Kan die staat die droogtenood hanteer?

Ek is baie bekommerd oor die droogte en die gevolglike noodtoestand wat president Hage Geingob hieroor afgekondig het.

Ek twyfel of die regering kan reageer soos mens in ’n noodgeval moet reageer: Vinnig!

Ek onthou Namibië het verlede jaar die behuisingsituasie in veral stedelike gebiede ook tot ’n noodtoestand verklaar.

So ver ek weet, is niks betekenisvol al daaraan gedoen nie.

Ons, die media, het ook al talle stories oor vorige noodhulpverlening geskryf, wat in pakhuise gevrot het.

Die werklikheid is ons mense, veral die boere en ander plattelanders, het eenvoudig nie tyd om vir die regering te wag nie.

Die nood is werklik en die behoefte aan hulp dringend.

En selfs al besef regeringsbeamptes hoe vinnig hulle moet inspring en hulp moet verleen, sal ons stelsel eenvoudig nie kan byhou nie.

Die kern van die regering se trae reaksie is ongelukkig korrupsie.

Korrupsie is nou al só by ons owerhede ingeburger dat alles drie keer nagegaan moet word.

Selfs dan is daar geen waarborg dat fondse bestee sal word soos dit moet nie.

Om die waarheid te sê, korrupsie het al só gesofistikeerd geraak dat die stappe daarteen selfs gemanipuleer word sodat skurke uiteindelik met bedrog en ander magsmisbruike wegkom.

Nou is die vraag: Hoe kom ons hierdeur? Wat maak mens as die stelsel al so ver heen is, dit werk net nie?

Die antwoord lê in verantwoordelikheid en nagevolge.

Ons moet ons leiers verantwoordelik hou vir wat hulle sê en wat hulle ons belowe. Die beloofde droogtehulp moet as toets dien.

En die nagevolge van die dop van dié toets moet later vanjaar by die stemlokale gesien word.

As die huidige regering nie sy werk kan doen nie, moet hy vervang word.

Ons politiekepartystelsel werk nie reg nie. Dit beskerm amptenare wat droogmaak en hulle word selfs bevorder sodat hulle herhaaldelik kan misluk en teleurstel.

Slegs die mees senior politici kan persoonlik vir regeringsmislukkings verantwoordelik gehou word, en dan skuil hulle agter die party se vlag ook nog.

Hoeveel te meer die laer range?

Daar is geen persoonlike aanspreeklikheid nie.

Niemand word afgedank of gestraf nie. Dissiplinêre kwessies word stil-stil agter geslote deure onder mekaar bespreek.

Die publiek word nooit ingelig oor die gevolge van hierdie gesprekke nie. Ons hoor net later die beskuldigde is na ’n beter pos met ’n nóg groter salaris bevorder.

Hierdie keer moet dinge anders uitspeel. Ek hoop die nodige droogteverligting bereik die mense wat dit nodig het betyds.

Dit sal die beste uitkoms wees. Tog twyfel ek of die land daarin sal kan slaag.

As my vrese bewaarheid word, moet ons hierdie swaar les nou eens en vir altyd leer: As dit nie werk nie, vervang dit – al is dit die politieke party wat voorheen goed gedoen het.

Die verlede kan nie toegelaat word om ons toekoms gyselaar te hou nie.