’n Storie van vasberadenheid
In die koue, stil vroeë oggende in Greenwell Matongo in Windhoek, terwyl talle van sy inwoners nog slaap, is die 41-jarige Desederius Hauek reeds aan die gang.
Gewapen met niks anders as hoop en ’n geskeurde sak nie, soek hy deur asdromme vir blikkies en plastiekbottels, sy enigste manier van oorlewing die afgelope jare.
“Ek begin om vieruur die oggend,” sê hy terwyl hy sy hande teen mekaar vryf om hulle warm te maak.
“Dis nog donker en koud, maar jy moet die ander voorspring tot by die vullisdromme. As ek gelukkig is, maak ek N$10. Dis op ’n goeie dag.”
Hy glimlag en voeg skouerophalend by: “Ons maak nie meer regtig baie nie, want mense herwin meer, sedertdien maak ons minder.”
Desederius, ’n pa van vier, woon nie meer saam met sy kinders sedert hy deur moeilike tye gegaan het nie. Nadat hy in 2014 by ’n sekuriteitsfirma laat gaan is, het sy lewe agteruitgegaan. Nou is sy huis ’n ou motorkattebak wat langs ’n ghetto geparkeer is, naby ’n stadig lopende rivier met lang gras en af en toe ’n onwelkome slang.
Op reënerige nagte lek die kattebak.
“Maar ek weet watter kant droog bly,” sê hy amper trots.
“Ek slaap altyd aan daardie kant. Jy sien, ondervinding leer jou oorlewing.”
Die ou kattebak, geroes maar betroubaar, het sy slaapplek geword met die hulp van ’n vriend, ’n man wat net as Tate Shimanda bekend staan.
“Hy het geen plek gehad nie en het op die koue vloer naby my plek geslaap,” verduidelik Tate Shimanda en beduie na die stuk grond langs sy sinkhuis.
“Ek het vir hom gesê hy kan sy kattebak langs my huis sit. My huis is vol, maar hy kan ten minste naby wees.”
Samuel Kapepo het hierdie dringendheid beaam. “Om vir hom ’n sinkhuis te bou waar hy kan inloop en slaap, is die eerste prioriteit. Die res soos komberse en alle ander behoeftes kan tweede kom,” het hy gesê.
Ten spyte van sy lewensomstandighede, vind Desederius steeds humor in sy ontberinge.
“Dis lekker om alleen te bly en honger te word. Dis hoekom ek enkellopend is,” skerts hy met ’n breë glimlag.
Hy loop vanaf Evelinestraat na Wanaheda en terug te voet, soms mank, afhangende van die pyn in sy regterbeen.
“Ek loop omdat ek moet. Jy sal nie blikkies kry terwyl jy stilsit nie,” sê Desederius.
Sy storie is een van vasberadenheid en veerkragtigheid. ’n Motor se kattebak mag vandag sy skuiling wees, maar hoop, vriendskap en ’n sin vir humor dra hom steeds deur die koue Namibiese nagte.
– [email protected]
Gewapen met niks anders as hoop en ’n geskeurde sak nie, soek hy deur asdromme vir blikkies en plastiekbottels, sy enigste manier van oorlewing die afgelope jare.
“Ek begin om vieruur die oggend,” sê hy terwyl hy sy hande teen mekaar vryf om hulle warm te maak.
“Dis nog donker en koud, maar jy moet die ander voorspring tot by die vullisdromme. As ek gelukkig is, maak ek N$10. Dis op ’n goeie dag.”
Hy glimlag en voeg skouerophalend by: “Ons maak nie meer regtig baie nie, want mense herwin meer, sedertdien maak ons minder.”
Desederius, ’n pa van vier, woon nie meer saam met sy kinders sedert hy deur moeilike tye gegaan het nie. Nadat hy in 2014 by ’n sekuriteitsfirma laat gaan is, het sy lewe agteruitgegaan. Nou is sy huis ’n ou motorkattebak wat langs ’n ghetto geparkeer is, naby ’n stadig lopende rivier met lang gras en af en toe ’n onwelkome slang.
Op reënerige nagte lek die kattebak.
“Maar ek weet watter kant droog bly,” sê hy amper trots.
“Ek slaap altyd aan daardie kant. Jy sien, ondervinding leer jou oorlewing.”
Die ou kattebak, geroes maar betroubaar, het sy slaapplek geword met die hulp van ’n vriend, ’n man wat net as Tate Shimanda bekend staan.
“Hy het geen plek gehad nie en het op die koue vloer naby my plek geslaap,” verduidelik Tate Shimanda en beduie na die stuk grond langs sy sinkhuis.
“Ek het vir hom gesê hy kan sy kattebak langs my huis sit. My huis is vol, maar hy kan ten minste naby wees.”
Samuel Kapepo het hierdie dringendheid beaam. “Om vir hom ’n sinkhuis te bou waar hy kan inloop en slaap, is die eerste prioriteit. Die res soos komberse en alle ander behoeftes kan tweede kom,” het hy gesê.
Ten spyte van sy lewensomstandighede, vind Desederius steeds humor in sy ontberinge.
“Dis lekker om alleen te bly en honger te word. Dis hoekom ek enkellopend is,” skerts hy met ’n breë glimlag.
Hy loop vanaf Evelinestraat na Wanaheda en terug te voet, soms mank, afhangende van die pyn in sy regterbeen.
“Ek loop omdat ek moet. Jy sal nie blikkies kry terwyl jy stilsit nie,” sê Desederius.
Sy storie is een van vasberadenheid en veerkragtigheid. ’n Motor se kattebak mag vandag sy skuiling wees, maar hoop, vriendskap en ’n sin vir humor dra hom steeds deur die koue Namibiese nagte.
– [email protected]
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie