’n Wêreld sonder grense
Ons nuwe programreeks het sover die kollig op hierdie ses Namibiese individue egpare of families geplaas wat iewers oorsee woon.
Kristien Kruger – Vandat ek onlangs met ’n nuwe aanlyn inhoudsprogram vir Republikein, getiteld Namibië Sonder Grense, begin het, is ek baie gou aangenaam verras deur die interessante Namibiërs oor die wêreld heen met wie ek weekliks gesels.
Ek was veral verbaas deur die enorme dapperheid wat hierdie mense het. Sommiges gaan met hul klein kindertjies en ander gaan stoksielalleen en so pak hulle ’n nuwe, vreemde wêreld aan.
Deur my geselsies met hulle beleef ek nie net elke week ’n nuwe stad nie, maar leer ek ook meer oor hul ervarings en uitdagings. Dan probeer ek dit aan jul oordra, sodat jul ook hierdie interessante individue en mooi plekke kan beleef.
Ná ses episodes, is twee goed vir my baie duidelik. Eerstens, ons Suider-Afrikaners koester ons kultuur en gee dit nooit prys nie. Hierdie is iets wat ek ook self hier in Houston in die VSA ervaar het.
Die meerderheid mense van Namibië en Suid-Afrika braai steeds gereeld, leer hul vriende Afrikaans, bak beskuit en eet biltong – selfs mense wat reeds 20 jaar lank oorsee bly. Ek dink ons beproef David Ausubel se teorie van klassieke assimilasie en immigrante se akkulturasie.
Tweedens, Namibiërs is baie dapper. Hierdie mense met wie ek gesels het, het hul lewens opgepak en na plekke verhuis wat hul nog nooit tevore eens besoek het nie.
SKRIK VIR NIKS
Astrid O’Callaghan was my eerste geselsmaat. Sy en haar man, Ben-Piet, het binne ’n tydperk van drie maande besluit om hul huisie op Walvisbaai op te pak en saam hul twee jong kindertjies Ierland toe te trek.
Astrid en Ben-Piet het tevore nog nie Ierland besoek nie. Hulle was feitlik nog nooit eens oorsee nie en was boonop dapper genoeg om te midde die Covid-19-pandemie en Ierland se strengste fase van inperking, hul skuif te maak.
“Ons het die geleentheid gekry en gevoel ons moet dit aangryp. Of dit werk of die werk nie. Ons kan altyd terug kom en dan het ons darem ’n deel van die wêreld gesien en dit is iets wat ons vir ons kinders kan gee wat hul nogal wêreldwys kan maak,” het Astrid gesê.
Die rede vir hul skuif was omdat Astrid ’n nuwe pos as ’n ouditbestuurder by Ernst & Young in Waterford gekry het.
Ben-Piet, oorspronklik van Aroab en wat in 2014 ’n lid van die Namibiese Davisbeker-tennisspan na Egipte was, het ook gou ’n werk as ’n senior sagteware-ontwikkelaar gekry.
Astrid en Ben-Piet het al hul besittings in ’n vraghouer gelaai en moes met seer harte hul troeteldiere weggee, maar hulle het in Februarie vanjaar hul nuwe avontuur begin.
Astrid het ’n dogter wat bietjie meer as twee jaar oud is en ’n seuntjie wat een-en-’n-half is. In die episode praat sy oor hoe uitdagend dit was met dié twee op die vliegtuig en twee weke se isolasie in Dublin.
’n Brokkie wat sy nie in die episode vertel het nie, is hoe die kinders in Walvisbaai net een straatblok van ouma en oupa af gebly het en kort nadat hulle in Ierland aangekom het, sou die kinders wanneer hul moeg en uitgeput is, vra om huis toe te gaan.
Die kinders het wel gou aangepas en sommer vinnig-vinnig die nuwe omgewing en taal gewoond geraak.
’N TJOKKERTJIE IN FRANKRYK
Nog ’n gesin wat na die hulp en teenwoordigheid van ouma en oupa verlang, is die Deysel-egpaar en hul eenjarige seuntjie in Toulouse, Frankryk.
Johan Deysel speel tans sy derde seisoen van beroepsrugby vir Colomiers. Hul babaseuntjie is verlede jaar in Toulouse gebore, maar as gevolg van Covid-19 kon geen familielede gaan kuier het nie.
“Dit was uitdagend met Covid-19 en die inperking, maar ’n groot seën dat ons soveel tyd saam met hom kon bestee en self die dinge uit-‘figure’. Ons het nie mense gehad wat ons kon help nie, so ons moes maar alles self doen,” vertel Johan, wat in die 2015 en 2019 Wêreldbekers gespeel het en in laasgenoemde die kaptein was.
Johan vertel ook oor al hul avonture in die buiteland. Toulouse is naby aan die Spaanse grens en hul is al verskeie keer daar. Elke naweek wat Johan nie rugby speel nie, probeer hulle iets saam doen. Volgens hom het hulle nog talle plekke op hul “bucket list”voor hul terugkeer.
Dit is wel nog ’n tydjie voor hulle terugkom Namibië toe, want Johan het nog ’n tweejaarkontrak met sy klub gesluit.
TUIS IN DIE VSA
Christiaan Lamprecht is ’n jongman wat nie van plan is om binnekort terug te gaan Namibië toe nie.
Hy was ’n Namibiese swemmer wat sewe jaar gelede Amerika toe gegaan vir sy swem en om daar te studeer. Ná sy studies het hy in die VSA gebly en daar begin werk.
Christiaan woon nou in Traverse City, Michigan, en werk as ’n voorsieningskettingbestuurder en voorraadbeheerder by ’n leermaatskappy.
Hoewel Christiaan sy lewe in Amerika geniet, verlang hy ook terug huis toe.
“Ek mis die huis, maar ons het ’n deel van die huis hier – ons braai gereeld, ek leer my vriende Afrikaans praat en ek is deurlopend in kommunikasie met my familie.”
In sy episode vertel hy ons ook meer van sy twee spesiale honde, van wie een op Instagram “beroemd” geraak het.
In die sewe jaar wat hy in die VSA woon, het hy baie gereis en het reeds sowat 23 verskillende state besoek.
’N AVONTURIER IN AUSTRALIË
Nog ’n jong man wat nie bang is om te verken nie, is René Tiemann. In episode 4 vertel René ons van sy reise deur Australië.
Hy het verlede jaar geëmigreer en het sedertdien 22 000 km deur Australië gery. Hy was ook op ’n vier weke lange bootreis saam met vriende waar hul van eiland na eiland geseil het.
Hy het ook deur Tasmanië gereis en was by die mees noordelike punt van Australië.
René werk nou op ’n plaas naby Tincurrin, ’n piepklein dorpie in Wes-Australië met ’n bevolking van beswaarlik 100 mense.
Volgens hom is die kultuur in Australië soortgelyk aan Namibië.
“Mense is mal daaroor om bymekaar te kom, te braai en ’n bier te drink. Almal help mekaar en dit is ongelooflik hoe maklik dit is om ’n goed betalende werk hier te kry,” het hy gesê.
NOSTALGIE IN BARCELONA
Van mooi strande en natuurskoon, na die asemrowende argitektuur van Anton Gaudi se historiese geboue in Barcelona. Danielle Kok vertel ons meer van haar ervaringe in Spanje.
“My gunstelingdeel van Barcelona is in die middestad; hulle noem dit El Born en dit is ongelooflik mooi. Dit is hoe Barcelona was toe dit begin het. Die straatjies is nou, met talle koffiewinkels. Daar is altyd ‘live’ musiek wat speel, dit is lewendig en daar is altyd ’n lekker atmosfeer,” vertel sy.
Danielle het op ’n plaas buite Otjiwarongo grootgeword en het in Februarie vanjaar in Barcelona by ’n gesin met vier kinders begin au pair. Die oudste is elf jaar oud en die jongste is net agt maande oud.
“Dit is definitief ’n uitdaging, maar ek geniet elke oomblik daarvan.”
DIE COETZEES VAN QUEENSLAND
Anders as Danielle, wie se avonture nog pas begin het, het Eureka en Nols Coetzee 21 jaar gelede saam met hul drie seuns vanaf Mariental na Queensland, Australië getrek.
Eureka was ’n alombekende onderwyser en skoolhoof in Namibië en in episode 6 vertel sy ons meer van hul lewe oorsee.
In 1999 was daar veel minder tegnologie as vandag en hulle het getrek sonder om veel van Australië te weet. Die kinders, wat meestal aan die plaas gewoond was, moes vinnig-vinnig Engels leer praat en by hul nuwe skole inval.
Vandag is hul kinders reeds volwasse en getroud en daar is selfs al drie kleinkinders in die rondte.
Eureka is steeds ’n skoolhoof en die Aussie-kinders is glo mal oor haar aksent. Nols boer en het, soos sy dit stel, “sy eie stukkie Namibiese paradys”.
Verlang hulle terug huis toe? Die antwoord is ja.
“Ons familie is nog almal daar en dit is al vyf jaar wat ek laas my ma gesien het, maar ons neem besluite met die gevolge in gedagte en met die Here se genade kom ons daardeur.”
Volgens haar is daar veral twee dinge wat in Australië anders is – mense trek hul skoene uit voor hul in die huis gaan en hul is baie strenger met spoedgrense op hul paaie. Sy en Nols het glo gedurende hul eerste paar maande daar heelwat spoedkaartjies gekry.
Verder, sê sy, doen hul alles nog dieselfde.
“Ons braai op oop kole, eet baie potjiekos en my kinders is mal oor Jan Ellis-poeding. My beskuitblik is altyd vol en my kleinkinders is mal oor biltong,” vertel sy.
’N WÊRELD SONDER GRENSE
Hierdie individue het bewys dat grense ons nie hoef te beperk nie en dat jy nie jou trots óf jou kultuur hoef prys te gee om ’n nuwe avontuur of lewe elders te begin nie.
Ek waardeer elke persoon wat sover deel van die program was en bereid was om hul storie te vertel en ’n gedeelte van hul lewens met ons te deel. Ek sien ook uit na al die stories wat nog voorlê.
Daar is nog vele dapper Namibiërs om mee te gesels en plekke om te verken.
Nuwe episodes van “Namibië Sonder Grense” word op Vrydae om 18:00 op die Facebook-blad van Republikein gelaai.
– [email protected]
ALLE FOTO’s VERSKAF
Astrid en Ben-Piet O’Callaghan en hul twee kinders wat in Ierland woon.
Christiaan Lamprecht in Philadelphia, VSA, by die standbeeld vir die fiktiewe bokser Rocky Balboa.
Christiaan Lamprecht, sy Amerikaanse vriendin Stephanie Dehn en hul honde Charlie en Poncho.
Danielle Kok, wat in Barcelona, Spanje, au pair-werk doen.
Eureka Coetzee met een van die leerders by die skool in Biloela, Australië, waar sy die skoolhoof is.
Eureka en Nols Coetzee is reeds vir twee dekades Queenslanders in Australië.
Die Namibiese rugbykaptein Johan Deysel, sy vrou Nadia en hul seuntjie Luan in Toulouse, Frankryk.
René Tiemann (regs) en sy vriende in Australië.
Ek was veral verbaas deur die enorme dapperheid wat hierdie mense het. Sommiges gaan met hul klein kindertjies en ander gaan stoksielalleen en so pak hulle ’n nuwe, vreemde wêreld aan.
Deur my geselsies met hulle beleef ek nie net elke week ’n nuwe stad nie, maar leer ek ook meer oor hul ervarings en uitdagings. Dan probeer ek dit aan jul oordra, sodat jul ook hierdie interessante individue en mooi plekke kan beleef.
Ná ses episodes, is twee goed vir my baie duidelik. Eerstens, ons Suider-Afrikaners koester ons kultuur en gee dit nooit prys nie. Hierdie is iets wat ek ook self hier in Houston in die VSA ervaar het.
Die meerderheid mense van Namibië en Suid-Afrika braai steeds gereeld, leer hul vriende Afrikaans, bak beskuit en eet biltong – selfs mense wat reeds 20 jaar lank oorsee bly. Ek dink ons beproef David Ausubel se teorie van klassieke assimilasie en immigrante se akkulturasie.
Tweedens, Namibiërs is baie dapper. Hierdie mense met wie ek gesels het, het hul lewens opgepak en na plekke verhuis wat hul nog nooit tevore eens besoek het nie.
SKRIK VIR NIKS
Astrid O’Callaghan was my eerste geselsmaat. Sy en haar man, Ben-Piet, het binne ’n tydperk van drie maande besluit om hul huisie op Walvisbaai op te pak en saam hul twee jong kindertjies Ierland toe te trek.
Astrid en Ben-Piet het tevore nog nie Ierland besoek nie. Hulle was feitlik nog nooit eens oorsee nie en was boonop dapper genoeg om te midde die Covid-19-pandemie en Ierland se strengste fase van inperking, hul skuif te maak.
“Ons het die geleentheid gekry en gevoel ons moet dit aangryp. Of dit werk of die werk nie. Ons kan altyd terug kom en dan het ons darem ’n deel van die wêreld gesien en dit is iets wat ons vir ons kinders kan gee wat hul nogal wêreldwys kan maak,” het Astrid gesê.
Die rede vir hul skuif was omdat Astrid ’n nuwe pos as ’n ouditbestuurder by Ernst & Young in Waterford gekry het.
Ben-Piet, oorspronklik van Aroab en wat in 2014 ’n lid van die Namibiese Davisbeker-tennisspan na Egipte was, het ook gou ’n werk as ’n senior sagteware-ontwikkelaar gekry.
Astrid en Ben-Piet het al hul besittings in ’n vraghouer gelaai en moes met seer harte hul troeteldiere weggee, maar hulle het in Februarie vanjaar hul nuwe avontuur begin.
Astrid het ’n dogter wat bietjie meer as twee jaar oud is en ’n seuntjie wat een-en-’n-half is. In die episode praat sy oor hoe uitdagend dit was met dié twee op die vliegtuig en twee weke se isolasie in Dublin.
’n Brokkie wat sy nie in die episode vertel het nie, is hoe die kinders in Walvisbaai net een straatblok van ouma en oupa af gebly het en kort nadat hulle in Ierland aangekom het, sou die kinders wanneer hul moeg en uitgeput is, vra om huis toe te gaan.
Die kinders het wel gou aangepas en sommer vinnig-vinnig die nuwe omgewing en taal gewoond geraak.
’N TJOKKERTJIE IN FRANKRYK
Nog ’n gesin wat na die hulp en teenwoordigheid van ouma en oupa verlang, is die Deysel-egpaar en hul eenjarige seuntjie in Toulouse, Frankryk.
Johan Deysel speel tans sy derde seisoen van beroepsrugby vir Colomiers. Hul babaseuntjie is verlede jaar in Toulouse gebore, maar as gevolg van Covid-19 kon geen familielede gaan kuier het nie.
“Dit was uitdagend met Covid-19 en die inperking, maar ’n groot seën dat ons soveel tyd saam met hom kon bestee en self die dinge uit-‘figure’. Ons het nie mense gehad wat ons kon help nie, so ons moes maar alles self doen,” vertel Johan, wat in die 2015 en 2019 Wêreldbekers gespeel het en in laasgenoemde die kaptein was.
Johan vertel ook oor al hul avonture in die buiteland. Toulouse is naby aan die Spaanse grens en hul is al verskeie keer daar. Elke naweek wat Johan nie rugby speel nie, probeer hulle iets saam doen. Volgens hom het hulle nog talle plekke op hul “bucket list”voor hul terugkeer.
Dit is wel nog ’n tydjie voor hulle terugkom Namibië toe, want Johan het nog ’n tweejaarkontrak met sy klub gesluit.
TUIS IN DIE VSA
Christiaan Lamprecht is ’n jongman wat nie van plan is om binnekort terug te gaan Namibië toe nie.
Hy was ’n Namibiese swemmer wat sewe jaar gelede Amerika toe gegaan vir sy swem en om daar te studeer. Ná sy studies het hy in die VSA gebly en daar begin werk.
Christiaan woon nou in Traverse City, Michigan, en werk as ’n voorsieningskettingbestuurder en voorraadbeheerder by ’n leermaatskappy.
Hoewel Christiaan sy lewe in Amerika geniet, verlang hy ook terug huis toe.
“Ek mis die huis, maar ons het ’n deel van die huis hier – ons braai gereeld, ek leer my vriende Afrikaans praat en ek is deurlopend in kommunikasie met my familie.”
In sy episode vertel hy ons ook meer van sy twee spesiale honde, van wie een op Instagram “beroemd” geraak het.
In die sewe jaar wat hy in die VSA woon, het hy baie gereis en het reeds sowat 23 verskillende state besoek.
’N AVONTURIER IN AUSTRALIË
Nog ’n jong man wat nie bang is om te verken nie, is René Tiemann. In episode 4 vertel René ons van sy reise deur Australië.
Hy het verlede jaar geëmigreer en het sedertdien 22 000 km deur Australië gery. Hy was ook op ’n vier weke lange bootreis saam met vriende waar hul van eiland na eiland geseil het.
Hy het ook deur Tasmanië gereis en was by die mees noordelike punt van Australië.
René werk nou op ’n plaas naby Tincurrin, ’n piepklein dorpie in Wes-Australië met ’n bevolking van beswaarlik 100 mense.
Volgens hom is die kultuur in Australië soortgelyk aan Namibië.
“Mense is mal daaroor om bymekaar te kom, te braai en ’n bier te drink. Almal help mekaar en dit is ongelooflik hoe maklik dit is om ’n goed betalende werk hier te kry,” het hy gesê.
NOSTALGIE IN BARCELONA
Van mooi strande en natuurskoon, na die asemrowende argitektuur van Anton Gaudi se historiese geboue in Barcelona. Danielle Kok vertel ons meer van haar ervaringe in Spanje.
“My gunstelingdeel van Barcelona is in die middestad; hulle noem dit El Born en dit is ongelooflik mooi. Dit is hoe Barcelona was toe dit begin het. Die straatjies is nou, met talle koffiewinkels. Daar is altyd ‘live’ musiek wat speel, dit is lewendig en daar is altyd ’n lekker atmosfeer,” vertel sy.
Danielle het op ’n plaas buite Otjiwarongo grootgeword en het in Februarie vanjaar in Barcelona by ’n gesin met vier kinders begin au pair. Die oudste is elf jaar oud en die jongste is net agt maande oud.
“Dit is definitief ’n uitdaging, maar ek geniet elke oomblik daarvan.”
DIE COETZEES VAN QUEENSLAND
Anders as Danielle, wie se avonture nog pas begin het, het Eureka en Nols Coetzee 21 jaar gelede saam met hul drie seuns vanaf Mariental na Queensland, Australië getrek.
Eureka was ’n alombekende onderwyser en skoolhoof in Namibië en in episode 6 vertel sy ons meer van hul lewe oorsee.
In 1999 was daar veel minder tegnologie as vandag en hulle het getrek sonder om veel van Australië te weet. Die kinders, wat meestal aan die plaas gewoond was, moes vinnig-vinnig Engels leer praat en by hul nuwe skole inval.
Vandag is hul kinders reeds volwasse en getroud en daar is selfs al drie kleinkinders in die rondte.
Eureka is steeds ’n skoolhoof en die Aussie-kinders is glo mal oor haar aksent. Nols boer en het, soos sy dit stel, “sy eie stukkie Namibiese paradys”.
Verlang hulle terug huis toe? Die antwoord is ja.
“Ons familie is nog almal daar en dit is al vyf jaar wat ek laas my ma gesien het, maar ons neem besluite met die gevolge in gedagte en met die Here se genade kom ons daardeur.”
Volgens haar is daar veral twee dinge wat in Australië anders is – mense trek hul skoene uit voor hul in die huis gaan en hul is baie strenger met spoedgrense op hul paaie. Sy en Nols het glo gedurende hul eerste paar maande daar heelwat spoedkaartjies gekry.
Verder, sê sy, doen hul alles nog dieselfde.
“Ons braai op oop kole, eet baie potjiekos en my kinders is mal oor Jan Ellis-poeding. My beskuitblik is altyd vol en my kleinkinders is mal oor biltong,” vertel sy.
’N WÊRELD SONDER GRENSE
Hierdie individue het bewys dat grense ons nie hoef te beperk nie en dat jy nie jou trots óf jou kultuur hoef prys te gee om ’n nuwe avontuur of lewe elders te begin nie.
Ek waardeer elke persoon wat sover deel van die program was en bereid was om hul storie te vertel en ’n gedeelte van hul lewens met ons te deel. Ek sien ook uit na al die stories wat nog voorlê.
Daar is nog vele dapper Namibiërs om mee te gesels en plekke om te verken.
Nuwe episodes van “Namibië Sonder Grense” word op Vrydae om 18:00 op die Facebook-blad van Republikein gelaai.
– [email protected]
ALLE FOTO’s VERSKAF
Astrid en Ben-Piet O’Callaghan en hul twee kinders wat in Ierland woon.
Christiaan Lamprecht in Philadelphia, VSA, by die standbeeld vir die fiktiewe bokser Rocky Balboa.
Christiaan Lamprecht, sy Amerikaanse vriendin Stephanie Dehn en hul honde Charlie en Poncho.
Danielle Kok, wat in Barcelona, Spanje, au pair-werk doen.
Eureka Coetzee met een van die leerders by die skool in Biloela, Australië, waar sy die skoolhoof is.
Eureka en Nols Coetzee is reeds vir twee dekades Queenslanders in Australië.
Die Namibiese rugbykaptein Johan Deysel, sy vrou Nadia en hul seuntjie Luan in Toulouse, Frankryk.
René Tiemann (regs) en sy vriende in Australië.
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie