Is Fukushima ’n vloekwoord?

Dit klink so. Veral die eerste deel van die woord en as jy dit vinnig en baie aggressief sê. Met aggressief bedoel ek daai soort aggressie wat jy het wanneer iemand 40 km/h op die snelweg voor jou bestuur en jy’s haastig op pad na ‘n troue. Jy kan ‘n mamba oopmond soen, so kwaad is jy. Afgesien van die feit dat Fukushima byna soos ‘n pepersouswoord klink, is dit ook die naam van een van die ergste kernrampe wat ons aardbol al ooit getref het. Die Fukushima Daiichi-kernongeluk by die Fukushima Daiichi-kernkragsentrale in Okuma, Japan, was die ergste kernongeluk sedert die Chernobyl-ramp op 26 April 1986, en is die enigste ander ramp wat as ‘n vlak 7-voorval op die International Nuclear Event Scale geklassifiseer is. Met die Wêreldbeker-rugbytoernooi wat binnekort in Japan afskop, wonder ek gereeld oor dié land en hoe dié mense nou, jare later, leef en voel. Dis nogal iets wat ek eendag sal wil gaan uitvind. Onlangs roep die baas my en ’n kollega na sy kantoor. Nie een van ons weet waaroor dit gaan nie, en sover ek kan onthou, het ons nie onlangs naam weggegooi nie. Die area waarheen ons geroep is, kan beskou word as die Fukushima van ons gebou. Jy boek daai area net vir twee redes: óf jy’t iewers aangejaag en ontvang nou jou straf, óf jy moet ander werk soek. Ons al twee skraap moed bymekaar en loop na die gevaarsone. Hoe erg kan dit nou wees? Dit is wat dit is. Ek sê: “Ons moet ander werk begin soek.”“Moenie so sê nie,” sê Kollega, “moenie jokes maak nie!”“Jy weet mos wat dit beteken as jy in hierdie deel van die gebou ronddrentel,” sê ek. “Hou bene, hou,” sê Kollega. Ek sê: “Jou beurt is jou beurt.”Oomblikke later sit ons in ‘n kantoor. Voor ons op die lessenaar is ‘n kaart van Japan, koue koffie, twee Bic-penne, ‘n vuil uitveër en ‘n horlosie wat 10 minute vroeg gestel as. Agter hierdie toneel sit Baas. Ek bewe soos ‘n riet in stormwater. Ek weet, hier kom dit nou. Ek was in 2018 een oggend laat vir werk, en nou kom byt dit my in die agterent. Ek wonder wat my kollega verkeerd gedoen het, en wat hom ook nou in die heup kom gaps. “Was julle al oorsee?” vra Baas. “Tel Robbeneiland?” vra ek vir Kollega. “Ja,” sê hy, “dis mos oor die water.”En toe sê ons al twee gelytydig: “Ja, ons was al.”My brein se clutch begin gly, want ek weet nie wat my laatkommery met Japan en Robbeneiland te doen het nie. Kollega se kop, sien ek, draf ook die vertes in op soek na ‘n soort verduideliking. “Het julle paspoorte?”Ek begin bou aan die raaisel, maar daar kort wel nog baie stukkies legkaart. En toe sê ons al twee weer gelyk: “Ja, ons het.”“Goed. Japan wag vir julle!” sê Baas.“Wag? Wat? Kan oom dit gou weer sê? Ek het nie lekker gehoor nie.” Ek druk my pinkievinger so diep in my kollega se sy, dat ek voel sy lewer is ietwat droog. Toe ek destyds my eerste paspoort ontvang het, het ek besluit ek wil eendag reis. Ek wil weet wat gaan aan die anderkant van die lyn aan, daai lyn bo die see; die horison. Het hulle ook dieselfde son? Kyk hulle Egoli? Wanneer is dit Kersfees daar? Weet hulle van biltong? Dít was die soort vrae wat ek saans ná ek my tandegeborsel het, in my brein mee geswoeg het. Intussen spaar en werk ek my in bloedblase in sodat ek verskeie lande kan besoek. Een spesifieke land het soos ‘n seer puisie op ‘n tiener se voorkop uitgestaan. En ironies genoeg lyk hul landsvlag nogal soos een: Japan. Japan voel vir my soos ‘n stukkie toekoms waarvan ons nog nie weet nie – amper asof hulle met die toekoms sit en dit happie vir happie, in eetlepelgroottes vir die res van die wêreld voer. Nie in my wildste drome het ek gedink sal ek die voorreg hê om Japan toe te gaan nie. Maar, teen alle verwagtinge, gaan ek en Kollega Japan toe om vir julle, ons liewe Republikein-lesers, te wys wat maak ons rugbymanne aan daai kant. Julle gaan saam met ons reis, elke oomblik, elke dag, die heeltyd. Hoe sê hulle? If you can’t take Mohammed to the mountain, bring the mountain to Mohammed. Ons gaan Japan vir julle huis toe bring. “Ek wil baie graag nou vloek,” sê ek vir Baas toe die werklikheid insink, “maar ek weet dit sal ongeskik wees.”Kollega, sien ek, wil ook ‘n brandsouswoordjie laat uitglip. En toe onthou ek die bekende kernramp en hoe dit klink as jy dit vinnig sê.“My liewe Fukushima!” gil ek. “Dit klink amper soos ‘n vloekwoord,” sê Baas.

Is Fukushima ’n vloekwoord?

Kommentaar

Republikein 2025-05-07

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

Is Fukushima ’n vloekwoord?

Kommentaar

Republikein 2025-05-07

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

MELD AAN

Advertensie