Flieks en geestesgesondheid

Ek het altyd probeer om oop te wees oor geestesgesondheid en ek dink ek was nou vir lank genoeg stil.

November, of eerder Movember, gaan nie net oor die groei van ’n baard of ’n snor nie, dit gaan ook om bewusmaking te skep. Dit het begin as ’n manier om bewusmaking te skep oor siektes wat mans raak, soos prostaat- en testikulêre kanker, maar dit het sedertdien tot iets meer ontwikkel. Dit herinner ons ook aan algemene gesondheid, veral geestesgesondheid.

Ek sou myself nie as ’n kenner op die gebied van geestesgesondheid bestempel nie, maar ek het my kwota van struikelblokke gehad. Ek voel dis die perfekte tyd om weer daaroor te praat. As mans praat ons nie oor ons gevoelens nie, of ons hou dit liewer vir onsself as om kwesbaar te wees en ek doen dit ook.

Ek is dankbaar ek het platforms waar ek dit met mense kan bespreek en ek hoop regtig dat wat ek sê ten minste een man kan help.

Dit mag dalk vreemd klink, maar flieks en TV het my baie gehelp om dinge waarmee ek sukkel beter te hanteer en te herken. Ek sal nie sê dit is ’n hanteringsmeganisme nie, maar dit het beslis my oë oopgemaak.

’n Fliek wat ek onlangs vir die eerste keer gekyk het, het my herinner aan ’n werklikheid waaroor min mense sal dink. Dis wanneer dit voel asof niemand jou verstaan nie.

Die fliek wat ek gekyk het, is Dead Poets Society, en as jy die storie ken, sal jy presies weet waarvan ek praat.

Dit gaan oor ’n seun wat ’n akteur wil word, maar dit is nie die lewe wat sy pa vir hom voorstel nie. Die fliek het ’n hartseer einde, maar ek dink geen fliek het ’n duideliker boodskap oor hoe aanvaarding of verwerping jou lewe kan verander nie.

Ek dink een van die grootste probleme waarmee mans sukkel, is isolasie en eensaamheid. Ek praat nie eens van ’n verlange na liefde nie, maar eerder na geselskap of vriendskap. Al verlang ons daarna, sal ons dit nie erken nie, want ons is liewer alleen as om kwesbaar of ’n las te wees.

’n Fliek wat by my opkom, is Logan, een van my gunsteling-superheldflieks. Logan is iemand wat alles doen om ’n vriend te help, maar terselfdertyd isoleer hy homself van die wêreld. Hy verstaan die waarde van vriendskappe, maar kies steeds om nie kwesbaar te wees of liefde en hulp vir homself te aanvaar nie. Die fliek het ook ’n tragiese einde, maar hierdie keer is daar ’n keerpunt. Hy besef uiteindelik dat kwesbaarheid nie ’n swakheid is nie, maar kragtigheid is.

Ek hoop meer van ons besef dit voordat dit te laat is. Om oop en eerlik oor jou gevoelens te wees, neem nie van jou manlikheid weg nie – dit versterk dit.

Ek dink fiksie het baie lesse vir ons; ons moet net bereid wees om dit raak te sien. Ja, hierdie flieks is vir ons vermaak, maar dit kan ons ook help om te groei en om dinge te verwerk.

Flieks is natuurlik nie terapie nie, maar ek glo dit kan help. Rolprente het my gehelp, dit het my die selfvertroue gegee om oor my stryd met angs en depressie te praat.

Ek hoop regtig wat ek gesê het, sal ’n mate van bewusmaking en dalk selfs ’n ruimte skep om dinge te bespreek waaroor ons as mans selde praat. Ek hoop hierdie Movember sal ’n keerpunt wees.

Volg The Movie Guy vir meer gesprekke oor flieks, TV, popkultuur en geestesgesondheid.

– [email protected]