Halwe eeu van omgee vir viervoeters
Die DBV se nuwe boek is vol aangrypende stories.
Die Tierschutzverein Swakopmund (DBV) het vanjaar sy 50ste bestaansjaar gevier.
Alhoewel daar talle hartseer oomblikke is, is daar ook baie suksesverhale wat almal wat by die organisasie betrokke is die nodige moed gee om aan te gaan.
Een van die verhale is die van die 10-jarige Heinzi. Heinzi is in 2017 deur sy vorige eienaar by die DBV afgelaai en omdat hy al ouer was, het hy die volgende twee jaar gewag vir iemand om hom raak te sien en huis toe te vat. Uiteindelik het Conny Zuggor van Dresden in Duitsland – wat haar dogter in Namibië kom besoek het – hom raakgesien en dit was vir beide liefde met die eerste oogopslag. Onmiddellik is planne beraam sodat Heinzi Duitsland toe kon vlieg. Nadat al die nodige gesondheidstoetse en papierwerk afgehandel is, het Heinzi op 5 Julie 2019 vanaf Walvisbaai gevlieg. Ná 'n kort oponthoud op die Internasionale Lughawe Hosea Kutako in Windhoek was Heinzi op pad na sy nuwe eienaar in Duitsland. Hy is deur sy “mamma” op die lughawe in Frankfurt opgelaai en saam het hulle na sy nuwe huis en suster Nele in Dresden gery.
Dié is net een van vele verhale wat in die DBV-tak se nuwe boek, Tierschutzverein Swakopmund (SPCA): 1970 – 2020, vasgevang word.
Volgens die voorsitter van die DBV Swakopmund, mnr. Peter Witt, moes hulle weens die Covid-19-pandemie en gepaardgaande inperkings aan kreatiewe maniere dink om fondse in te samel.
Die idee het ontstaan om 'n boek uit te reik waarin al die beste dierestories wat oor die jare gebeur het, verewig word.
“Ons kon geen hondeskou of gholfdag hou nie. Dus het ons besluit om 'n boek oor die 50 jaar van die vereniging uit te gee. In die boek is 'n oorsig oor die DBV en sy beginjare, die huidige werknemers en komitee, stories van ons mees onvergeetlike diere, maar daar is ook wenke vir mense wat 'n troeteldier wil aanneem, grappe en foto's. Die boek is by die DBV en by Die Muschel op Swakopmund beskikbaar,” het hy gesê.
Geskiedenis
Die idee van 'n DBV op Swakopmund het in Junie 1968 vir die eerste keer ontstaan.
Nadat die grond van die munisipaliteit gekoop is, het die eerste voorsitter, Leo Bierberg, op 7 Oktober 1970 die hoeksteen gelê.
Die sowat 10 000 sterk gemeenskap van Swakopmund het reeds in daardie jare die vereniging ondersteun, iets wat hulle tot vandag toe nog met oorgawe doen.
'n Paar jaar later het die DBV met hul oornagdienste vir troeteldiere begin. Dit was gewild by mense wat vakansies langs die kus deurgebring het, maar nie hul troeteldiere by die huis wou los nie. Hierdie dienste was nog altyd 'n belangrike bron van inkomste vir die DBV.
“Dié jaar was dit baie moeilik en ons het geen inkomste hieruit gemaak nie weens die Covid-19-inperkings. Ons oornaggeriewe is bekostigbaar en bied vakansiegangers gemoedsrus. Ons is trots op die vertroue wat mense in ons geriewe het. Ons moedig troeteldiereienaars aan om van ons veilige geriewe gebruik te maak eerder as om hul diere by die huis te los. Hulle is veilig by ons en word soos familie behandel,” het Peter gesê.
Kamers met storte en warm water is in 1990 vir DBV-werknemers aangebou.
Die huis is in 2009 herstel en die eerste twee 'Klappe' is geïnstalleer. Die Klappe is na-uurse noodhokke wat van buite toeganklik is. Mense kan 'n dier in die hok los met 'n anonieme brief wat die dier se ouderdom en basiese inligting bevat – as hulle dit weet.
“Die hokke is toegerus met 'n kombers, kos en water en bied skuiling vir diere wat mense in die noodhokke plaas. Mense kan anoniem 'n rondloperdier of hul eie troeteldier, waarvoor hulle nie meer kan sorg nie, in die noodhok sit en ons sal die dier die volgende oggend uithaal en versorg.
“Dit is elke oggend 'n prioriteit om in die noodhokke te kyk. Ons het 'n toename in diere in die noodhokke gedurende die pandemie gehad aangesien mense nie meer na hul troeteldiere kon omsien nie.”
Die eerste honde-erf is in 2010 geskep. Dit is sodat die honde met mekaar kan speel en leer om sosiaal te verkeer eerder as dat hulle die hele dag in die hokke deurbring.
In dieselfde jaar is ook die eerste drie kwarantynhokke vir alle rondloperhonde gebou.
“Ons het ses kwarantynhokke waarin alle rondloperhonde om gesondheidsredes eers gehuisves word.”
'n Jaar later is die tweede honde-erf geskep. In dieselfde jaar het die komitee besluit om hul bande met die DBV in Windhoek te sny en vir hul eie welsynsregistrasienommer aansoek gedoen.
“Al die DBV's van oraloor Namibië is onder die welsynsnommer WO6 geregistreer. Vir ons in Swakopmund was dit moontlik om onafhanklik te word. In 2013 het ons uiteindelik ons eie welsynsnommer, WO438, ontvang. Ons het nog nooit weer teruggekyk nie,” het Peter gesê.
Die DBV het in 2016 aansoek by die munisipaliteit van Swakopmund gedoen om nog 'n bykomende stukkie grond aan te koop sodat hulle kan uitbrei.
“Die aantal rondloperhonde neem gereeld toe en ons hoop dat ons nou vier jaar later die proses kan afsluit, die grond koop en nog 26 hokke kan bou.”
Twee jaar gelede is nog twee Klappe gebou wat die totaal van die noodhokke nou op vier te staan bring.
Duke
'n Rottweiler is een van die honde wat oorleef het danksy die noodhokke. Iemand het hom naby aan dood by die dam gevind en hom daarin gesit.
“Ons was erg geskok toe ons die volgende dag die hok oopmaak en hom sien. Hy was baie maer en ondervoed, sy vel was skurf en het gejeuk. Hy het seer letsels gehad en beide sy oë was ontsteek. Ons het geweet hy gaan spesiale aandag benodig om weer gesond te word en met die hulp van skenkings, het ons alles gedoen om Duke te red,” het Ingrid Gürtel, bestuurder van die DBV, gesê.
Ná 'n paar maande kon Duke na sy nuwe familie op 'n plaas gaan. Hy het drie maatjies met wie hy sy tyd deurbring.
“Duke is mal oor sy pa Adriaan en hy volg hom orals rond wanneer ons gaan stap. Hy sal nie loop as Adriaan nie loop nie of hy sal net stop en vir Adriaan wag. Duke het so baie vreugde in ons lewens gebring,” het sy aanneemma gesê.
Die boek bevat egter nie net wonderlike stories van honde nie.
KATTE EN HONDE
Die eienaar van twee pasgebore Jack Russell-kleintjies wie se ma met geboorte gevrek het, het hulle by die DBV afgelaai.
Op daai tydstip was klein katjies volop en 'n ander eienaar het sy tefie en haar vier kleintjies ook kom aflaai.
“Die hondjies se oë was nog toe, hulle was so klein en ek het gedink kom ek kyk of die tefie nie dalk die welpies sal aanvaar nie. Ek het 'n liefdevolle gesprek met haar gehad en die vreugte was groot toe sy die twee hondjies aangeneem het.
“Sy het hulle toegelaat om te drink en hulle begin versorg soos haar eie kleintjies. Dit is hoe fantasties die natuur en diere is. Ons staar soms moeilike uitdagings in die gesig en die diere hou nooit op om ons te verbaas nie,” het Ingrid gesê.
Bestuurder
Ingrid Gürtel was vir twee jaar werksaam by die DBV voordat sy in Maart 2012 as hondehokassistent bedank het om haar eie besigheid te begin. Peter Witt was die voorsitter van die DBV in daardie stadium en het 'n plaasvervanger aangestel wat ongelukkig net een jaar by die DBV gewerk het. Hy het ook die posisie van hondehokassistent na bestuurder aangepas.
“Ek moes 'n ander bestuurder kry en het die hele tyd aan Ingrid gedink. Ek het haar geskakel en gevra om alles te los en terug na ons toe te kom. Sy het ingestem en in Junie 2013 het sy weer by ons aangesluit,” het Peter gesê.
Twee jaar nadat sy weer by die DBV begin werk het, het iemand 'n klein brakkie by die DBV kom aflaai.
“Die hondjie was in 'n verskriklike toestand. Hy was oortrek met absesse. Een van my kollegas het gesê die hond bloei verskriklik, maar dit was net met die optelslag dat die absesse gebars en die etter uitgeloop het. Ek het nog nooit so iets in my lewe gesien nie,” het Ingrid gesê op navraag oor watter dier sy nou nog goed kan onthou.
Sy het besluit die hond, wat reeds besig was om in haar hart te kruip, verdien al die hulp in die wêreld, veral nadat hy parvo ('n hoogs aansteeklike hondesiekte) ook nog opgedoen en dit oorleef het. Rambo het gesond geword en moes soos alle diere wat na nuwe huise toe gaan, gekastreer word.
“Toe ons hom wil kastreer het ons agtergekom dat hy – nes ek – allergies vir penisillien is. Hy het verskriklik opgeswel en soos Rambo ná 'n harde boksgeveg gelyk. Dit is ook hoe hy sy naam gekry het. Maar ook dit het Rambo oorleef en hy het sterker geword.
“Hy is deur 'n man aangeneem wat sandplankry vir toeriste aanbied. Rambo draf met sy baas op die strand en hardloop in die duine terwyl hy saam met die toeriste die duine afry. Hy is 'n baie gelukkige hond wat sy lewe geniet,” het sy gesê.
Diere wat sy nog goed kan onthou, is die muishond, die ietermago en die luiperds wat die DBV al gered het.
“Ek het een dag die DBV-voertuig voor my huis gestop toe 'n jong man aan my deur klop en sê 'n leeu lê onder die boom by die huis waar hy die tuin skoonmaak. Die huis was so drie huise van myne af en ek het gaan kyk. Onder die boom het 'n jagluiperd gelê. Ek het die veearts gebel en hy het hom kom verdoof. Die jagluiperd is na die Cheetah Conservation Fund (CCF) by Otjiwarongo geneem.
“Die eienaar van die huis het buite gestaan en koffie drink. Sy vertel toe vir my 'die snaaksste ding het gebeur, 'n groot gestreepte dier het oor my kop gespring en in die bure se tuin gaan lê.' Dit was die jagluiperd nadat hy reeds met die verdowingspyl geskiet is. Hy het oor haar gespring en in 'n ander tuin gaan lê en slaap. Dit was wonderlik om 'n dier waarvoor ek so baie respek het so rustig te sien. Dit sal ook altyd in my gedagtes bly dat ek aan hom kon vat. In al die jare wat ek nou al by die DBV betrokke is, het ons drie jagluiperds in Swakopmund verdoof en weggevat,” het sy gesê.
Die storie van die ietermago sal haar ook bybly.
“Ek het 'n oproep van die ouetehuis ontvang en die persoon het opgewonde vir my vertel dat daar 'n dooie persoon in die oprit lê. Eers was ek verward, want van wanneer af is die DBV vir lyke verantwoordelik? Maar ek het gaan ondersoek instel en 'n ietermago gevind.
“Ek het dieselfde dag nog vir hom 'n vlug Windhoek toe gereël en hy is na die Namibia Animal Rehabilitation Research and Education Centre (NARREC) gevlieg waar hy verder versorg is.
“Hoewel mens uiteraard aan troeteldiere dink wanneer jy van die Tierschutzverein Swakopmund hoor, is dit nie al wat ons doen nie. Ons help enige diere in nood binne ons vermoë,” het Ingrid gesê.
Sy en Peter het hul dank aan alle Swakopmunders en Namibiërs in geheel uitgespreek wat die DBV gereeld ondersteun en sonder wie se hulp hulle nie die werk sou kon doen nie.
Alhoewel daar talle hartseer oomblikke is, is daar ook baie suksesverhale wat almal wat by die organisasie betrokke is die nodige moed gee om aan te gaan.
Een van die verhale is die van die 10-jarige Heinzi. Heinzi is in 2017 deur sy vorige eienaar by die DBV afgelaai en omdat hy al ouer was, het hy die volgende twee jaar gewag vir iemand om hom raak te sien en huis toe te vat. Uiteindelik het Conny Zuggor van Dresden in Duitsland – wat haar dogter in Namibië kom besoek het – hom raakgesien en dit was vir beide liefde met die eerste oogopslag. Onmiddellik is planne beraam sodat Heinzi Duitsland toe kon vlieg. Nadat al die nodige gesondheidstoetse en papierwerk afgehandel is, het Heinzi op 5 Julie 2019 vanaf Walvisbaai gevlieg. Ná 'n kort oponthoud op die Internasionale Lughawe Hosea Kutako in Windhoek was Heinzi op pad na sy nuwe eienaar in Duitsland. Hy is deur sy “mamma” op die lughawe in Frankfurt opgelaai en saam het hulle na sy nuwe huis en suster Nele in Dresden gery.
Dié is net een van vele verhale wat in die DBV-tak se nuwe boek, Tierschutzverein Swakopmund (SPCA): 1970 – 2020, vasgevang word.
Volgens die voorsitter van die DBV Swakopmund, mnr. Peter Witt, moes hulle weens die Covid-19-pandemie en gepaardgaande inperkings aan kreatiewe maniere dink om fondse in te samel.
Die idee het ontstaan om 'n boek uit te reik waarin al die beste dierestories wat oor die jare gebeur het, verewig word.
“Ons kon geen hondeskou of gholfdag hou nie. Dus het ons besluit om 'n boek oor die 50 jaar van die vereniging uit te gee. In die boek is 'n oorsig oor die DBV en sy beginjare, die huidige werknemers en komitee, stories van ons mees onvergeetlike diere, maar daar is ook wenke vir mense wat 'n troeteldier wil aanneem, grappe en foto's. Die boek is by die DBV en by Die Muschel op Swakopmund beskikbaar,” het hy gesê.
Geskiedenis
Die idee van 'n DBV op Swakopmund het in Junie 1968 vir die eerste keer ontstaan.
Nadat die grond van die munisipaliteit gekoop is, het die eerste voorsitter, Leo Bierberg, op 7 Oktober 1970 die hoeksteen gelê.
Die sowat 10 000 sterk gemeenskap van Swakopmund het reeds in daardie jare die vereniging ondersteun, iets wat hulle tot vandag toe nog met oorgawe doen.
'n Paar jaar later het die DBV met hul oornagdienste vir troeteldiere begin. Dit was gewild by mense wat vakansies langs die kus deurgebring het, maar nie hul troeteldiere by die huis wou los nie. Hierdie dienste was nog altyd 'n belangrike bron van inkomste vir die DBV.
“Dié jaar was dit baie moeilik en ons het geen inkomste hieruit gemaak nie weens die Covid-19-inperkings. Ons oornaggeriewe is bekostigbaar en bied vakansiegangers gemoedsrus. Ons is trots op die vertroue wat mense in ons geriewe het. Ons moedig troeteldiereienaars aan om van ons veilige geriewe gebruik te maak eerder as om hul diere by die huis te los. Hulle is veilig by ons en word soos familie behandel,” het Peter gesê.
Kamers met storte en warm water is in 1990 vir DBV-werknemers aangebou.
Die huis is in 2009 herstel en die eerste twee 'Klappe' is geïnstalleer. Die Klappe is na-uurse noodhokke wat van buite toeganklik is. Mense kan 'n dier in die hok los met 'n anonieme brief wat die dier se ouderdom en basiese inligting bevat – as hulle dit weet.
“Die hokke is toegerus met 'n kombers, kos en water en bied skuiling vir diere wat mense in die noodhokke plaas. Mense kan anoniem 'n rondloperdier of hul eie troeteldier, waarvoor hulle nie meer kan sorg nie, in die noodhok sit en ons sal die dier die volgende oggend uithaal en versorg.
“Dit is elke oggend 'n prioriteit om in die noodhokke te kyk. Ons het 'n toename in diere in die noodhokke gedurende die pandemie gehad aangesien mense nie meer na hul troeteldiere kon omsien nie.”
Die eerste honde-erf is in 2010 geskep. Dit is sodat die honde met mekaar kan speel en leer om sosiaal te verkeer eerder as dat hulle die hele dag in die hokke deurbring.
In dieselfde jaar is ook die eerste drie kwarantynhokke vir alle rondloperhonde gebou.
“Ons het ses kwarantynhokke waarin alle rondloperhonde om gesondheidsredes eers gehuisves word.”
'n Jaar later is die tweede honde-erf geskep. In dieselfde jaar het die komitee besluit om hul bande met die DBV in Windhoek te sny en vir hul eie welsynsregistrasienommer aansoek gedoen.
“Al die DBV's van oraloor Namibië is onder die welsynsnommer WO6 geregistreer. Vir ons in Swakopmund was dit moontlik om onafhanklik te word. In 2013 het ons uiteindelik ons eie welsynsnommer, WO438, ontvang. Ons het nog nooit weer teruggekyk nie,” het Peter gesê.
Die DBV het in 2016 aansoek by die munisipaliteit van Swakopmund gedoen om nog 'n bykomende stukkie grond aan te koop sodat hulle kan uitbrei.
“Die aantal rondloperhonde neem gereeld toe en ons hoop dat ons nou vier jaar later die proses kan afsluit, die grond koop en nog 26 hokke kan bou.”
Twee jaar gelede is nog twee Klappe gebou wat die totaal van die noodhokke nou op vier te staan bring.
Duke
'n Rottweiler is een van die honde wat oorleef het danksy die noodhokke. Iemand het hom naby aan dood by die dam gevind en hom daarin gesit.
“Ons was erg geskok toe ons die volgende dag die hok oopmaak en hom sien. Hy was baie maer en ondervoed, sy vel was skurf en het gejeuk. Hy het seer letsels gehad en beide sy oë was ontsteek. Ons het geweet hy gaan spesiale aandag benodig om weer gesond te word en met die hulp van skenkings, het ons alles gedoen om Duke te red,” het Ingrid Gürtel, bestuurder van die DBV, gesê.
Ná 'n paar maande kon Duke na sy nuwe familie op 'n plaas gaan. Hy het drie maatjies met wie hy sy tyd deurbring.
“Duke is mal oor sy pa Adriaan en hy volg hom orals rond wanneer ons gaan stap. Hy sal nie loop as Adriaan nie loop nie of hy sal net stop en vir Adriaan wag. Duke het so baie vreugde in ons lewens gebring,” het sy aanneemma gesê.
Die boek bevat egter nie net wonderlike stories van honde nie.
KATTE EN HONDE
Die eienaar van twee pasgebore Jack Russell-kleintjies wie se ma met geboorte gevrek het, het hulle by die DBV afgelaai.
Op daai tydstip was klein katjies volop en 'n ander eienaar het sy tefie en haar vier kleintjies ook kom aflaai.
“Die hondjies se oë was nog toe, hulle was so klein en ek het gedink kom ek kyk of die tefie nie dalk die welpies sal aanvaar nie. Ek het 'n liefdevolle gesprek met haar gehad en die vreugte was groot toe sy die twee hondjies aangeneem het.
“Sy het hulle toegelaat om te drink en hulle begin versorg soos haar eie kleintjies. Dit is hoe fantasties die natuur en diere is. Ons staar soms moeilike uitdagings in die gesig en die diere hou nooit op om ons te verbaas nie,” het Ingrid gesê.
Bestuurder
Ingrid Gürtel was vir twee jaar werksaam by die DBV voordat sy in Maart 2012 as hondehokassistent bedank het om haar eie besigheid te begin. Peter Witt was die voorsitter van die DBV in daardie stadium en het 'n plaasvervanger aangestel wat ongelukkig net een jaar by die DBV gewerk het. Hy het ook die posisie van hondehokassistent na bestuurder aangepas.
“Ek moes 'n ander bestuurder kry en het die hele tyd aan Ingrid gedink. Ek het haar geskakel en gevra om alles te los en terug na ons toe te kom. Sy het ingestem en in Junie 2013 het sy weer by ons aangesluit,” het Peter gesê.
Twee jaar nadat sy weer by die DBV begin werk het, het iemand 'n klein brakkie by die DBV kom aflaai.
“Die hondjie was in 'n verskriklike toestand. Hy was oortrek met absesse. Een van my kollegas het gesê die hond bloei verskriklik, maar dit was net met die optelslag dat die absesse gebars en die etter uitgeloop het. Ek het nog nooit so iets in my lewe gesien nie,” het Ingrid gesê op navraag oor watter dier sy nou nog goed kan onthou.
Sy het besluit die hond, wat reeds besig was om in haar hart te kruip, verdien al die hulp in die wêreld, veral nadat hy parvo ('n hoogs aansteeklike hondesiekte) ook nog opgedoen en dit oorleef het. Rambo het gesond geword en moes soos alle diere wat na nuwe huise toe gaan, gekastreer word.
“Toe ons hom wil kastreer het ons agtergekom dat hy – nes ek – allergies vir penisillien is. Hy het verskriklik opgeswel en soos Rambo ná 'n harde boksgeveg gelyk. Dit is ook hoe hy sy naam gekry het. Maar ook dit het Rambo oorleef en hy het sterker geword.
“Hy is deur 'n man aangeneem wat sandplankry vir toeriste aanbied. Rambo draf met sy baas op die strand en hardloop in die duine terwyl hy saam met die toeriste die duine afry. Hy is 'n baie gelukkige hond wat sy lewe geniet,” het sy gesê.
Diere wat sy nog goed kan onthou, is die muishond, die ietermago en die luiperds wat die DBV al gered het.
“Ek het een dag die DBV-voertuig voor my huis gestop toe 'n jong man aan my deur klop en sê 'n leeu lê onder die boom by die huis waar hy die tuin skoonmaak. Die huis was so drie huise van myne af en ek het gaan kyk. Onder die boom het 'n jagluiperd gelê. Ek het die veearts gebel en hy het hom kom verdoof. Die jagluiperd is na die Cheetah Conservation Fund (CCF) by Otjiwarongo geneem.
“Die eienaar van die huis het buite gestaan en koffie drink. Sy vertel toe vir my 'die snaaksste ding het gebeur, 'n groot gestreepte dier het oor my kop gespring en in die bure se tuin gaan lê.' Dit was die jagluiperd nadat hy reeds met die verdowingspyl geskiet is. Hy het oor haar gespring en in 'n ander tuin gaan lê en slaap. Dit was wonderlik om 'n dier waarvoor ek so baie respek het so rustig te sien. Dit sal ook altyd in my gedagtes bly dat ek aan hom kon vat. In al die jare wat ek nou al by die DBV betrokke is, het ons drie jagluiperds in Swakopmund verdoof en weggevat,” het sy gesê.
Die storie van die ietermago sal haar ook bybly.
“Ek het 'n oproep van die ouetehuis ontvang en die persoon het opgewonde vir my vertel dat daar 'n dooie persoon in die oprit lê. Eers was ek verward, want van wanneer af is die DBV vir lyke verantwoordelik? Maar ek het gaan ondersoek instel en 'n ietermago gevind.
“Ek het dieselfde dag nog vir hom 'n vlug Windhoek toe gereël en hy is na die Namibia Animal Rehabilitation Research and Education Centre (NARREC) gevlieg waar hy verder versorg is.
“Hoewel mens uiteraard aan troeteldiere dink wanneer jy van die Tierschutzverein Swakopmund hoor, is dit nie al wat ons doen nie. Ons help enige diere in nood binne ons vermoë,” het Ingrid gesê.
Sy en Peter het hul dank aan alle Swakopmunders en Namibiërs in geheel uitgespreek wat die DBV gereeld ondersteun en sonder wie se hulp hulle nie die werk sou kon doen nie.
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie