Dankbaar vir ou normaal

Omdat ek tans geen eg, kind of kraai het nie, behoort die voorreg van huiswerker wees eintlik sonder enige pyne of skete te verloop, sou ’n mens reken. Selfs ék het so gereken.Die afgelope week moes ek vir die eerste keer sedert die groot C die wêreld – met én sonder ’n onproduktiewe hoes – getref en op haar kop gekeer en daarná op knieë gedwing het, tuis voor ’n werkstasie inskuif.Tot dusver het ek hoofsaaklik my ding van die kantoor en elders gedoen.Ek moet sê ek was meer gereeld as nie – veral tydens fase 1 toe selfs die hoofstad se strate sommige dae ervaar het wat godverlate beteken – dankbaar om soggens die huis te mag verlaat en stories wat met die groot C verband hou te gaan jaag, verteer en weer te gee.Ek was doodseker ek sou van kriewelrigheid en C-vervolgingswaan lankal reeds tot die stof waaruit ek gemaak is, teruggekeer het.My woonstelmaat, na wie ek dikwels as my gemeenregtelike vrou verwys, was minder gelukkig. Ofskoon sy ook ’n leweransier van kritieke (bank)dienste is, het sy vanuit haar kamer vir twee volle maande geswoeg.Sy vertel die “luukse” van van die huis af werk, is gou-gou iets van die verlede. Ná ’n ruk kan ’n mens kwalik glo hoe ’n mens na die gemak van ’n kantoor en jou spanlede verlang.Natuurlik is die verantwoordelikheid soveel groter wanneer ’n mens nie van die huis af werk nie om by minister Yvonne se regulasies te hou en na jouself en jou gesondheid om te sien.Gemasker en gestewel met hande wat aan ’n krok se vel herinner van al die agterstraatontsmetmiddel en om te onthou om by die huis klaar te nies of te hoes, sit nie in die mik van elkeen se elmboog nie.Ná ’n dag van blootstelling aan verskeie mense en grieselrige kieme wil ’n mens beslis nie diegene wat tuis veilig en vreedsaam is met die groot C infekteer nie. Om iemand aan te, uhm, steek, is nie net slegte maniere nie maar ook potensieel lewensgevaarlik, sien.Ek het soos ’n plaaskind agter op ’n oop bakkie met ’n salige briesie in jou hare uitgesien na die gesimuleerde kwarantyn wat tuis op my wag.Amper ’n week later is ek oneindig dankbaar vir meer stilte en minder onderbrekings. Vir die geborgenheid van my veilige ruimte. Vir die snoesigheid van pantoffels.Maar dit vat sonder twyfel etlike kop- en paradigmaskuiwe om aan dié aspek van die sogenaamde nuwe normaal gewoond te raak.Hoewel tegnologie veronderstel is om ’n mens nader aan mekaar te bring en te hou, voel ’n mens dikwels ver en afgesonder.Kommunikasiehulpmiddels help én frustreer terselfdertyd.Vir ’n beheervraat en perfeksionis is die houe wat ’n mens jouself toedien nie tot minimumkrag beperk nie. ’n Mens gun jouself met baie moeite die tyd om gewoond te word aan die omstandighede en dit met geduld en deernis te omarm.Maar ek is verskriklik dankbaar vir die ou normaal.Sou die groot C nie haar kop uitgesteek het nie, sou ons waarskynlik nooit by daardie introspeksie uitgekom het waarop pres. Geingob gehoop het nie. Sou ons waarskynlik nie besef het hoe verskriklik ondankbaar ons is nie. Hoe ons álles as vanselfsprekend aanvaar – ons werke, ons geliefdes, ons gesondheid en ons lewens.Die metafoor van hardloop is die metafoor van die groot C is die metafoor van die lewe: Een tree op ’n slag, bly in jou baan, drink genoeg water, bepaal jou by jou besigheid, wees in alles dankbaar, laat ander begaan, eet jou lemoene en onthou om asem te haal.

Dankbaar vir ou normaal

Kommentaar

Republikein 2025-05-08

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

Dankbaar vir ou normaal

Kommentaar

Republikein 2025-05-08

Meld asseblief aan om kommentaar te lewer

MELD AAN

Advertensie