My matriekafskeid

Aangesien dit nou weer dáái tyd van die jaar is, dink ek aan my eie matriekafskeid terug.

Dit was ’n bietjie van ’n tragikomedie. Maar kom ek skets eers die agtergrond waarteen hierdie betrokke tragikomedie afgespeel het.

Dis 1991. Die ANC is pas ontban, Mandela is vrygelaat, ek is in die hoërskool en ’n rebel, en “We don’t need no education” van Pink Floyd, die ANC-jeugliga se anthem was, is my favourite song.

Dit was tyd net voor die Waarheid- en Versoeningskommissie en gemoedere het hoog geloop in Suid-Afrika. Die land was bebloed en gespanne oor die toekoms. Kinders wie se ouers verskillende partye ondersteun het, het mekaar bloedneus by die skool gemoer.

Verpligte diensplig is afgeskaf. Ek sou binnekort in die land se eerste demokratiese verkiesing kon stem en was reeds by die Randse Afrikaanse Universiteit vir n graad in maatskaplike werk ingeskryf, wat toe uiteindlik sielkunde en filosofie geword het – ná ek eers ’n jaar in Hillbrow en toe in Holland deurgebring het.

Teen hierdie agtergrond het die klas van 1991 hul matriekafskeid gevier.

Ek en my vriende wou in ’n groep gaaan, maar die seksistiese reël by die skool was jy moes ’n date hê. Fine. Ons het toe almal saam met outjies gegaan met wie ons al skaars twee woorde in ons lewens gepraat het, en hulle later by die dans gedump en ons eie kringetjie gemaak.

En dan die rok. Hier is waar die tragikomedie inkom. Ek het ’n rok aan Claudia Schiffer gesien op ’n foto, so ’n kort nommertjie met sulke baie chiffonerige, deurskynende lae. In rooi en pers. Ek wou soos Claudia lyk, maar daar was ’n paar struikelblokke om eers te oorkom. Eers sou my hare ’n kilometer langer moes wee, ek sou minstens 15 cm moes groei, en ek sou so 5 kg moes verloor.

Needless to say, het nie een van daai goed gebeur nie, maar my ma het ’n kleremaker geken en die vrou het die rok begin maak. Maar ek het nie soos Claudia gelyk nie.

Die middag van die afskeid, kort voor ons die rok sou gaan haal, laat weet die kleremaker sy’s vreeslik jammer, maar sy’t die rok gebrand toe sy dit stryk.

My ma is histeries. Ek wil nie eers meer afskeid toe gaan nie, en my pa gryp in. Daar’s twee ure oor voor die winkels toemaak, en daar’s net een klerewinkel in Melville. En hulle het so vier aandrokke. Ek moet eenvoudig een van daais koop en dra. Die enigste rok wat my toe naastenby pas, baie lossies, is toe ’n rooi minirok vol rooi sequins, maar dit hang aan my soos ’n asbliksak vol rooi glitter.

Lekker, dink ek, nou kan ek baie eet en niemand gaan sien nie. Wie wil nou in elk geval jou maag heeltyd op jou matriekafskeid intrek?



En toe die hare. Ek wou beach waves hê. Soos Claudia. Maar die beach waves is toe stywe outannie krulle.

Van die afskeid self onthou ek net die garnaalkelkie. Of was dit ’n vismoes?

Maar die after-paartie het vir alles opgemaak.

Ons vriendegroepie het by ’n vriendin se huis bymekaargekom en ons rokke oor ons koppe afgepluk, sjampanje gedrink en toe mekaar se rokke aangetrek.

Al wat ek onthou, is dat ek in ’n stadium iemand in my rok oor ’n mat gesleep het dat jy net rooi sequins sien spat.

Later het ek op elke liewe ding in die lewe getjeers tot ek die mense se glase stukkend getjeers het. Die volgende oggend het ons met erge hoofpyn eenvoudig verder gedrink. Want ons mag mos nou.

Die rooi sequins het steeds die hele vloer vol gelê.

Dit was nie die lekkerste en mooiste aand van my lewe nie.

My boodskap aan matrieks vandag is: dit hoef nie te wees nie.

Daar word so ’n helse hoehaa daarvan gemaak, dat mens nie anders kan as om tense daaroor te wees nie.

Gaan net en geniet dit, al is jou rok te groot, al like jy nie jou date nie, al speel hulle nie jou favourite song nie en al is jou ma histeries.

Tjeers jou glas tot hy breek, kruip op die mat rond en celebrate jou vryheid. Moet net nie agter ’n stuurwiel inklim nie. En weet ook, hierdie is nie die hoogtepunt van jou lewe nie.

The best is yet to come.