Ek het nie geweet wat om te verwag
The Movie Guy: Resensie
Toe ek besluit het om voltyds The Movie Guy te word, het ek nie geweet wat op my wag nie en dit het my ’n bietjie bang gemaak.
Ek het nog altyd geweet ek wou skryf en het lank daarvan gedroom om ’n digter te word. Dit is wel moeiliker gesê as gedaan. Ek het toe besef my liefde vir flieks is net so groot soos my liefde vir skryf. Ek het ’n manier gevind om dié twee te kombineer en het dadelik geweet dit is wat ek vir die res van my lewe wil doen. Hoe meer ek dit gedoen het, hoe meer het ek besef dit is eintlik my droomloopbaan.
Ek is wel nog nie ’n beroemde draaiboekskrywer nie, maar ek glo ek sal daar kom. Ek moet nou eers leer hoe die bedryf werk en dit beteken ek moet uit my gemaksone kom. Toe ek begin het, het ek besef ek moes met mense praat, mense ontmoet en menings uitruil. As ’n introvert was dit die moeilikste ding wat ek moes doen.
Ek kom uit ’n joernalistieke agtergrond, so ek het al onderhoude gevoer en baie openbare geleenthede bygewoon. Dit was baie makliker, want jy het ’n vasgestelde aantal vrae gehad, en hulle was amper altyd dieselfde, so ek het geweet wat om te verwag.
As The Movie Guy was dit anders, want elke fliek het ’n ander perspektief en elke kyker kyk dit vanuit ’n ander oogpunt. Dit is subjektief en nie objektief nie. Wanneer ek my resensies of menings deel, is dit amper altyd net my eie siening, maar ek maak seker om ook na ander se menings te luister.
Ek het sosiale angs en baie mense weet dit nie. Dit verg baie van my om met mense in die openbaar te praat, veral as dit nie van aangesig tot aangesig is nie. Ek sukkel al lank met angs en dit maak dinge moeilik. Ek leer hoe om dit in die gesig te staar, maar dit maak dit nie makliker nie.
Om in die openbaar te wees is soms ’n stryd vir my en die enigste rede waarom ek dit deel, is om myself te herinner hoe passievol ek oor my werk is. Ek doen dit omdat ek lief daarvoor is en aan die einde van die dag vul dit my met vreugde.
Dit gee my ’n doel en dit herinner my hoe ongelooflik kuns en vermaak vir die siel kan wees. Kom ons wees eerlik, my werk lyk nogal maklik en lekker. Dit ís baie lekker, maar dit is nie altyd maklik nie.
Ek werk soms 50 tot 60 uur per week en die meeste naweke ook. My werkweek begin gewoonlik Sondagaande wanneer ek voorberei vir die vertonings en opnames vir die week wat voorlê. As ek gelukkig is, neem dit gewoonlik twee tot drie uur.
Die res van die week is gevul met skryfwerk, omslagontwerpe, vertonings, ure en ure se TV-kyk, die ontleding van elke detail op die skerm en uiteindelik die video-opname en redigering.
Ek raak steeds gewoond daaraan om voor die kamera te wees. Ek wed die meeste mense kan sien ek is nog nie heeltemal gemaklik nie.
Die volgende twee weke sal ek ekstra ure moet insit om beide die Silwerskermfees en Comic Con Africa te dek. As ek eerlik kan wees, ek is ’n bietjie bang. Wat as dit wat ek doen nie goed genoeg is nie? Ek het regtig nodig dat dit uitwerk, want dit kan dalk die ding wees wat my loopbaan na die volgende vlak neem. Ek is bang, maar ek is ook opgewonde.
– [email protected]
Ek het nog altyd geweet ek wou skryf en het lank daarvan gedroom om ’n digter te word. Dit is wel moeiliker gesê as gedaan. Ek het toe besef my liefde vir flieks is net so groot soos my liefde vir skryf. Ek het ’n manier gevind om dié twee te kombineer en het dadelik geweet dit is wat ek vir die res van my lewe wil doen. Hoe meer ek dit gedoen het, hoe meer het ek besef dit is eintlik my droomloopbaan.
Ek is wel nog nie ’n beroemde draaiboekskrywer nie, maar ek glo ek sal daar kom. Ek moet nou eers leer hoe die bedryf werk en dit beteken ek moet uit my gemaksone kom. Toe ek begin het, het ek besef ek moes met mense praat, mense ontmoet en menings uitruil. As ’n introvert was dit die moeilikste ding wat ek moes doen.
Ek kom uit ’n joernalistieke agtergrond, so ek het al onderhoude gevoer en baie openbare geleenthede bygewoon. Dit was baie makliker, want jy het ’n vasgestelde aantal vrae gehad, en hulle was amper altyd dieselfde, so ek het geweet wat om te verwag.
As The Movie Guy was dit anders, want elke fliek het ’n ander perspektief en elke kyker kyk dit vanuit ’n ander oogpunt. Dit is subjektief en nie objektief nie. Wanneer ek my resensies of menings deel, is dit amper altyd net my eie siening, maar ek maak seker om ook na ander se menings te luister.
Ek het sosiale angs en baie mense weet dit nie. Dit verg baie van my om met mense in die openbaar te praat, veral as dit nie van aangesig tot aangesig is nie. Ek sukkel al lank met angs en dit maak dinge moeilik. Ek leer hoe om dit in die gesig te staar, maar dit maak dit nie makliker nie.
Om in die openbaar te wees is soms ’n stryd vir my en die enigste rede waarom ek dit deel, is om myself te herinner hoe passievol ek oor my werk is. Ek doen dit omdat ek lief daarvoor is en aan die einde van die dag vul dit my met vreugde.
Dit gee my ’n doel en dit herinner my hoe ongelooflik kuns en vermaak vir die siel kan wees. Kom ons wees eerlik, my werk lyk nogal maklik en lekker. Dit ís baie lekker, maar dit is nie altyd maklik nie.
Ek werk soms 50 tot 60 uur per week en die meeste naweke ook. My werkweek begin gewoonlik Sondagaande wanneer ek voorberei vir die vertonings en opnames vir die week wat voorlê. As ek gelukkig is, neem dit gewoonlik twee tot drie uur.
Die res van die week is gevul met skryfwerk, omslagontwerpe, vertonings, ure en ure se TV-kyk, die ontleding van elke detail op die skerm en uiteindelik die video-opname en redigering.
Ek raak steeds gewoond daaraan om voor die kamera te wees. Ek wed die meeste mense kan sien ek is nog nie heeltemal gemaklik nie.
Die volgende twee weke sal ek ekstra ure moet insit om beide die Silwerskermfees en Comic Con Africa te dek. As ek eerlik kan wees, ek is ’n bietjie bang. Wat as dit wat ek doen nie goed genoeg is nie? Ek het regtig nodig dat dit uitwerk, want dit kan dalk die ding wees wat my loopbaan na die volgende vlak neem. Ek is bang, maar ek is ook opgewonde.
– [email protected]
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie