Kroniek uit kwarantyn
Meer as 2 000 inwoners van Namibië moes al die twee weke in kwarantyn deurbring wat verpligtend is vir almal wat sedert inperkings weens Covid-19 na die land teruggekeer het. Hierdie spesiale dagboekartikel deur Kristien Kruger skets die ervaring uit 'n persoonlike hoek.
Saterdag 23 Mei
Ek was nog nooit so dankbaar vir 'n dag om uiteindelik te eindig nie. Vanoggend en gisternag het saamgesmelt in 'n mengelmoes van moegheid en irritasie.
My reis het opsommend as volg verloop: Houston na Dallas, 2 ure. Dallas na Washington, 3 ure. Oornag in 'n hotel in Washington. 'n 13 uur lange vlug van Washington na Addis Abeba, Ethiopië. 15 uur oponthoud. Addis Abeba na Windhoek, 7 ure.
Ons was veronderstel om Vrydag 23:00 aan boord ons repatriasievlug te gaan wat vanaf Addis Abeba na Windhoek sou vlieg. 'n Groep van sowat 50 mense het vir 15 ure op die lughawe vir die vlug gewag. Toe ons uiteindelik aan boord die vlug gaan was dit 'n gestamp en geskarrel om sitplek te kry.
Sitplekke was beperk en sosiale afstand was vergete. Nadat ons ons sitplekke ingeneem het, het ons nog drie ure gewag voor ons uiteindelik vertrek het.
Ná 'n vyf uur lange vlug en 'n vinnige stop in Tanzanië, het ons 9-uur vanoggend op die Internasionale Lughawe Hosea Kutako geland. Ons het 'n uur in die vliegtuig gewag, daarna het ons ons bagasie in busse gelaai, 'n uur in die bus gewag en toe na 'n lodge naby Windhoek vertrek waar ons ons verpligte kwarantyn gaan deurbring.
Ons is in kamers ingedeel en is streng versoek om te alle tye in ons kamers te bly. Dankbaar vir 'n bed en warm stort, is ek sonder klagtes reguit kamer toe.
Sondag 24 Mei
Vlugvoosheid is nie 'n man se speelmaat nie. Laatnag is ek wawyd wakker en deur die dag sukkel ek om my oë oop te hou. Buiten dit en die lyfseer, is vandag veel rustiger as die vorige paar dae. Ons word elke dag gemonitor. Ons koors en bloeddruk word geneem en die personeel maak seker ons het geen Covid-19-simptome nie.
Ons word verbied om uit ons kamers en stoeparea te beweeg. Etes word na ons kamers gebring. Ons kry drie etes elke dag. Ons kry ook nagereg met middagete, vier koffiebeurte en 'n koeldrank en water per dag. Dit voel ietwat soos 'n tronk – 'n luukse tronk.
Vanaf my twee-by-vyf-meter-stoeparea voor my kamer hou ek al die vreemde kreature dop wat saam met my opgesluit sit. Vandag het ek gesien hoe 'n vrou se familie vir haar omtrent tien pakkies by die hek afgelaai het. Sy moes twee keer loop om alles tot by haar kamer te kry. Sy het veral gesukkel om die mikrogolf en ketel te dra.
Maandag 25 Mei
Gisternag het ek my eerste goeie nagrus gehad. Ek het vanoggend eers wakker geskrik toe een van die vroue uit die kombuis aan my deur klop: “Good morning, koffie of tee, mevrou?”
Sommige van die mense wat saam met my in kwarantyn is, kuier in klein groepe en is nie altyd twee treë uitmekaar nie, maar wat maak dit nou saak nadat almal skouer aan skouer op die vliegtuig gesit het.
Ek hou myself maar eenkant. Hou by die reëls en vermy kontak met die res van die groep.
Ek het op die stoep gesit toe 'n vrou verbygestap kom. Sy stop gedurig by my deur en gesels altyd 'n paar woorde. Vandag het sy interessante skindernuus. Twee mense in die groep wys blykbaar simptome en was vandag getoets. Volgens haar het die ou man met sy Amerikaanse aksent vir die dokter gesê: “I've had this cough for the past 40 years”. Sy vertel verder elkeen van ons gaan môre getoets word.
Dinsdag 26 Mei
Almal kla feitlik oor alles en elke persoon lug hul mening op ons bedrywige WhatsApp-groep. Een kla sy kamer se krag is af, die ander kla oor swak Wi-Fi en die ander voel ons moet 'n brief skryf aan wie-weet-wie wat daarop aandring dat ons almal getoets word. Daar was nog geen sprake van enige toetse nie, ook nie die uitslae van die twee wat simptome gewys het nie.
Iets waaroor daar gedurig gekla word, is die feit dat ons nie 'n plek het waar ons kan draf of oefen nie.
Vandag het hulle vir ons 'n perseel uitgewys waar ons kan oefen as ons wou. Daar is 'n grondpad wat daardeur loop en ek het besluit om daar te draf. Op die WhatsApp-groep het iemand gesê hulle het 'n leeu op die pad gesien. Iemand anders 'n luiperd.
Ek sit nou met 'n warm koppie koffie op my stoep in die vars Namibiese skemerweer waarna ek die afgelope maande verlang het.
My rustigheid word deur my selfoon onderbreek wat langs my vibreer. Ek kyk op die skerm en sug – 25 nuwe WhatsApp-boodskappe.
Woensdag 27 Mei
Dag 4 van kwarantyn en die einde voel nog ver. Ek het vandag met 'n kopseer opgestaan en gewonder of dit 'n Covid-19-simptoom is. Twee Advils later was dit gelukkig weg. Almal hanteer ons soos melaatse, dit smokkel selfs met my kop. Met elke nies en loopneus oorweeg ek die moontlikheid dat ek dalk net siek mag wees.
Vandag het my ouers 'n pakkie by die hek kom los. Ek kon naby genoeg aan die draad staan sodat ons van 'n afstand af op mekaar kon skree. Ek het my ouers omtrent ses maande laas gesien en die afstand tussen ons het die ontmoeting effens onpersoonlik laat voel. Dit is nie die tuiskoms wat ek die afgelope maande in my gedagtes verbeel het nie.
Donderdag 28 Mei
Ek het vandag op die grondpad gaan draf, die een met die beweerde leeus en luiperds. Die eerste deel van die roete loop agter bungalows verby, dan verby die hindernisbaan tot by 'n draai. Ná die draai is 'n ligte afdraand en ek het gesukkel om deur die diksand te kom. Ná 'n ligte opdraand het die dam voor my gelê.
Die son was besig om te sak en het op die water gereflekteer soos pienk chiffon. Aan die een kant van die dam kon ek vier koedoes in die verte uitmaak. Saam met hulle was 'n paar springbokke. Al die diere se oë was op my en hul ore het regop gestaan.
Dit was prentjiemooi en beslis die hoogtepunt van hierdie andersins doodvervelige dag.
Vrydag 29 Mei
'n Boodskap het vanoggend op die groep deurgekom. Ons almal gaan vandag getoets word. Voor middagete sal monsters geneem word, een diep in die keel en die ander nog dieper in die neus.
Die koerant het nog 'n geval bekend gemaak. 'n 38-jarige vrou van Tanzanië wat saam met ons op die vlug geklim het voor ons laaste stop in Windhoek. Ek voel skielik naar.
Middagete het gekom en gegaan. Ons was eers 16:00 getoets. Elkeen wat uit die lokaal uitstap ná hul toets vertel 'n ander storie. Sommige sê dis nie so erg nie en ander mense is histeries. 'n Vrou wat my ouderdom is, sit buite en huil.
Maak nie saak hoe aaklig dit is nie, dis onafwendbaar – almal moet getoets word. My hart gaan uit na die tweejarige seuntjie wat voor my ingaan.
Die fyn stokkie in my keel was 'n ligte krap en ek was dadelik dankbaar ek het min by middagete geëet. Die stokkie in my neus op, was aansienlik minder aangenaam. Die dokter het my kop liggies agteroor gedruk en gesê dis belangrik om baie stil te sit. Dit voel asof sy teen my harsings krap, maar sy hou aan dieper gaan en dieper en dieper. Toe begin sy draai. Stop. Draai. Stop. Draai. Toe sy uiteindelik klaar is, voel dit of my neus bloei, maar niks kom uit nie. Ek gaan terug na my kamer toe. Nou wag ons tot Maandag vir die uitslae.
Saterdag 30 Mei
Vandag voel die verveeldheid nog swaarder as gewoonlik. Dit voel asof die wêreld buite hierdie klein kamer sonder steurnisse aangaan terwyl my wêreld stilstaan.
Dis moeilik om te verduidelik – ritmies beweeg die dae verby, maar terselfdertyd voel dit asof tyd ekstra stadig aanstap. Al die dae smelt saam in 'n eentonige herhaling van niksdoen, onsekerheid en frustrasie.
Sondag 31 Mei
Vandag is amptelik die halfpadmerk van ons kwarantynperiode, hopelik. As almal in my groep by die lodge negatief toets, dan is dit nog net sewe dae, dan kan ons huis toe gaan.
Terugskouend besef ek dat hierdie afgelope week nie té onplesierig was nie. Ek het 'n goeie boek en paar flieks deurgewerk, daaglikse middagslapies gevat en die kos is heerlik.
Ek probeer om hierdie ervaring in woorde vas te vang. Wanneer jy in kwarantyn is, hou mense hul afstand. Jy is die “ander”. Jy word na verwys as die sogenaamde “húlle”. Jy is sieklik en 'n landsrisiko en word daarvolgens hanteer totdat hulle kan bewys dat jy gesond is. Kwarantyn is 'n lineêre lyn tussen twee ekstreme – isolasie en die wêreld daar buite.
Maandag 1 Junie
Ons was veronderstel om vandag ons uitslae te kry, maar het nie. Die personeel wat die resultate moet verwerk en deurstuur, het baie werk en sal die inligting aanstuur wanneer hulle daarmee klaar is. Dalk bou hul net die spanning op.
Terwyl ek hier tussen vier mure vasgekeer sit, het Amerika gister twee mans die ruimte in gestuur. Geskiedenis was gemaak deurdat dit die eerste ruimtetuig is wat deur 'n privaat maatskappy gefinansier en vervaardig is. Ek het myself afgevra: “Waarom sal jy jou geld hierop wil spandeer?” Gevolg deur: “Hoeveel geld het jy om te mors?”
Dit kan nie 'n goedkoop stokperdjie wees nie. Sal jy werklik soveel geld op 'n kinderlike obsessie spandeer?
Ek het bietjie navorsing gedoen en 'n onverwagse antwoord op my vrae gekry. Elon Musk is die besturende direkteur van SpaceX, die maatskappy wat die ruimtetuig gebou en gelanseer het, en hy het 'n vreemde doelwit waarvan hierdie moontlik die eerste stap was. Hy wil die menslike uitsterwing verhoed deur 'n kolonie op Mars te begin.
Ek sit vasgekeer in hierdie klein kamer en dink by myself: “Elon, het jy nog plek vir een?”
Dinsdag 2 Junie
NEGATIEF. Dank Vader. Ek en die res van my groep het almal negatief getoets.
Ek moet sê dit is 'n verligting. Ek weet daar is steeds 'n moontlikheid dat ek die virus het, want mens kan eers ná twee weke met sekerheid weet of jy die virus het of nie.
Ons word Donderdag weer getoets en kry Saterdag ons uitslae en as almal weer negatief is, kan ons Sondag ons tassies pak en huis toe gaan. Dit is beslis 'n vooruitsig!
Die opgewondenheid groei al in my binneste. Die gedagte dat ek my familie, vriende, my huis en my hond weer gaan kan sien, vul my met soveel blydskap. Ek het deur hierdie proses weer eens besef hoe baie ek dié dinge en mense waardeer. Hoe baie ek vryheid waardeer. Hoe baie ek die lewe waardeer.
• Kristien Kruger is 'n beursstudent van Republikein. Sy begin op 1 Julie by ons werk.
Saterdag 23 Mei
Ek was nog nooit so dankbaar vir 'n dag om uiteindelik te eindig nie. Vanoggend en gisternag het saamgesmelt in 'n mengelmoes van moegheid en irritasie.
My reis het opsommend as volg verloop: Houston na Dallas, 2 ure. Dallas na Washington, 3 ure. Oornag in 'n hotel in Washington. 'n 13 uur lange vlug van Washington na Addis Abeba, Ethiopië. 15 uur oponthoud. Addis Abeba na Windhoek, 7 ure.
Ons was veronderstel om Vrydag 23:00 aan boord ons repatriasievlug te gaan wat vanaf Addis Abeba na Windhoek sou vlieg. 'n Groep van sowat 50 mense het vir 15 ure op die lughawe vir die vlug gewag. Toe ons uiteindelik aan boord die vlug gaan was dit 'n gestamp en geskarrel om sitplek te kry.
Sitplekke was beperk en sosiale afstand was vergete. Nadat ons ons sitplekke ingeneem het, het ons nog drie ure gewag voor ons uiteindelik vertrek het.
Ná 'n vyf uur lange vlug en 'n vinnige stop in Tanzanië, het ons 9-uur vanoggend op die Internasionale Lughawe Hosea Kutako geland. Ons het 'n uur in die vliegtuig gewag, daarna het ons ons bagasie in busse gelaai, 'n uur in die bus gewag en toe na 'n lodge naby Windhoek vertrek waar ons ons verpligte kwarantyn gaan deurbring.
Ons is in kamers ingedeel en is streng versoek om te alle tye in ons kamers te bly. Dankbaar vir 'n bed en warm stort, is ek sonder klagtes reguit kamer toe.
Sondag 24 Mei
Vlugvoosheid is nie 'n man se speelmaat nie. Laatnag is ek wawyd wakker en deur die dag sukkel ek om my oë oop te hou. Buiten dit en die lyfseer, is vandag veel rustiger as die vorige paar dae. Ons word elke dag gemonitor. Ons koors en bloeddruk word geneem en die personeel maak seker ons het geen Covid-19-simptome nie.
Ons word verbied om uit ons kamers en stoeparea te beweeg. Etes word na ons kamers gebring. Ons kry drie etes elke dag. Ons kry ook nagereg met middagete, vier koffiebeurte en 'n koeldrank en water per dag. Dit voel ietwat soos 'n tronk – 'n luukse tronk.
Vanaf my twee-by-vyf-meter-stoeparea voor my kamer hou ek al die vreemde kreature dop wat saam met my opgesluit sit. Vandag het ek gesien hoe 'n vrou se familie vir haar omtrent tien pakkies by die hek afgelaai het. Sy moes twee keer loop om alles tot by haar kamer te kry. Sy het veral gesukkel om die mikrogolf en ketel te dra.
Maandag 25 Mei
Gisternag het ek my eerste goeie nagrus gehad. Ek het vanoggend eers wakker geskrik toe een van die vroue uit die kombuis aan my deur klop: “Good morning, koffie of tee, mevrou?”
Sommige van die mense wat saam met my in kwarantyn is, kuier in klein groepe en is nie altyd twee treë uitmekaar nie, maar wat maak dit nou saak nadat almal skouer aan skouer op die vliegtuig gesit het.
Ek hou myself maar eenkant. Hou by die reëls en vermy kontak met die res van die groep.
Ek het op die stoep gesit toe 'n vrou verbygestap kom. Sy stop gedurig by my deur en gesels altyd 'n paar woorde. Vandag het sy interessante skindernuus. Twee mense in die groep wys blykbaar simptome en was vandag getoets. Volgens haar het die ou man met sy Amerikaanse aksent vir die dokter gesê: “I've had this cough for the past 40 years”. Sy vertel verder elkeen van ons gaan môre getoets word.
Dinsdag 26 Mei
Almal kla feitlik oor alles en elke persoon lug hul mening op ons bedrywige WhatsApp-groep. Een kla sy kamer se krag is af, die ander kla oor swak Wi-Fi en die ander voel ons moet 'n brief skryf aan wie-weet-wie wat daarop aandring dat ons almal getoets word. Daar was nog geen sprake van enige toetse nie, ook nie die uitslae van die twee wat simptome gewys het nie.
Iets waaroor daar gedurig gekla word, is die feit dat ons nie 'n plek het waar ons kan draf of oefen nie.
Vandag het hulle vir ons 'n perseel uitgewys waar ons kan oefen as ons wou. Daar is 'n grondpad wat daardeur loop en ek het besluit om daar te draf. Op die WhatsApp-groep het iemand gesê hulle het 'n leeu op die pad gesien. Iemand anders 'n luiperd.
Ek sit nou met 'n warm koppie koffie op my stoep in die vars Namibiese skemerweer waarna ek die afgelope maande verlang het.
My rustigheid word deur my selfoon onderbreek wat langs my vibreer. Ek kyk op die skerm en sug – 25 nuwe WhatsApp-boodskappe.
Woensdag 27 Mei
Dag 4 van kwarantyn en die einde voel nog ver. Ek het vandag met 'n kopseer opgestaan en gewonder of dit 'n Covid-19-simptoom is. Twee Advils later was dit gelukkig weg. Almal hanteer ons soos melaatse, dit smokkel selfs met my kop. Met elke nies en loopneus oorweeg ek die moontlikheid dat ek dalk net siek mag wees.
Vandag het my ouers 'n pakkie by die hek kom los. Ek kon naby genoeg aan die draad staan sodat ons van 'n afstand af op mekaar kon skree. Ek het my ouers omtrent ses maande laas gesien en die afstand tussen ons het die ontmoeting effens onpersoonlik laat voel. Dit is nie die tuiskoms wat ek die afgelope maande in my gedagtes verbeel het nie.
Donderdag 28 Mei
Ek het vandag op die grondpad gaan draf, die een met die beweerde leeus en luiperds. Die eerste deel van die roete loop agter bungalows verby, dan verby die hindernisbaan tot by 'n draai. Ná die draai is 'n ligte afdraand en ek het gesukkel om deur die diksand te kom. Ná 'n ligte opdraand het die dam voor my gelê.
Die son was besig om te sak en het op die water gereflekteer soos pienk chiffon. Aan die een kant van die dam kon ek vier koedoes in die verte uitmaak. Saam met hulle was 'n paar springbokke. Al die diere se oë was op my en hul ore het regop gestaan.
Dit was prentjiemooi en beslis die hoogtepunt van hierdie andersins doodvervelige dag.
Vrydag 29 Mei
'n Boodskap het vanoggend op die groep deurgekom. Ons almal gaan vandag getoets word. Voor middagete sal monsters geneem word, een diep in die keel en die ander nog dieper in die neus.
Die koerant het nog 'n geval bekend gemaak. 'n 38-jarige vrou van Tanzanië wat saam met ons op die vlug geklim het voor ons laaste stop in Windhoek. Ek voel skielik naar.
Middagete het gekom en gegaan. Ons was eers 16:00 getoets. Elkeen wat uit die lokaal uitstap ná hul toets vertel 'n ander storie. Sommige sê dis nie so erg nie en ander mense is histeries. 'n Vrou wat my ouderdom is, sit buite en huil.
Maak nie saak hoe aaklig dit is nie, dis onafwendbaar – almal moet getoets word. My hart gaan uit na die tweejarige seuntjie wat voor my ingaan.
Die fyn stokkie in my keel was 'n ligte krap en ek was dadelik dankbaar ek het min by middagete geëet. Die stokkie in my neus op, was aansienlik minder aangenaam. Die dokter het my kop liggies agteroor gedruk en gesê dis belangrik om baie stil te sit. Dit voel asof sy teen my harsings krap, maar sy hou aan dieper gaan en dieper en dieper. Toe begin sy draai. Stop. Draai. Stop. Draai. Toe sy uiteindelik klaar is, voel dit of my neus bloei, maar niks kom uit nie. Ek gaan terug na my kamer toe. Nou wag ons tot Maandag vir die uitslae.
Saterdag 30 Mei
Vandag voel die verveeldheid nog swaarder as gewoonlik. Dit voel asof die wêreld buite hierdie klein kamer sonder steurnisse aangaan terwyl my wêreld stilstaan.
Dis moeilik om te verduidelik – ritmies beweeg die dae verby, maar terselfdertyd voel dit asof tyd ekstra stadig aanstap. Al die dae smelt saam in 'n eentonige herhaling van niksdoen, onsekerheid en frustrasie.
Sondag 31 Mei
Vandag is amptelik die halfpadmerk van ons kwarantynperiode, hopelik. As almal in my groep by die lodge negatief toets, dan is dit nog net sewe dae, dan kan ons huis toe gaan.
Terugskouend besef ek dat hierdie afgelope week nie té onplesierig was nie. Ek het 'n goeie boek en paar flieks deurgewerk, daaglikse middagslapies gevat en die kos is heerlik.
Ek probeer om hierdie ervaring in woorde vas te vang. Wanneer jy in kwarantyn is, hou mense hul afstand. Jy is die “ander”. Jy word na verwys as die sogenaamde “húlle”. Jy is sieklik en 'n landsrisiko en word daarvolgens hanteer totdat hulle kan bewys dat jy gesond is. Kwarantyn is 'n lineêre lyn tussen twee ekstreme – isolasie en die wêreld daar buite.
Maandag 1 Junie
Ons was veronderstel om vandag ons uitslae te kry, maar het nie. Die personeel wat die resultate moet verwerk en deurstuur, het baie werk en sal die inligting aanstuur wanneer hulle daarmee klaar is. Dalk bou hul net die spanning op.
Terwyl ek hier tussen vier mure vasgekeer sit, het Amerika gister twee mans die ruimte in gestuur. Geskiedenis was gemaak deurdat dit die eerste ruimtetuig is wat deur 'n privaat maatskappy gefinansier en vervaardig is. Ek het myself afgevra: “Waarom sal jy jou geld hierop wil spandeer?” Gevolg deur: “Hoeveel geld het jy om te mors?”
Dit kan nie 'n goedkoop stokperdjie wees nie. Sal jy werklik soveel geld op 'n kinderlike obsessie spandeer?
Ek het bietjie navorsing gedoen en 'n onverwagse antwoord op my vrae gekry. Elon Musk is die besturende direkteur van SpaceX, die maatskappy wat die ruimtetuig gebou en gelanseer het, en hy het 'n vreemde doelwit waarvan hierdie moontlik die eerste stap was. Hy wil die menslike uitsterwing verhoed deur 'n kolonie op Mars te begin.
Ek sit vasgekeer in hierdie klein kamer en dink by myself: “Elon, het jy nog plek vir een?”
Dinsdag 2 Junie
NEGATIEF. Dank Vader. Ek en die res van my groep het almal negatief getoets.
Ek moet sê dit is 'n verligting. Ek weet daar is steeds 'n moontlikheid dat ek die virus het, want mens kan eers ná twee weke met sekerheid weet of jy die virus het of nie.
Ons word Donderdag weer getoets en kry Saterdag ons uitslae en as almal weer negatief is, kan ons Sondag ons tassies pak en huis toe gaan. Dit is beslis 'n vooruitsig!
Die opgewondenheid groei al in my binneste. Die gedagte dat ek my familie, vriende, my huis en my hond weer gaan kan sien, vul my met soveel blydskap. Ek het deur hierdie proses weer eens besef hoe baie ek dié dinge en mense waardeer. Hoe baie ek vryheid waardeer. Hoe baie ek die lewe waardeer.
• Kristien Kruger is 'n beursstudent van Republikein. Sy begin op 1 Julie by ons werk.
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie