Sleutel tot my kinderdae
Wiesie Kotzé – Ek het ’n ou La-Z-Boy-stoel persent by vriende gekry.
Bietjie minder as ’n jaar gelede het ons by hulle gekuier en ek het een aand op dié stoel gesit. Behalwe vir die stoel se grootte en mates wat relatief gemaklik en goed by my liggaam gepas het, was daar iets aan die stoel wat my eenvoudig betower het.
Dis ’n redelike ou stoel, seker van die eerste modelle destyds op die mark, en die stoel is met dolfhout-bruin kunsleer oorgetrek. Die stoel is mooi op die oog en netjies gestoffeer.
Die vriende het genoem dat hulle dalk in die toekoms sou trek en van die stoel ontslae sal wil raak. Hulle het gesê die stoel het al beter dae gesien en daar sal waarskynlik nie plek vir hom in die nuwe huis wees nie.
Ek het opgewonde my hand opgesteek, en in daardie stadium het ek nog nie geweet hoekom die stoel my so betower het nie.
So het die tyd aangebreek dat die stoel na my toe moet kom. Die stoel is by my huis ingedra en met ons eerste reünie het ek my oë toegemaak en diep in- en uitgeasem.
Herinneringe kom soms onmiddellik by ’n mens op, soos ’n televisieskerm wat aangeskakel word. Ander male kom hulle aangedryf soos ’n dun rookwolk en ’n mens neem hulle eers onbewustelik waar, en later bewustelik. Soos die rookwolk, het my betowering met hierdie stoel ’n bewustheid vir my geword.
Met die kraak klanke wat net ’n ou vinielstoel kan maak terwyl ek rondwikkel en gemak in my nuwe meubelstuk vind, kom beelde van driebeenstoeltjies in daardie 1970’s se ligbruin met “pyprandjie-afwerkings” in my ouma se kombuis skielik by my op.
Metaalpote wat verchroom is. Die son wat op die agtersitplek van ’n ou Volkswagen Passat bak. Diep verpakte herinneringe kom soek my skielik op.
En daar tref dit my. Die stoel herinner my aan my kinderdae. Agter in my ouma se motor wat destyds nie enige sitplekgordels agter gehad het nie. Om die ergste hitte te keer en om die sitplekke teen die son se strale te beskerm – aangesien viniel-paneelborde in die warm son gekraak het – is daar oortreksels van skaapvel en wol oor die viniel getrek. Die son het daardie sitplekke vuurwarm gebak. Dit het jou boude op ’n onbeskryflike manier laat brand!
Die drie kombuisstoeltjies teen haar toonbank waar ons talle middae gesit en eet het. Die toonbank waarvan die blad nie genoeg oorgehang het sodat ons onder hom kon inskuif nie, maar waar ons knieë teen die kasdeure gestamp het wanneer ons daar gesit het. Sandwich spread-broodjies, Bovril-broodjies en vrugtesap wat in ysbakkies gegooi en dan saam met ’n glas water as bederfsappie voorgesit is. En die bak met seepwater waarin ons met haar eierklitser gespeel het. Een van daardie modelle wat ’n mens bo vashou en met die ander hand aan die handvatsel draai wat dan wederom op die ratwerk die klitser aandryf.
Dis die reuk van ou viniel wat my betower en laat hunker na die ou dae. Ek is vandag nog meer verlief op my stoel as die eerste keer wat hy my betower het. Díé keer wel, omdat ek betekenis kan koppel aan dit wat my betower. Die reuk van viniel – ’n sleutel tot my kinderdae.
– Gasskrywer
– [email protected]
* Rubrieke, meningstukke, briewe en SMS’e deur lesers en meningvormers weerspieël nie noodwendig die siening van Republikein of Namibia Media Holdings (NMH) nie. As mediahuis onderskryf NMH die etiese kode vir Namibiese media, soos toegepas deur die Media-ombudsman.
Bietjie minder as ’n jaar gelede het ons by hulle gekuier en ek het een aand op dié stoel gesit. Behalwe vir die stoel se grootte en mates wat relatief gemaklik en goed by my liggaam gepas het, was daar iets aan die stoel wat my eenvoudig betower het.
Dis ’n redelike ou stoel, seker van die eerste modelle destyds op die mark, en die stoel is met dolfhout-bruin kunsleer oorgetrek. Die stoel is mooi op die oog en netjies gestoffeer.
Die vriende het genoem dat hulle dalk in die toekoms sou trek en van die stoel ontslae sal wil raak. Hulle het gesê die stoel het al beter dae gesien en daar sal waarskynlik nie plek vir hom in die nuwe huis wees nie.
Ek het opgewonde my hand opgesteek, en in daardie stadium het ek nog nie geweet hoekom die stoel my so betower het nie.
So het die tyd aangebreek dat die stoel na my toe moet kom. Die stoel is by my huis ingedra en met ons eerste reünie het ek my oë toegemaak en diep in- en uitgeasem.
Herinneringe kom soms onmiddellik by ’n mens op, soos ’n televisieskerm wat aangeskakel word. Ander male kom hulle aangedryf soos ’n dun rookwolk en ’n mens neem hulle eers onbewustelik waar, en later bewustelik. Soos die rookwolk, het my betowering met hierdie stoel ’n bewustheid vir my geword.
Met die kraak klanke wat net ’n ou vinielstoel kan maak terwyl ek rondwikkel en gemak in my nuwe meubelstuk vind, kom beelde van driebeenstoeltjies in daardie 1970’s se ligbruin met “pyprandjie-afwerkings” in my ouma se kombuis skielik by my op.
Metaalpote wat verchroom is. Die son wat op die agtersitplek van ’n ou Volkswagen Passat bak. Diep verpakte herinneringe kom soek my skielik op.
En daar tref dit my. Die stoel herinner my aan my kinderdae. Agter in my ouma se motor wat destyds nie enige sitplekgordels agter gehad het nie. Om die ergste hitte te keer en om die sitplekke teen die son se strale te beskerm – aangesien viniel-paneelborde in die warm son gekraak het – is daar oortreksels van skaapvel en wol oor die viniel getrek. Die son het daardie sitplekke vuurwarm gebak. Dit het jou boude op ’n onbeskryflike manier laat brand!
Die drie kombuisstoeltjies teen haar toonbank waar ons talle middae gesit en eet het. Die toonbank waarvan die blad nie genoeg oorgehang het sodat ons onder hom kon inskuif nie, maar waar ons knieë teen die kasdeure gestamp het wanneer ons daar gesit het. Sandwich spread-broodjies, Bovril-broodjies en vrugtesap wat in ysbakkies gegooi en dan saam met ’n glas water as bederfsappie voorgesit is. En die bak met seepwater waarin ons met haar eierklitser gespeel het. Een van daardie modelle wat ’n mens bo vashou en met die ander hand aan die handvatsel draai wat dan wederom op die ratwerk die klitser aandryf.
Dis die reuk van ou viniel wat my betower en laat hunker na die ou dae. Ek is vandag nog meer verlief op my stoel as die eerste keer wat hy my betower het. Díé keer wel, omdat ek betekenis kan koppel aan dit wat my betower. Die reuk van viniel – ’n sleutel tot my kinderdae.
– Gasskrywer
– [email protected]
* Rubrieke, meningstukke, briewe en SMS’e deur lesers en meningvormers weerspieël nie noodwendig die siening van Republikein of Namibia Media Holdings (NMH) nie. As mediahuis onderskryf NMH die etiese kode vir Namibiese media, soos toegepas deur die Media-ombudsman.
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie