Niks behoort meer aan ons nie
Namibië het nou sy tweede telekommunikasie diensverskaffer wat ’n e-sim bied, maar tussen die beloftes van minder plastiek wat die aarde kan besoedel en meer gerieflike diens, hou ek liewer my stukkie plastiek.
Hierdie stukkie plastiek is nou al vir meer as 14 jaar deur verskeie selfone en het nog g’n stuk op ’n ashoop beland nie, so hy bly maar by my. My hoofrede hoekom ek vir eers nie gaan haas om ’n e-sim te kry nie is eintlik ’n bietjie sentimenteel – dit is omdat niks meer aan ons behoort nie.
Dit was nie lank gelede wat DVD’s en CD’s rakke en rakke vol gestaan het in ons huise nie – en ons was trots daarop. Elke kassie wat op daardie rakke gestaan het, was ’n statussimbool, want dit was ’n stukkie kuns wat jy al voorheen waardeer het. En as jy dit waardeer het, kon jy dit in jou masjientjie sit en dit weer waardeer met of sonder ander mense om in daardie waardering te deel en jy kon dit doen soveel keer soos jy wou. Met stromingsplatforms is hierdie daarmee heen. Deesdae besit jy die regte om hierdie stukkie kuns vir ’n sekere tydperk te waardeer en as jy dit weer wil waardeer is dit jou probleem, want die stromingsplatform het dit verwyder.
Die Amerikaanse stromingsdiens, HBO, het meer as US$300 miljoen opgedok om die reeks Westworld te maak en dit was ’n treffer, maar nadat die maatskappy sy geld teruggemaak het, is hierdie reeks eendag stilletjies verwyder – sommer net omdat HBO glo nie aanhoudende tantieme aan die rolverdeling en produksiespan wou betaal nie.
Musikante soos Joni Mitchell, Roxane Gay en Neil Young het hul musiek van Spotify verwyder oor botsende belange met die maatskappy wat die platform besit. En dit is musiekliefhebbers en aanhangers wat daaronder ly, want ons het reeds van ons Joni Mitchell-CD’s ontslae geraak of net nie die CD-speler vervang toe hy ’n bietjie waterskade gely het nie. Die klanke van Joni Mitchell behoort nie meer aan ons nie – dit is nou iemand anders s’n om mee te doen wat hulle wil.
Waar daar ook nie CD-spelers te koop is nie, kan jy met jou Joni Mitchell CD net mooi niks maak nie – en so is ’n afhanklikheid van subskripsies geskep en heng het dit nie sommer vining posgevat nie! In die VSA word daar al subskripsies vir drukkers vereis. Nie net moet jy nou die drukker koop en hom onderhou nie, jy moet nou maandeliks aan die maatskappy wat die drukker gemaak het, ’n fooi betaal om die drukker te kan gebruik wat jy gekoop het en onderhou.
Hoe lank sal dit wees voor ons maandelikse subskripsies nie moet betaal om ons selfone, skootrekenaars en alledaagse toestelle in ons lewens te kan gebruik nie? Sal ons teen daardie tyd té verslaaf wees aan gerieflikheid om ons lewens sonder daardie toestelle voort te kan sit? Het ons nou uiteindelik té slim geword?
– [email protected]
Hierdie stukkie plastiek is nou al vir meer as 14 jaar deur verskeie selfone en het nog g’n stuk op ’n ashoop beland nie, so hy bly maar by my. My hoofrede hoekom ek vir eers nie gaan haas om ’n e-sim te kry nie is eintlik ’n bietjie sentimenteel – dit is omdat niks meer aan ons behoort nie.
Dit was nie lank gelede wat DVD’s en CD’s rakke en rakke vol gestaan het in ons huise nie – en ons was trots daarop. Elke kassie wat op daardie rakke gestaan het, was ’n statussimbool, want dit was ’n stukkie kuns wat jy al voorheen waardeer het. En as jy dit waardeer het, kon jy dit in jou masjientjie sit en dit weer waardeer met of sonder ander mense om in daardie waardering te deel en jy kon dit doen soveel keer soos jy wou. Met stromingsplatforms is hierdie daarmee heen. Deesdae besit jy die regte om hierdie stukkie kuns vir ’n sekere tydperk te waardeer en as jy dit weer wil waardeer is dit jou probleem, want die stromingsplatform het dit verwyder.
Die Amerikaanse stromingsdiens, HBO, het meer as US$300 miljoen opgedok om die reeks Westworld te maak en dit was ’n treffer, maar nadat die maatskappy sy geld teruggemaak het, is hierdie reeks eendag stilletjies verwyder – sommer net omdat HBO glo nie aanhoudende tantieme aan die rolverdeling en produksiespan wou betaal nie.
Musikante soos Joni Mitchell, Roxane Gay en Neil Young het hul musiek van Spotify verwyder oor botsende belange met die maatskappy wat die platform besit. En dit is musiekliefhebbers en aanhangers wat daaronder ly, want ons het reeds van ons Joni Mitchell-CD’s ontslae geraak of net nie die CD-speler vervang toe hy ’n bietjie waterskade gely het nie. Die klanke van Joni Mitchell behoort nie meer aan ons nie – dit is nou iemand anders s’n om mee te doen wat hulle wil.
Waar daar ook nie CD-spelers te koop is nie, kan jy met jou Joni Mitchell CD net mooi niks maak nie – en so is ’n afhanklikheid van subskripsies geskep en heng het dit nie sommer vining posgevat nie! In die VSA word daar al subskripsies vir drukkers vereis. Nie net moet jy nou die drukker koop en hom onderhou nie, jy moet nou maandeliks aan die maatskappy wat die drukker gemaak het, ’n fooi betaal om die drukker te kan gebruik wat jy gekoop het en onderhou.
Hoe lank sal dit wees voor ons maandelikse subskripsies nie moet betaal om ons selfone, skootrekenaars en alledaagse toestelle in ons lewens te kan gebruik nie? Sal ons teen daardie tyd té verslaaf wees aan gerieflikheid om ons lewens sonder daardie toestelle voort te kan sit? Het ons nou uiteindelik té slim geword?
– [email protected]
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie