Gewurg, getoets, gevorm. . .
’n (Droogte-)brief uit die Suide
Pieter van Schalkwyk - Dit is Maandag. Donderdag hou ons speenkalfveiling op Samehaling. Die stof draai en die adrenalien vloei. Die laaste veiling hier was in 2015.
Krale word reggemaak, water herstel en dan moet ons nog ons kalwers bondel. In die verre Suide se vlaktes het speenkalwers spoed, en ons kort reënseisoen forseer ons in 'n kort kalfseisoen in. Gevolglik jaag ons die hele kalweroes in een veiling in. Dit jaag weer die senuwees op hol, en vanjaar is daar nie 'n plan B nie. Ek vermoed dit is die hoof rede vir die knop op die krop van my maag. Laat namiddag sien ek 'n missed call op my foon, en bel instinktief terug. Dalk kan dit die veiling help.
Ronelle Rademeyer se rustige stem vang my onkant. Haar vraag uit die hart: “Hou julle nog uit”, ruk my tot stilstant. Vir 'n oomblik is ek self baie nuuskierig oor my eie antwoord. "Ja neewat, ons is mos in die pylvak", vlug ek op 'n ligter nood weg van die antwoord agter in my keel. Dalk omdat ek nie seker is hoe daardie antwoord gaan lyk as hy uitspring nie.
Nadat ek die foon neergesit het, dink ek oor die "pylvak". Ek het 'n paar vierhonderdmeters op skool gehol. Die pylvak is die heel moeilikste deel. Dit is waar jy die donker kolle voor jou oë sien. Mnr. Hoon het gesê jy moet sterretjies sien voor jy die wenstreep sien. Die pylvak is ook waar 'n vierhonderdmeter gewen of verloor word. Ek wonder vir 'n oomblik of dit regtig is waar ons nou is.
Verlede Vrydag help ek my dogter met haar taak oor 'n veeboerderybegroting. Een van die vrae is voorstelle tot verbetering. Ek kon regtig nie aan nog iets ekstra dink wat ons kan doen nie. Selfs die koedoebul wat saans saam met die melkbok staan en vreet terwyl ons die hanslammers aan die bok laat drink, kan nie nog 'n plan uitdink nie.
My vriend Philip sê dat hy in 2015 se droogte op 'n plek in sy boerdery was, waar hy nooit wou wees nie. Vandag, vier jaar later, wens hy maar hy was waar hy in 2015 was. Kobus sê tong-in-die-kies dat hy hoop hy kan die volgende droogte van hierdie caliber, van die ouetehuis se stoep af sit en bekyk. Die gesprekke oor ons boerevereniging se roosters klink baie anders as sewe jaar gelede, maar die humor is steeds daar en dit is nog steeds lekker.
Skielik het ek my antwoord aan Ronelle. Ons is nie meer dieselfde mense wat sewe jaar gelede die droogte ingegaan het nie, maar ons is oraait. Sewe jaar lank het hierdie harde Suide ons gewurg, getoets en gevorm. Ons het baie geleer, planne gemaak, mekaar beter leer ken, nader aan mekaar en aan ons God gekom.
Ons sal hierdie ronde nooit vergeet nie. Ons het mnr. Hoon se sterretjies gesien en sien nou die wenstreep.
*Pieter boer op die plaas Samehaling naby Aroab. Hy is benewens ‘n bobaas-boer, ook ’n kranige atleet en skrywer.
Krale word reggemaak, water herstel en dan moet ons nog ons kalwers bondel. In die verre Suide se vlaktes het speenkalwers spoed, en ons kort reënseisoen forseer ons in 'n kort kalfseisoen in. Gevolglik jaag ons die hele kalweroes in een veiling in. Dit jaag weer die senuwees op hol, en vanjaar is daar nie 'n plan B nie. Ek vermoed dit is die hoof rede vir die knop op die krop van my maag. Laat namiddag sien ek 'n missed call op my foon, en bel instinktief terug. Dalk kan dit die veiling help.
Ronelle Rademeyer se rustige stem vang my onkant. Haar vraag uit die hart: “Hou julle nog uit”, ruk my tot stilstant. Vir 'n oomblik is ek self baie nuuskierig oor my eie antwoord. "Ja neewat, ons is mos in die pylvak", vlug ek op 'n ligter nood weg van die antwoord agter in my keel. Dalk omdat ek nie seker is hoe daardie antwoord gaan lyk as hy uitspring nie.
Nadat ek die foon neergesit het, dink ek oor die "pylvak". Ek het 'n paar vierhonderdmeters op skool gehol. Die pylvak is die heel moeilikste deel. Dit is waar jy die donker kolle voor jou oë sien. Mnr. Hoon het gesê jy moet sterretjies sien voor jy die wenstreep sien. Die pylvak is ook waar 'n vierhonderdmeter gewen of verloor word. Ek wonder vir 'n oomblik of dit regtig is waar ons nou is.
Verlede Vrydag help ek my dogter met haar taak oor 'n veeboerderybegroting. Een van die vrae is voorstelle tot verbetering. Ek kon regtig nie aan nog iets ekstra dink wat ons kan doen nie. Selfs die koedoebul wat saans saam met die melkbok staan en vreet terwyl ons die hanslammers aan die bok laat drink, kan nie nog 'n plan uitdink nie.
My vriend Philip sê dat hy in 2015 se droogte op 'n plek in sy boerdery was, waar hy nooit wou wees nie. Vandag, vier jaar later, wens hy maar hy was waar hy in 2015 was. Kobus sê tong-in-die-kies dat hy hoop hy kan die volgende droogte van hierdie caliber, van die ouetehuis se stoep af sit en bekyk. Die gesprekke oor ons boerevereniging se roosters klink baie anders as sewe jaar gelede, maar die humor is steeds daar en dit is nog steeds lekker.
Skielik het ek my antwoord aan Ronelle. Ons is nie meer dieselfde mense wat sewe jaar gelede die droogte ingegaan het nie, maar ons is oraait. Sewe jaar lank het hierdie harde Suide ons gewurg, getoets en gevorm. Ons het baie geleer, planne gemaak, mekaar beter leer ken, nader aan mekaar en aan ons God gekom.
Ons sal hierdie ronde nooit vergeet nie. Ons het mnr. Hoon se sterretjies gesien en sien nou die wenstreep.
*Pieter boer op die plaas Samehaling naby Aroab. Hy is benewens ‘n bobaas-boer, ook ’n kranige atleet en skrywer.
Kommentaar
Republikein
Geen kommentaar is op hierdie artikel gelaat nie