood vir my gesê ek gaan nou deur vyf fases van rou gaan en ek moenie dit wegmaak of vinnig laat verbygaan nie. Daar was egter geen fase nie. My gemoed was lig en ek was gelukkig. Wat anders beskryf hierdie jubel-gevoel beter as Habakuk 3: 17?
Is daar spesifieke temas wat die boek dek, of is dit meer ’n persoonlike reis?
My boek is maar ‘n persoonlike reis deur ons kankerpad. Sou daar ‘n tema wees, sou dit wees “God is altyd goed” - in goeie tye en in slegte tye. Ook is Hy altyd in beheer, in goeie tye en in slegte tye!
Was dit vir jou moeilik om terug te gaan na so ’n traumatiese tyd?
Omdat die grootste gedeelte van die boek my “dagboek” was, was dit nie vir my so erg traumaties nie. Wat wel erg was, was toe ek dit vir spelfoute moes oorlees en omdat ek al my Bybelversies moes tel. Sekere goed het my so ontstel dat ek in daardie tyd nie goed kon slaap nie. Soveel slegte goed het met Quinton gebeur en om terug te gaan soontoe. . . ek het weer onthou hoe hy gelyk het, hoe hy gely het, hoe my gemoed was in daardie tyd en dit was sewe jaar!
Wat wil jy hê moet die leser uit die boek kry? Is daar ’n spesifieke boodskap wat jy graag wou oordra?
Almal wat die kankerpad stap se pad verloop anders. Dit is nie te sê ‘n ander kankerpasiënt se pad gaan so lyk nie. Wat ek graag sou wou hê ander moet beleef deur my boek te lees, is heel eerstens: Ek weet nie hoe jy sewe jaar sonder God deur hierdie storms kan gaan nie, sonder Hom het jy geen hoop nie. Tweedens speel die persoon langs die pasiënt ‘n ongelooflike groot rol. Niks wat die pasiënt deurgaan, is normaal nie, alles verander in ‘n oomblik. Ek weet Quinton het al in sy eerste jaar opgegee, daarom het die Here my die krag gegee om namens hom te veg! En hét ek nie geveg nie! Ek dink Quinton het partykeer gedink, ai, kan sy nie ophou positief wees nie? Al het daar so baie slegte goed met Quinton gebeur, was die wonderwerke baie, baie meer! Dit was hoendervleis om God so naby te beleef!
Wat het die skryf van die boek vir jou op persoonlike vlak beteken, was dit ’n kwessie van seer “uitskryf” en sin maak?
Om elke dag neer te skryf wat daardie dag gebeur het, was absoluut terapeuties. Aanvanklik het ek dit vir my paar Facebook-vriende geskryf en dit was mense wat ek persoonlik geken het. Ek het dit toe ook op Quinton se Facebook-blad geplaas en hy het oor die 5 000 vriende gehad. Die meeste het ek nie geken nie en ken hulle tot vandag toe nie. Ons het later gevra mense moet vir ons sê in watter land hulle woon en ons 24 lande getel! Terwyl ek dit geskryf het, het ek nie gedink aan die mense wat dit gaan lees nie, dit was vir my.
Iemand het eenkeer vir my gevra of ek nie skaam is dat ander mense my diepste gevoelens lees en ken nie. Dit het nie vir my oor hulle gegaan nie, dit was vir my terapie. Toe ek my boek oor lees, kon ek my groei in my geloof so duidelik sien. Elke dag het die mense in daardie 24 lande vir ons gebid vir die goed wat ek in my briewe geskryf het. Ek weet nie hoe om dit te beskryf nie, maar ons het elke dag daardie gebede gevoel. Ek het soos ‘n “blaasoppie” gevoel, hier binne was my gemoed vol.
Waar is die boek oral beskikbaar?
Die boek is in Walvisbaai, Swakopmund, Otjiwarongo en in Mariental by vriende beskikbaar. Ook in Windhoek by Anre’s Books (anresbooks.com, 081 205 6602). Ek is besig om met Christelike Mobiele Lektuur (CML) te onderhandel om dit ook hier te verkoop.
Dit is op 15 September tydens ‘n spesiale ontbyt van die Quinton-Steele Botes Cancer Trust amptelik bekendgestel, enige wins wat ek maak, gaan ook aan die Trust. Die boek is ook by my beskikbaar en kan by [email protected] bestel word.
Wanneer het jou reis begin met wat uiteindelik jou boek sou word? Het jy van die begin af aantekeninge gemaak, jou gedagtes neergepen?
Van die dag dat ons voor dr. Anelle Zietsman gesit en hierdie verdoemende woord “kanker” gehoor het, het ek alles, maar alles vir hom in ‘n boek neergeskryf. Duisende mense het vir hom Woord gestuur en so baie mense het vir ons iets by die huis kom afgee. Voor in die boek het alle Woord gekom en van agter af het ek alles neergeskryf wat mense vir ons gegee het. Net om vorentoe vir almal dankie te sê!
Binne twee weke het die vreeslikste goed met Quinton begin gebeur. Ek het dit op gekleurde skryfblokpapier (nogal!) neergeskryf en in die boek vasge-staple. Ek het agtergekom ons kan nie alles onthou en wanneer wat gebeur het nie, want daar het so baie gebeur.
Quinton het die boek sy “kankerBybel” genoem. Baie keer het hy sommer net so gesit en die Woord in die boek gelees en God aan Sy beloftes herinner.
Elke keer as hy dit gelees het waardeur hy is, kon hy nie glo dit was so erg nie. Ons het agtergekom ‘n mens vergeet baie keer deur wat jy in die storm gaan. Baie mense het vir ons gesê hulle sou nie weer daaraan herinner wou word nie. Vir ons was dit andersom. Elke keer as ons dit gelees het, het ons net meer en meer en meer besef watter ongelooflike God ons dien. En dan het ons Hom nog meer geloof en prys!
Die eerste vier jaar het ek net dít neergeskryf wat met hom gebeur het. Toe gebeur 2012 waartydens ons 99 dae in isolasie en 138 dae van die huis af weg was. Ek het elke oggend my laptop saamgevat in isolasie, want ek het gedink om ‘n boek vir ons kinders en onsself te skryf. Kanaal 7 het intussen daagliks die land op hoogte gehou uit briewe wat ek op Facebook geplaas het. Aanvanklik was dit maar sulke kort stukkies, maar ons het dit later koerante genoem, want dit was nie meer kort nie! Ek het toe nooit by ‘n boek skryf uitgekom nie.
Junie 2013, terwyl ek besig was in my klas, lui ons voordeurklokkie. Ek gaan roep toe vir Quinton en sê hy moet asseblief gaan oopmaak, ek was besig. Hy het min die deur oopgemaak, want so baie mense het hier aangekom en baie keer het hy nie die krag gehad om te kuier nie. Quinton kom roep my toe later en sê iemand wil my ontmoet. Ek moan toe nog, want was regtig baie besig in my skool by die huis wat vir my die grootste blessing was in hierdie hele tyd was. Ek sou nie kon werk as dit nie by ons huis was nie. Dit was so ‘n lang man. Quinton stel my voor en sê dit was hul hoofseun in WHS en hy is nou ‘n akademikus verbonde aan die Noordwes-Universiteit. Die eerste wat die man sê is dat hy al my “koerantjies” gelees het. Onmiddellik is my mond kurkdroog, want hierdie man is ‘n geleerde man en my ou koerantjies is op my kinderlike manier geskryf. Al wat hy wou kom doen, was om vir my te vra om al my “koerantjies” in ‘n boek te sit. Ek keer toe nog en sê ek wou ‘n boek vir die kinders en kleinkinders skryf, maar hy sê hy is baie ernstig.
Ek het verduidelik dit is kinderlik en so rou uit my hart geskryf, ek sal dit moet oorskryf en van die goed bietjie meer professioneel in Afrikaans moet skryf. Sy antwoord was dat ek niks mag uithaal of verander nie. Die koerantjies het hom juis so aangegryp, omdat dit so rou en kinderlik geskryf is. Volgens hom kon hy hom so inleef in dit waardeur ons elke dag gegaan het.
Dit was hy (ek kan nie eers sy naam onthou nie!) wat eintlik by my die saadjie geplant het om ‘n boek uit te gee, en ek het niks verander nie.
Hoe het jy die titel gekies en was daar ’n rede hiervoor?
Die titel is Nogtans sal ek jubel. Ek dink “jubel” beskryf my as mens. Ek is van nature ‘n baie positiewe mens en staan elke dag dieselfde op. As ek kwaad is vir iemand, weet niemand anders dit nie. Ek het vinnig aan die begin besluit om altyd positief te bly. Quinton het die eerste sewe maande omgehuil. Ek moes net vir hom en vir my kinders positief bly. Ek het baie gesê die ou vyand haat dit dat ek nooit my kop toetrek nie, ek is ‘n huppelkind van Jesus!
Ná Quinton se dood het ek vir maande deur my huis geloop en net hardop gesê: “Here, ek loof en prys U vir my huis, vir ‘n geldjie om te kan lewe, vir my gesondheid.”
Jy sal nie glo wat dit aan ‘n mens se gemoed doen nie. Iemand het ná Quinton se dood vir my gesê ek gaan nou deur vyf fases van rou gaan en ek moenie dit wegmaak of vinnig laat verbygaan nie. Daar was egter geen fase nie. My gemoed was lig en ek was gelukkig. Wat anders beskryf hierdie jubel-gevoel beter as Habakuk 3: 17?
Is daar spesifieke temas wat die boek dek, of is dit meer ’n persoonlike reis?
My boek is maar ‘n persoonlike reis deur ons kankerpad. Sou daar ‘n tema wees, sou dit wees “God is altyd goed” - in goeie tye en in slegte tye. Ook is Hy altyd in beheer, in goeie tye en in slegte tye!
Was dit vir jou moeilik om terug te gaan na so ’n traumatiese tyd?
Omdat die grootste gedeelte van die boek my “dagboek” was, was dit nie vir my so erg traumaties nie. Wat wel erg was, was toe ek dit vir spelfoute moes oorlees en omdat ek al my Bybelversies moes tel. Sekere goed het my so ontstel dat ek in daardie tyd nie goed kon slaap nie. Soveel slegte goed het met Quinton gebeur en om terug te gaan soontoe. . . ek het weer onthou hoe hy gelyk het, hoe hy gely het, hoe my gemoed was in daardie tyd en dit was sewe jaar!
Wat wil jy hê moet die leser uit die boek kry? Is daar ’n spesifieke boodskap wat jy graag wou oordra?
Almal wat die kankerpad stap se pad verloop anders. Dit is nie te sê ‘n ander kankerpasiënt se pad gaan so lyk nie. Wat ek graag sou wou hê ander moet beleef deur my boek te lees, is heel eerstens: Ek weet nie hoe jy sewe jaar sonder God deur hierdie storms kan gaan nie, sonder Hom het jy geen hoop nie. Tweedens speel die persoon langs die pasiënt ‘n ongelooflike groot rol. Niks wat die pasiënt deurgaan, is normaal nie, alles verander in ‘n oomblik. Ek weet Quinton het al in sy eerste jaar opgegee, daarom het die Here my die krag gegee om namens hom te veg! En hét ek nie geveg nie! Ek dink Quinton het partykeer gedink, ai, kan sy nie ophou positief wees nie? Al het daar so baie slegte goed met Quinton gebeur, was die wonderwerke baie, baie meer! Dit was hoendervleis om God so naby te beleef!
Wat het die skryf van die boek vir jou op persoonlike vlak beteken, was dit ’n kwessie van seer “uitskryf” en sin maak?
Om elke dag neer te skryf wat daardie dag gebeur het, was absoluut terapeuties. Aanvanklik het ek dit vir my paar Facebook-vriende geskryf en dit was mense wat ek persoonlik geken het. Ek het dit toe ook op Quinton se Facebook-blad geplaas en hy het oor die 5 000 vriende gehad. Die meeste het ek nie geken nie en ken hulle tot vandag toe nie. Ons het later gevra mense moet vir ons sê in watter land hulle woon en ons 24 lande getel! Terwyl ek dit geskryf het, het ek nie gedink aan die mense wat dit gaan lees nie, dit was vir my.
Iemand het eenkeer vir my gevra of ek nie skaam is dat ander mense my diepste gevoelens lees en ken nie. Dit het nie vir my oor hulle gegaan nie, dit was vir my terapie. Toe ek my boek oor lees, kon ek my groei in my geloof so duidelik sien. Elke dag het die mense in daardie 24 lande vir ons gebid vir die goed wat ek in my briewe geskryf het. Ek weet nie hoe om dit te beskryf nie, maar ons het elke dag daardie gebede gevoel. Ek het soos ‘n “blaasoppie” gevoel, hier binne was my gemoed vol.
Waar is die boek oral beskikbaar?
Die boek is in Walvisbaai, Swakopmund, Otjiwarongo en in Mariental by vriende beskikbaar. Ook in Windhoek by Anre’s Books (anresbooks.com, 081 205 6602). Ek is besig om met Christelike Mobiele Lektuur (CML) te onderhandel om dit ook hier te verkoop.
Dit is op 15 September tydens ‘n spesiale ontbyt van die Quinton-Steele Botes Cancer Trust amptelik bekendgestel, enige wins wat ek maak, gaan ook aan die Trust. Die boek is ook by my beskikbaar en kan by [email protected] bestel word.
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie