In die wêreld van die ovaalbal, kraai Desiré koning

Henriette Lamparecht - Wanneer sy praat van haar land en die spelers wat Namibië op provinsiale vlak op die rugbyveld verteenwoordig, loop sy oor van trots. Haar passie vir rugby en die spelers met wie sy as spanbestuurder betrokke is, is duidelik. Saans ná werk sal jy die 28-jarige Desiré Coetzee tydens ’n oefening op haar pos langs die veld vind, soos met naweke wanneer sy moet sorg dat alles gereed is vir ’n wedstryd en die spelers net kan opdaag en hul harte uitspeel.
Desiré is die tydelike spanbestuurder vir die Welwitschias wat tot 23 Julie aan die provinsiale reeks deelneem om vir die Curriebeker te kwalifiseer. Terselfdertyd is sy sedert verlede jaar ook Trustco United se spanbestuurder.
Desiré is in Malmesbury in die Wes-Kaap gebore, maar het op Okahandja en Otjiwarongo skoolgegaan. Tot graad 6 het sy aan netbal en atletiek deelgeneem, maar daarna nie weer nie. Ná skool het sy haar boetie, wat toe in graad 7 was, in gewigstoot tot diskus touwys gemaak.
“Ek het hom gehelp en toe sommer die ander kinders ook! Ek was ‘into’ sport, maar nie vir myself nie.”
Sy het twee “wonderlike ouers en ’n boetie” en die rugbysaadjie is beslis in haar ouerhuis geplant en water gegee.
“Solank as wat ek kan onthou, het my pa rugby gekyk. My boetie het as graad 1’tjie al begin rugby speel.”
Iets wat beslis uitstaan en die hoogtepunt was, was 24 Junie 1995 toe die Springbokke die Wêreldbekerrugbytoernooi vir die eerste keer gewen het.
“Dit was ’n ongelooflike ervaring. Ek het nie veel verstaan nie, maar die ‘vibe’ was ongelooflik en ek was ‘hooked’”.
Haar pa is ’n groot Cheetah-ondersteuner, vertel Desiré, dit terwyl sy eerder vir die Stormers skree.
“My pa spot altyd en sê hy het my goed probeer grootmaak en kyk wat se verkeerde besluit maak ek!”
Sy is ook ’n baie groot aanhanger van die buitesenter en Stormer-kaptein, Juan de Jongh en praat met groot lof van hom as speler en as mens.
“Ek wil nie ’n ‘selfie’ met hom hê of sy handtekening vra nie, ek wil die man en sy kop verstaan. Hy het baie moeilik grootgeword, maar besef watter invloed hy op ander kan hê. Hy wys jy moenie gaan lê nie en hoe hy reageer wanneer hy nie in die Bokspan is nie en net harder werk om weer terug te kom, is ’n inspirasie.”
Maar hoewel sy ’n Stormer is, is sy op nasionale vlak ’n “Welwitschia deur en deur!”
Dis die feit dat 15 spelers op ’n veld gaan en bereid is om hul liggame op die spel te plaas vir iets baie groter as hulle, wat haar so na rugby aantrek.
“Soms is dit ’n skool, klub of land se trots. Hulle word fisies, emosioneel en geestelik uitgedaag om vir 80 minute hul beste te lewer en al gaan dit nie na wense nie, bly dissipline ’n prioriteit. Die spelers word gedwing om as ’n span te funksioneer, want as individue is sukses onmoontlik. ’n Sportsoort soos atletiek is ’n eenmansport, maar met rugby moet jy ander vertrou om iets te bereik.”
Die sukses is soveel groter, voel Desiré.
“Dit gaan oor soveel meer, jy speel nie vir geld of as ’n werk nie, maar vir die trots vir jou land en klub en die 14 spelers saam met jou op die veld. Dit alleen moet genoeg wees om enige iemand se hart warm te laat klop!”
Om as ’n eenheid vir 80 minute te funksioneer, is ook nie maklik nie.
“’n Groep van 22 spelers kom uit ver­skillende huise, klubs en agtergronde. Jy moet aanpas by mekaar en dit neem tyd.”
Met verwysing na die Welwitschias vertel Desiré daar is manne wat van agt tot vyf werk of studeer en steeds alles gee en hard oefen om aan professionele kompetisies te kan deelneem teen spelers vir wie rugby hul werk is.
Sy het die grootste respek en bewondering vir die Namibiese spelers en praat sonder ophou en met trots oor die karakter wat hulle toon ten spyte van struikelblokke wat hulle dagliks aanpak en oorbrug.
“Hulle is bereid om soveel opofferings te maak om te help met die ontwikkeling van rugby in ons land. Deur slegs dít te doen, verdien hulle die land se respek. Nie een speler stap van die veld af en het nié sy beste gelewer nie, elkeen gee 110%!”
Desiré het in 2013 ná die Junior Wêreldbekerrugbytoernooi en haar broer Dewald se aansluiting by die FNB Unam-klub ook by dié klub betrokke geraak. Die volgende jaar is sy as die klub se skakelbeampte aangestel. Verlede jaar het sy as assistent-spanbestuurder by Trustco United ingeval waar sy steeds betrokke is.
“Trustco United was die eerste klub waar ek as assistent-spanbestuurder gewerk het en is steeds as spanbestuurder hier betrokke. Die gevoel toe ons die 2015 United-Wanderers Derby wen, was onbeskryflik, en daai oomblik sal my altyd bybly.”
Sy erken die kleedkamer-situasie was redelik ongemaklik in die begin, maar dit het homself gelukkig uitgeklaar.
“Die kleedkamer is my kantoor en waar alles gebeur wat ek doen.”
As vrou in ’n oorwegende manswêreld vol spiere en testosteroon, was haar grootste uitdaging om die selfvertroue te kry om te glo sy kán hier haar merk maak.
“Met die wonderlike mense wat my pad begin kruis het, het dit elke dag makliker geword. Ek dink die moeilikste is om jou vroulikheid te behou in ’n bedryf wat sinoniem met ’n manswêreld is.”
Desiré sou aanvanklik as skakelbeampte vir besoekende spanne optree.
“Ná ek die eerste span ontvang het, het ek ’n internskap as spanbestuurder by die Welwitschias aanvaar.”
Sy is met ope arms as tydelike spanbestuurder van die Welwitschias ontvang wat deelneem aan die provinsiale reeks om vir die Curriebeker te kwalifiseer.
“Beide spelers en bestuur het my baie goed verwelkom. Ek het geensins gevoel dat ek ’n buitestaander is omdat ek ’n vrou is nie. Ek dink dit is vanselfsprekend dat ek harder moet werk as wat ’n man dalk sou moes.”
In ’n neutedop sluit haar werk die bestuur van spelers, logistiek in ’n mate, beplanning van weg- en tuiswedstryde, administrasie en voorbereiding van kleedkamers en toerusting vir oefeninge en wedstryde in.
Sy word nie verniet United se “momager” genoem nie en is in haar betrokkenheid by die klub en die Welwitschias enkele ure voor die afskop van ’n wedstryd reeds op haar pos om van spelers se rugbytruie uit te pak en te sorg dat elke speler betyds is.
“Ek wil net hê wanneer hulle opdaag om die wedstryd te speel, alles vir hulle gereed moet wees.”
Desiré sorg dat al die nodige toerusting vir die oefening of wedstryd gereed is en dat sy weet waar afwesige spelers is.
“As dit ’n tuiswedstryd is, begin ek met kleedkamervoorbereiding en is ook be­skikbaar sou ’n speler hulp benodig of ’n vraag het. Sou dit ’n wegwedstryd wees, werk ek aan die logistiek en kry toerusting bymekaar wat saam toer.”
Haar werk lewer baie interessante en snaakse staaltjies op en dié een speel hom in ’n kleedkamer af.
“Ná my eerste oefening by Trustco United, het ’n sekere (baie) senior speler na my toe gekom en gevra hoe die kleedkamersituasie gaan werk. Ek sê toe ek nie verstaan wat hy bedoel nie? Sy antwoord was ek kan seker nie in die kleedkamer wees wanneer hulle aan- en uittrek nie!
“Ek verduidelik toe vir hom as my werk vereis dat ek daarbinne moet wees, gáán ek daar wees. As van hóm vereis word om in die kleedkamer te wees, gáán hy daar wees. Sou dit op dieselfde tydstip gebeur, dan is dit nou maar daarnatoe. Die volgende week ná die wedstryd is hy toe ironies genoeg die eerste speler wat na my toe kom in die kleedkamer om te vra ek moet sy trui help uittrek. Ons lag nou nog baie lekker daaroor!”
Op die vraag watter eienskappe nodig is om haar werk suksesvol te kan doen, sonder Desiré passie, liefde vir die spel en spelers en baie geduld uit. “Dinge werk selde uit presies soos dit beplan is, maar dis die spanbestuurder se werk om te verseker dat dit sover as moontlik op niemand anders ’n impak het nie.”
As lid van ’n hegte gesin met ’n liefde en passie vir rugby, is sy haar broer Dewald wat as haker vir United en die Welwitschias uitdraf, se grootste ondersteuner.
“Ek sal nié ’n wedstryd mis waarin hy speel nie. Daar is geen ander rugbyspeler wie se loopbaan ek so goed ken nie. Toe ek op laerskool was, het hy eenkeer gesê ‘ek gaan groot rugby speel en jy gaan my bestuurder wees!’ ”
Uit die Namibiese spelers val haar keuse op die Namibiese flank, Tinus du Plessis.
“Op die veld speel hy klipharde rugby en wys hy ongelooflike vegtersgees, maar as hy afstap, is hy die gaafste, nederigste ou.”
Sy moet mooi dink om die lekkerste deel van haar werk uit te sonder, nie omdat dit moeilik is nie, maar omdat sy die regte woorde wil vind.
“Ek kan my passie en liefde vir die sport en die spelers uitleef.”
Bedags is Desiré in haar agt-tot-vyf-beroep betrokke by ’n plaaslike bank en dis saans en naweke wat haar lewe deur rugby oorheers word.
“Ek ‘rugby’ in my aftyd!”
Sy erken sy het ’n paar keer die drome wat sy vir haarself gehad het, laat vaar.
“Ek wil nie iets bewys nie, maar ek wil die hoogste sport bereik in dit wat ek nou doen.”
Haar droom is om spanbestuur op ’n voltydse basis te doen en sy verkies om die volgende paar jaar haar gewig agter die plaaslike span en klub in te gooi.
“Ek wil hiér werk en met mý span Wêreldbeker toe gaan!”
Ook sal sy graag neurowetenskap wil studeer om spelers met hul geestelike taaiheid te kan help.
“Solank as wat ek iets weet van rugby, het ek altyd gedroom om Wêreldbeker toe te gaan. Onlangs het daardie droom meer spesifiek geraak, en ek wil nou as lid van die Namibiese span die 2019 Wêreldbekertoernooi besoek.1396986481