Die vrees wat gesonde verstand oorneem

Ek kan 'n tandartsafspraak sonder veel inspanning tot iets uit die bose verhef. Redelike denke speel absoluut geen rol in my vrees om in die tandartsstoel te gaan sit nie.Dit help ook nie ek probeer dit rasioneel ontleed nie. Ek is nie bang vir inspuitings nie. Inteendeel, ek voel neutraal daaroor – nie opgewonde nie, maar ook nie senuweeagtig nie. Ek maak vinnig 'n afspraak om een van daardie konkoksies gespuit te word wanneer my rug soms voel of die onderste werwels in 'n blok sement gegiet is. Hoekom wil my hart uit my bors spring wanneer die tandarts die spuitnaald nader bring? Die papierborslappie kry sommer ''n lewe van sy eie. Boonop werk hulle almal so mooi met 'n mens. Deesdae verdoof hulle ook eers die tandvleis vinnig voor hul spuit. Meestal voel jy nie eens die naald se prikkie nie. Hoekom voel dit dan of my einde naby is?Is dit omdat die vrywaringsvorm 'n indrukwekkende lysie onderaan het wat alles verduidelik wat verkeerd kan gaan? Maar tog, met narkose en die meeste mediese prosedures is daar ook ''n lysie wat mens die skrik op die lyf behoort te jaag.En dan jou mond wat jy al hoe groter moet oopmaak. Al verstaan ek dat die man spasie nodig het om in te werk, is ek nie die seekoei wat ''n Chomp met een hap in my mond wil sit nie. Ek kan my mond net só groot oopmaak voor my kaak voel of hy gaan uithaak. En sê nou hy haak nie weer terug nie?Om nie eens te praat van afdrukke maak nie. Ek droom van hoe al my tande op een slag uitkom soos hulle in die “klei” vassit. Dis erg genoeg dat hulle die stuk metaal met klei in my mond wil druk – nadat eers bespiegel word of dit die kleinste enetjie of die medium een moet wees. En dan boonop die ding teen my tande vasdruk asof dit permanent daar moet bly . . .Natuurlik ook die simpel gevoel as die man vir jou sê “Mevrou, moenie jou asem ophou nie. Haal natuurlik deur jou neus asem.” Ek weet nie eens ek hou my asem op nie. En so bly hy geduldig verduidelik wat hy doen en vra om verskoning omdat hy dit doen. Ewe erg is as hy vir jou sê “Jy doen goed, mevrou, jy doen goed”. Dis nou wanneer die asemhaling normaal se kant toe staan. Jy voel half ongemaklik skaam dat dit enigsins nodig is dat dit gesê moet word.Gelukkig is ek nie al mens wat so voel nie. Ek sien daar word selfs wenke gegee hoe om jou vrees vir die tandartsstoel te besweer. En ook dat dié vrees veroorsaak dat mense eerder met gebreekte tande en tandpyn rondloop as om tandarts toe te gaan. Tandartse hoort op die lysie van mees stresvolle beroepe, want met ''n een of twee pasiënte soos ek per dag, kan dit nie die gemaklikste manier wees om jou brood en botter te verdien nie. Hulle kan dalk ''n bedreigde spesie raak.

Die vrees wat gesonde verstand oorneem

Kommentaar

Republikein 2025-05-29

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

Die vrees wat gesonde verstand oorneem

Kommentaar

Republikein 2025-05-29

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

MELD AAN

Advertensie