Kinders van die wind

Minette Brink - “Nee, nee, nee.”Ek skop my hakke in die seesand vas en anker my arms aan die reusekoelboks.Nie eens vriend Max se Hummer sal my nou gelig kry nie. Die mense om my is kens. Nou moet ek kwansuis deel word van dié waansin. Ek wil net in vrede vakansie hou. “Maak ’n draai op Langebaan dan kuier ons vir ’n slag,” het Max die vorige dag laat weet. En hier sit ek vroegoggend, omsingel deur waansinniges gewapen met uiters intimiderende vlieërs en allerlei toebehore. En dis nie die goed wat ons kleintyd self gemaak en teen bome verpletter het nie. Ons praat van rillers so breed soos rugbyvelde wat “woosh . . . woosh” sidder bo die see. En verdag baie lyk na een van die goed wat jare terug amper my nek op Onrus se strand afgeruk het. Al wat ek wou doen, was om in ’n Breeze-advertensie-oomblik strandlangs te dartel, wind in die hare, maar toe ruk “kite” se kind my en die klankbaan in my kop tot stilstand. Teen die tyd dat my asem terug en die bloed afgevee was, was ek witwarm en die oorsaak en sy vlieër skoonveld. “My bene is te oud vir ‘exstreme sports’!” skrou ek toe-oë. Dalk gaan alles weg as ek nie kyk nie.“Stil. Oom Wallie het op 85 begin seil en hoor jy hom teem?” Max beduie na ’n heel seniorste burger, op pad water toe. Ek gluur vir oom Wallie.“Werk nou saam,” grom Max. “Hey, Bru,” word oral om my gegroet. Tot die meisies word ge-Bru. Vlieërs word uitgerol en toue ontknoop. Toe iemand ’n pompie uitruk, raak ek nuuskierig. Van wanneer blaas ’n mens jou vlieër op?Maar dis hoe dit is met dié plankryery. Tesame met die heerlikste mense wat spring om hand en raad te gee en nooit vir jou lag nie, dit maak nie saak hoeveel keer jy “crash” nie. Al ken jy nie die verskil tussen ’n grootte 5- of 12-vlieër nie. Ek sukkel om voor te bly met al die terme. Dit wissel van ’n “pooh-stance” (benoude posisie op die plank) tot ’n “bomb drop”, “tea traying” en “crashing your brains out”. ’n Mens raak ook nie opgewonde nie; jy’s “stoked” of “amped”.Toe ek weer sien, staan ek in ’n duikpak, belaglike valhelm, vliegbril en harnas. Max, heeltemal te dik van die lag, neem foto’s vir later se afpers. Maar ek gee nie om nie. Ek is nou een van die Bru’s. Ek gaan “kiteboard”. “Onthou, rooi links, blou regs.” Hy beduie na die stuurstang wat aan ’n piepklein vlieër gekoppel is. “Werklik,” snork ek. “Dink jy regtig daai dingetjie gaan dié lyf gelig kry?”Ek kry net ’n kyk.Max looi my met “power zones” en “figure 8’s” en hoe om die wind te “lees”. In ’n stadium moet ek aan sy harnas vashou en daar sleep einste stukkie vlieër ons sowaar meters deur die water. “Body-dragging,” word dit genoem. Voordat ek dit nie self bemeester nie, mag ek nie my voete op ’n vlieërplank sit nie.Vliegstange, dié mag ek wel. Links na regs, hard swenk . . . wap! klap die vlieër in die see. Oor en oor.Ek bemeester uiteindelik die “8”, maar daai lyfsleep kry ek om die dood nie reg nie. In ’n stadium besluit ek “nóú sal ek jou wys” en klóú, al voel dit of my arms uit hul skarniere geskeur word. Maar windkrag laat hom nie tart nie en pluk die stange met geweld uit my hande. Ek was te bang om op te kyk. Netnou hang my afgerukte vingers nog doer bo aan die stang . . . Teen skemer is ek gedaan. “Goed gedoen,” prys Marx. “Tyd vir welverdiende pizza by Pearlies.” Die wind-familie kom stuk-stuk ingewaai. Die volgende oggend SMS ek vir Max: “Sien jou op die water, Bru. Dié tante is ‘amped’”.

Kinders van die wind

Kommentaar

Republikein 2025-05-29

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

Kinders van die wind

Kommentaar

Republikein 2025-05-29

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

MELD AAN

Advertensie