In ons kaptein se eie woorde
JACKY BRITZ SKRYF:
Om vyf voor twaalf op Saterdagaand 3 Oktober 2020 word John Charles Alexander McNab, Kaptein van die Rehoboth Basters, deur sy Skepper tot hoër diens geroep. Hy het band losgemaak om sy Skepper te ontmoet, want sy aardse diens was voltooi.
Die week wat volg, roep ek in herinnering die talle kontaksessies tussen ons; in persoon asook telefonies. Onherroeplik kom ek tot die wrede besef dit is die persoon wie 21 jaar gelede, in die vêrre Duitsland, in ’n klein dorpie met die naam Hehlen die laaste gesprek met my pa, Rudolf George Britz, gevoer het voordat hy vir hoër diens opgeroep was.
Die feit dat ek nie die voorreg gehad het om aan Kaptein totsiens te sê nie is ’n bitter pil om te sluk, maar die woorde van my pa, "my kind, dinge gebeur nie omsons nie", bring vertroosting.
Of u daarvan hou of te not, dit is ’n historiese feit, wyle John McNab was die Kaptein van die Rehoboth Basters en hy het ook goeie dinge vir sy mense gedoen.
In die geharwar krap ek onverpoosd in my versameling historiese dokumente op soek na iets om aan vas te hou; iets om Kaptein in herinnering te roep. Ek kom af op ’n toespraak van hom, gedateer 2000, die jaar van die 85ste herbekragtiging van die Gelofte van Sam Khubis.
Met die eerste oogopslag besef ek dat die inhoud daarvan nog steeds relevant is ten tyde van sy heengaan en juis daarom het ek dit gerade geag om sy boodskap met die Rehoboth Basters te deel, asook die Namibiese nasie in sy geheel, met die hoop dat dit byval sal vind.
Wyle Kaptein John Charles John Alexander McNab het geskryf:
Agt Mei is op hande! Dit is die dag waarop alle paaie in Basterland weereens na Sam Khubis sal lei.
’n Geskiedkundige dag vir alle Basters. ’n Dag waarop ’n vier en tagtig jarige Gelofte nagekom moet word. Die laaste jaar voor die begin van ’n nuwe millennium.
’n Professor het by geleentheid ’n groot wit laken in die lesinglokaal opgehang en aan sy studente gevra wat hul sien. Die studente het een na die ander die laken ondersoek. Die een het ’n potloodstreep ontdek, een het ’n klein skeurtjie en die ander ’n inkkol en nog een ’n brandmerkie raakgesien.
Die professor het toe die volgende opmerking gemaak: “Julle het al die die klein besonderhede raakgesien, maar die werklike saakmakende ding, die groot wit laken, het nie een raakgesien nie.”
In ons persoonlike lewens en in ons volkslewe is dit ook soms so dat ons op die minder belangrike dinge konsentreer en die belangrike dinge ondergeskik maak. Die Gelofte van Sam Khubis behoort die fokuspunt in die Baster-volkslewe te wees. Dit behoort die wit laken te wees wat uitstaan. Alle ander dinge behoort ondergeskik hieraan te wees.
Die swaarkry in ons volksgeskiedenis, die roukleed wat oor gestorwe krygers hang, die huidige waterkrisis in ons dorp. Die onsekere toekoms wat op ons wag. Dit alles moet ondergeskik wees aan ons gelofte aan ’n ewige en almagtige God. Al die ander dinge is hieraan ondergeskik.
Die swaarkry en vernedering wat ons ondergaan het en nog steeds ondergaan, moet slegs gesien word as ’n veredelingsproses.
In die verlede het ons gekonsentreer op die onregte wat ons aangedoen is, die verliese wat ons gely het. In die proses het ons die Duitsers aangesien as ons aartsvyande. Het ons vergeet dat bykans 40% van ons nasie vandag afstammelinge is van Duitse burgers. Dat hulle volgens die Duitse grondwet aanspraakmakers kan wees op Duitse burgerskap soos die mense van Kasakstan.
Ons mag nie stilstaan by die vyandelikhede van die verlede, alhoewel ons altyd moet onthou “van wie jy dit ontvang het”, “en hoe jy dit ontvang het”, en dan moet ons te alle tye dit inskerp by ons kinders en daaroor spreek as jy in die huis sit, as jy op die pad is en as jy gaan lê en as jy opstaan. Ons mag onsself egter nie vergiftig met vooroordele, want daaruit ontstaan - alle kwaad, vrees, wantroue en ongeloof.
Ek het verstaan dat by hierdie laaste gelofteviering van Sam Khubis voor die nuwe millennium aanbreek, die sakrament van die Heilige Nagmaal bedien sal word.
Vir my is dit ’n pragtige en geloofwaardige gedagte, dat die Rehoboth Volk fisies bymekaar sal kom tydens die geleentheid en dat hulle sal onthou dat in ons tradisie ’n voorbereidingsperiode noodsaklik is, om die gees te reinig vir die herstel van ons verhouding met God en ons medemens.
As die gesindheid opreg is, sal die verhouding wat daaruit voortvloei ook opreg en goed wees. Dit is ons krag en sterkte teen die storms wat oor ons heers.
As mense, is ons nie instaat tot volkome eenheid nie.
In die intieme sfeer van ’n gesin wat in harmonie leef verskil die een gesinslid met die ander gesinslid van dag tot dag. Dit is in ons natuur.
Ons is so geskape, omdat elk van ons met ’n eie wil bedeel is.
Ons kan alleenlik eenheid in ’n Almagtige Goddelike Eenheid bereik.
Ek dink, dit is wat wyle Kaptein Diergaardt bedoel het toe hy gesê het: “Bring my Volk byeen”.
Laat ons dan tog die eenmalige geleentheid benut, om sonder die las van verwyte, kwetsende opmerkings, wantroue en verskille in harmonie byeen te kom om ons gelofte aan God gestand te doen.
Laat die Sam Khubis Gelofte hierdie jaar die rein, wit banier wees wat oor almal van ons wapper en ons saambind tot ’n gelowige volk wat met sekerheid weet dat ons uiteindelik die kroon van die oorwinning sal behaal.
Ons het per slot van sake gemeenskaplike vyande wat ons bedreig soos
’n vyandige regering wat ons bestaan ontken,
’n dringende armoede en hongersnood,
Droogteprobleme,
Verval van die Christelike waardes en norme,
Waternood en pessiektes.
As ons dus byeenkom om ons Gelofte na te kom, is dit ook ’n hernuwing van ’n verbintenis om ons teen nuwe rampe te beskerm. Daarom is dit noodsaaklik dat ons in dieselfde gees en stemming ons verbond benader soos wat ons voorgeslagte dit 84 jaar gelede gedoen het.
Ek wil die hoop uitspreek, dat met die viering van die gelofte hierdie jaar, daarin vir elke feesganger en vir die Bastervolk as geheel menige seëninge in opgesluit sal wees.
- John Mcnab
Bogenoemde is ’n weerspieling van vier besonderse eienskappe van Kaptein wat my altyd sal bybly ten spyte van die feit dat ons verskil het; verskille wat nooit in geskille ontaard het nie, want daaruit het ek ontsettend baie geleer, naamlik sy nederigheid, sy geloof in sy Skepper, sy vermoë om te erken as hy ’n fout begaan het en te vergewe ten spyte van die magdom van klippe wat soms onophoudelik op hom gereën het en dit alles omdat hy lief was vir Rehoboth se mense.
Ek vertrou dat u die witlakentoets sal slaag.
Totsiens Kaptein, mag jou siel in vrede rus.
Om vyf voor twaalf op Saterdagaand 3 Oktober 2020 word John Charles Alexander McNab, Kaptein van die Rehoboth Basters, deur sy Skepper tot hoër diens geroep. Hy het band losgemaak om sy Skepper te ontmoet, want sy aardse diens was voltooi.
Die week wat volg, roep ek in herinnering die talle kontaksessies tussen ons; in persoon asook telefonies. Onherroeplik kom ek tot die wrede besef dit is die persoon wie 21 jaar gelede, in die vêrre Duitsland, in ’n klein dorpie met die naam Hehlen die laaste gesprek met my pa, Rudolf George Britz, gevoer het voordat hy vir hoër diens opgeroep was.
Die feit dat ek nie die voorreg gehad het om aan Kaptein totsiens te sê nie is ’n bitter pil om te sluk, maar die woorde van my pa, "my kind, dinge gebeur nie omsons nie", bring vertroosting.
Of u daarvan hou of te not, dit is ’n historiese feit, wyle John McNab was die Kaptein van die Rehoboth Basters en hy het ook goeie dinge vir sy mense gedoen.
In die geharwar krap ek onverpoosd in my versameling historiese dokumente op soek na iets om aan vas te hou; iets om Kaptein in herinnering te roep. Ek kom af op ’n toespraak van hom, gedateer 2000, die jaar van die 85ste herbekragtiging van die Gelofte van Sam Khubis.
Met die eerste oogopslag besef ek dat die inhoud daarvan nog steeds relevant is ten tyde van sy heengaan en juis daarom het ek dit gerade geag om sy boodskap met die Rehoboth Basters te deel, asook die Namibiese nasie in sy geheel, met die hoop dat dit byval sal vind.
Wyle Kaptein John Charles John Alexander McNab het geskryf:
Agt Mei is op hande! Dit is die dag waarop alle paaie in Basterland weereens na Sam Khubis sal lei.
’n Geskiedkundige dag vir alle Basters. ’n Dag waarop ’n vier en tagtig jarige Gelofte nagekom moet word. Die laaste jaar voor die begin van ’n nuwe millennium.
’n Professor het by geleentheid ’n groot wit laken in die lesinglokaal opgehang en aan sy studente gevra wat hul sien. Die studente het een na die ander die laken ondersoek. Die een het ’n potloodstreep ontdek, een het ’n klein skeurtjie en die ander ’n inkkol en nog een ’n brandmerkie raakgesien.
Die professor het toe die volgende opmerking gemaak: “Julle het al die die klein besonderhede raakgesien, maar die werklike saakmakende ding, die groot wit laken, het nie een raakgesien nie.”
In ons persoonlike lewens en in ons volkslewe is dit ook soms so dat ons op die minder belangrike dinge konsentreer en die belangrike dinge ondergeskik maak. Die Gelofte van Sam Khubis behoort die fokuspunt in die Baster-volkslewe te wees. Dit behoort die wit laken te wees wat uitstaan. Alle ander dinge behoort ondergeskik hieraan te wees.
Die swaarkry in ons volksgeskiedenis, die roukleed wat oor gestorwe krygers hang, die huidige waterkrisis in ons dorp. Die onsekere toekoms wat op ons wag. Dit alles moet ondergeskik wees aan ons gelofte aan ’n ewige en almagtige God. Al die ander dinge is hieraan ondergeskik.
Die swaarkry en vernedering wat ons ondergaan het en nog steeds ondergaan, moet slegs gesien word as ’n veredelingsproses.
In die verlede het ons gekonsentreer op die onregte wat ons aangedoen is, die verliese wat ons gely het. In die proses het ons die Duitsers aangesien as ons aartsvyande. Het ons vergeet dat bykans 40% van ons nasie vandag afstammelinge is van Duitse burgers. Dat hulle volgens die Duitse grondwet aanspraakmakers kan wees op Duitse burgerskap soos die mense van Kasakstan.
Ons mag nie stilstaan by die vyandelikhede van die verlede, alhoewel ons altyd moet onthou “van wie jy dit ontvang het”, “en hoe jy dit ontvang het”, en dan moet ons te alle tye dit inskerp by ons kinders en daaroor spreek as jy in die huis sit, as jy op die pad is en as jy gaan lê en as jy opstaan. Ons mag onsself egter nie vergiftig met vooroordele, want daaruit ontstaan - alle kwaad, vrees, wantroue en ongeloof.
Ek het verstaan dat by hierdie laaste gelofteviering van Sam Khubis voor die nuwe millennium aanbreek, die sakrament van die Heilige Nagmaal bedien sal word.
Vir my is dit ’n pragtige en geloofwaardige gedagte, dat die Rehoboth Volk fisies bymekaar sal kom tydens die geleentheid en dat hulle sal onthou dat in ons tradisie ’n voorbereidingsperiode noodsaklik is, om die gees te reinig vir die herstel van ons verhouding met God en ons medemens.
As die gesindheid opreg is, sal die verhouding wat daaruit voortvloei ook opreg en goed wees. Dit is ons krag en sterkte teen die storms wat oor ons heers.
As mense, is ons nie instaat tot volkome eenheid nie.
In die intieme sfeer van ’n gesin wat in harmonie leef verskil die een gesinslid met die ander gesinslid van dag tot dag. Dit is in ons natuur.
Ons is so geskape, omdat elk van ons met ’n eie wil bedeel is.
Ons kan alleenlik eenheid in ’n Almagtige Goddelike Eenheid bereik.
Ek dink, dit is wat wyle Kaptein Diergaardt bedoel het toe hy gesê het: “Bring my Volk byeen”.
Laat ons dan tog die eenmalige geleentheid benut, om sonder die las van verwyte, kwetsende opmerkings, wantroue en verskille in harmonie byeen te kom om ons gelofte aan God gestand te doen.
Laat die Sam Khubis Gelofte hierdie jaar die rein, wit banier wees wat oor almal van ons wapper en ons saambind tot ’n gelowige volk wat met sekerheid weet dat ons uiteindelik die kroon van die oorwinning sal behaal.
Ons het per slot van sake gemeenskaplike vyande wat ons bedreig soos
’n vyandige regering wat ons bestaan ontken,
’n dringende armoede en hongersnood,
Droogteprobleme,
Verval van die Christelike waardes en norme,
Waternood en pessiektes.
As ons dus byeenkom om ons Gelofte na te kom, is dit ook ’n hernuwing van ’n verbintenis om ons teen nuwe rampe te beskerm. Daarom is dit noodsaaklik dat ons in dieselfde gees en stemming ons verbond benader soos wat ons voorgeslagte dit 84 jaar gelede gedoen het.
Ek wil die hoop uitspreek, dat met die viering van die gelofte hierdie jaar, daarin vir elke feesganger en vir die Bastervolk as geheel menige seëninge in opgesluit sal wees.
- John Mcnab
Bogenoemde is ’n weerspieling van vier besonderse eienskappe van Kaptein wat my altyd sal bybly ten spyte van die feit dat ons verskil het; verskille wat nooit in geskille ontaard het nie, want daaruit het ek ontsettend baie geleer, naamlik sy nederigheid, sy geloof in sy Skepper, sy vermoë om te erken as hy ’n fout begaan het en te vergewe ten spyte van die magdom van klippe wat soms onophoudelik op hom gereën het en dit alles omdat hy lief was vir Rehoboth se mense.
Ek vertrou dat u die witlakentoets sal slaag.
Totsiens Kaptein, mag jou siel in vrede rus.
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie